Είδος:	Animation, Κωμωδία, Περιπέτεια
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	101
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Wes Anderson
Σενάριο:	Wes Anderson
Ηθοποιοί:	Akira Ito, Akira Takayama, Bill Murray, Bob Balaban, Bryan Cranston, Courtney B. Vance, Edward Norton, F. Murray Abraham, Fisher Stevens, Frances McDormand, Frank Wood, Greta Gerwig, Harvey Keitel, Jeff Goldblum, Koyu Rankin, Kunichi Nomura, Liev Schreiber, Mari Natsuki, Scarlett Johansson, Tilda Swinton, Yôjirô Noda, Yoko Ono
Πρεμιέρα:	19-04-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Βρισκόμαστε σε μία φανταστική Ιαπωνική πόλη όπου ο δήμαρχος μετά από μία ασθένεια που εμφανίστηκε στους σκύλους θα εξορίσει όλα τα σκυλιά σε ένα νησί-χωματερή. Κάπου εκεί ένα 12χρονο αγόρι θα προσπαθήσει να πάει στο απρόσιτο από τους υπόλοιπους νησί, με στόχο να βρει το πολυαγαπημένο του κατοικίδιο.

Αν έπρεπε να βάλουμε ένα τίτλο στην ταινία, θα ήταν “O Wes Anderson στα καλύτερά του”. Ο εμμονικός με την συμμετρία παραμυθάς, με το δεύτερο animation της καριέρας του, μετά το Fantastic Mr Fox, και τέσσερα χρόνια μετά από το The Grand Budapest Hotel, καταφέρνει να βάλει στην αριστοτεχνική του σκηνοθεσία και τα ατμοσφαιρικά χρωματισμένα του πλάνα, ένα ενδιαφέρον περιεχόμενο, το πιο ενδιαφέρον, παιχνιδιάρικο και ολίγον πολιτικό που έχει καταφέρει ποτέ να δώσει. Μάλιστα το πετυχαίνει αυτό, σε ένα animation με τους σκύλους χαρακτήρες του και σε ένα μάλλον όχι τόσο γνώριμο περιβάλλον, αυτό μιας φανταστικής Ιαπωνικής πόλης και με αρκετή χρήση της τοπικής γλώσσας. Το Isle of dogs, ξεκινά σαν ένα παραμύθι για την απομόνωση των σκύλων σε ένα νησί και την κατευθυνόμενη από τον δήματχο της πόλης ολική εξολόθρευσή τους που πηγάζει σε μία μεγάλη μάχη ανάμεσα στην οικογένειά του και τους σκύλους, ενώ τελειώνει επίσης σαν ένα παραμύθι με ένα happy end και τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου να έχει βρει την θέση που του αξίζει στην κοινωνία της πόλης. Στους ενδιάμεσους σταθμούς όμως ο Anderson, έστω και άθελά του, μας βουτά σε ένα μάλλον μεταποκαλυπτικό νησί για σκύλους που άδικα βρέθηκαν εκεί εκτοπισμένοι, εξερευνώντας την ψυχολογία τους, την ιστορία τους, αλλά και τα πολιτικά της πόλης.

Ο δημιουργός επιλέγει την χρήση της Αγγλικής γλώσσας από τους σκύλους σαν μητρικής τους, χρησιμοποιώντας την Ιαπωνική για τους περισσότερους από τους υπόλοιπους ανθρώπινους χαρακτήρες, εφευρίσκοντας τρόπους να καταλάβουμε το τι λέγεται στα Ιαπωνικά και φέρνοντας – ελπίζω ηθελημένα – μαγικά κοντά σαν θεατές στους σκύλους, τους οποίους καταλαβαίνουμε, με τα Ιαπωνικά των ανθρώπων, και κυρίως του κακού της υπόθεσης να μας κρατούν αποξενομένους από τους ανθρώπινους χαρακτήρες, δείχνοντας με ξεκάθαρο τρόπο το ποιος είναι ο πρωταγωνιστής στην ταινία. O Anderson μας δίνει απλά και κατανοητά – ακόμα και στα παιδιά που θα δουν την ταινίας – μαθήματα για την διαφθορά της εξουσίας, την αγάπη και την αφοσίωση στην οικογένεια και την κοινότητα και την συντροφικότητα. Σίγουρα, δεν είναι όλα αυτά τα μαθήματα πετυχημένα, ενώ το σενάριο εγκλωβίζεται σε ένα μάλλον Disney-ικής αισθητικής τέλος με μία πιο παιδική και happy-end αποκλιμάκωση του δράματος από όσο θα χρειαζόταν, ακόμα και για μια animation ταινία που θα απολαύσουν τα παιδιά.

 

Ο Anderson με αυτό εδώ το animation δείχνει τις επιρροές του από τον μεγάλο Akira Kurosawa αλλά και τον Hayao Miyazaki, σε επίπεδο αισθητικής αλλά κυρίως στον χειρισμό των χαρακτήρων του, και αν δεν είχαμε αυτή την μάλλον παιδική κατακλείδα στην ταινία θα μιλούσαμε για ένα cult υπέροχο animation από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων. Ακόμα και έτσι όμως το Isle of Dogs πρόκειται για μία από τις καλές ταινίες του σκηνοθέτη, που δεν χρειάζεται κάποιος να είναι fan του για να την απολαύσει. Highlight οι άπειρες γνωστές φωνές, κάποιων εκ των καλύτερων ηθοποιών του Hollywood.

To Isle of Dogs έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό της Berlinale, όντας το πρώτο animation που ανοίγει ποτέ το Φεστιβάλ, διεκδικώντας την Χρυσή Άρκτο.