Είδος:	Ντοκιμαντέρ
Έτος παραγωγής:	2020
Διάρκεια:	88
Χώρα:	Γαλλία, Καμπότζη
Σκηνοθεσία:	Rithy Panh
Σενάριο:	Agnès Sénémaud, Christophe Bataille, Rithy Panh
Ηθοποιοί:	André Wilms, Bion, Rebecca Marder

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

“Τι σημαίνει να είσαι επιζών ραδιενεργών βομβαρδισμών, δε μπορεί να ειπωθεί με λέξεις. Το να συνεχίσεις την ζωή σου, σε επαφή με την ραδιενέργεια, για την οποία δεν υπάρχει αιτία, γνώση και δεν υπάρχει καμία προστασία. Το κακό σε πλημμυρίζει. Σε πνίγει, ακόμα και τις επόμενες γενιές. Αλλά μετά τον πόνο βρίσκεται η αθωότητα.” λέει ο σκηνοθέτης αυτού του ντοκιμαντέρ για τα θύματα και τους επιζώντες των πάμπολλων πολέμων που έχει ζήσει η ανθρωπότητα, με αφετηρία τον βασιλιά των δεινών, την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Η ταινία συλλέγει αρχειακό υλικό περί την 1,5 ώρα που είναι ικανό να μελαγχολήσει τον πιο χαρούμενο άνθρωπο στον κόσμο. Η βαρβαρότητα του πολέμου σε επιζώντες και νεκρούς, από τις ατομικές βόμβες, την Ναζιστική Γερμανία, το Βιετνάμ και άλλους πολέμους σε εικόνες που έχουμε ίσως ξαναδεί, όχι όμως τόσο πολύ μαζεμένες και σοκαριστικές όσο σε αυτήν εδώ την ταινία.

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί λιγοστή αφήγηση προσπαθώντας να μας καθοδηγήσει στο πως εκείνος βλέπει την απόλυτη καταστροφή και φρίκη που είναι η ταινία του. Ένα δύσκολο ντοκιμαντερ, στο να το παρακολουθήσεις αλλά και στο να το περιγράψεις. Ο λόγος ύπαρξής του, με τα τόσα άλλα ντοκιμαντέρ για το θέμα δεν είναι εντελώς ξεκάθαρος πάντως, ενώ και η προσέγγιση του, με την χωρισμένη στα τρία εικόνα, δεν προσθέτει κάτι στο στυλ του ντοκιμαντέρ αλλά μάλλον μας μπερδεύει στην θέαση.

Ένα θέμα που πάντα μένει επίκαιρο, σε ένα ντοκιμαντέρ που δεν έχει να πει όμως κάτι το ουσιώδες.