Ο Christian είναι νέος υπάλληλος σε ένα τεράστιο σουπερμάρκετ χονδρικής της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Γι αυτόν αυτή η δουλειά είναι μια νέα ευκαιρία. Σιωπηλός και προσεχτικός μαθαίνει την δουλειά: τους ατέλειωτους διαδρόμους, την τάξη των προϊόντων, τους σουρεαλιστικούς μηχανισμούς του μηχανήματος με το οποίο ανεβοκατεβάζει τα εμπορεύματα από τα ψιλά ράφια. Δίπλα του βρίσκεται από την αρχή ο Bruno ο προϊστάμενός του στο τμήμα με τα ποτά που του δείχνει την δουλειά και θα τον συμπαθήσει, παίρνοντας μια μορφή πατρικής φιγούρας για τον νεαρό Christian. H Marion, από το τμήμα των γλυκών μιλάει που και που στον Christian και τον συμπαθεί, ενώ σύντομα οι δυο τους θα ερωτευτούν μέσα στους κρύους και ατέλειωτους διαδρόμους, χωρίς πολλές κουβέντες αλλά με σιωπή και ματιές στον ίσως πιο αντι-ρομαντικό χώρο που θα μπορούσε να υπάρξει. Ωστόσο η Marion είναι παντρεμένη και ξαφνικά θα φύγει με αναρρωτική άδεια, με τον Christian να μελαγχολεί και να κινδυνεύει να χαθεί στο αμαρτωλό του παρελθόν και να χάσει την δουλειά του.

Ο Thomas Stuber μετά το Α Heavy Heart, που είχαμε δει πριν λίγα χρόνια και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ανοίγει με το In the Aisles το παράθυρο στον κόσμο των υπαλλήλων σουπερμάρκετ, κάποιων απλών καθημερινών και σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων στην σημερινή Ανατολική Γερμανία που ακόμα θυμάται τον τρόπο ζωής επί κομμουνισμού καθώς και προσπαθεί να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα. Οι χαρακτήρες του Stuber θα μπορούσαν να είναι πέρα για πέρα αληθινοί, ενώ ο τρόπος ζωής τους σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένος στην δουλειά τους με τις εξαντλητικές βάρδιες που πολλές φορές δε τους αφήνουν να δουν το φως της μέρας. Ο σκηνοθέτης επιλέγει σκόπιμα να μην μας δείξει σχεδόν τίποτα από την ζωή τους εκτός των διαδρόμων του σουπερμαρκετ και όταν το κάνει βλέπουμε τον Christian τα Χριστούγεννα απλά να περιμένει να περάσουν οι γιορτές για να γυρίσει στην δουλειά του. Για τον Christian μάλιστα αυτή η δουλειά είναι το όνειρο που θα τον φέρει πίσω στον σωστό δρόμο και όσο απλή και ασήμαντη να μοιάζει  γι’ αυτόν είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Στην πραγματικότητα ο Stuber κάνει με την ταινία μια βουτιά στον τρόπο ζωής των σημερινών εργατών, αλλά και γενικότερα των εργαζομένων παγκοσμίων που βιώνουν την αποξένωση, την πίεση και την κατάθλιψη των πολλών ωρών εργασίας και της έλλειψης κοινωνικής επαφής, φιλίας και ψυχαγωγίας. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας αν και περνούν όλη τους την μέρα μαζί, στην ουσία δε γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι απλά συνάδελφοι που τους απασχολούν μόνο τα θέματα της δουλειάς τους. Ο μινιμαλισμός στην αφήγηση αφήνει προς ανακάλυψη πολλά κρυμμένα μηνύματα στις λεπτομέρειες αν και ίσως το πιο mainstream κοινό να βρει υπερβολικά αργή την εξέλιξη των χαρακτήρων. Παρά όμως τα κλειστοφοβικά πλάνα με την βοήθεια και της αναλογίας οθόνης σχεδόν στο 4:3, η ταινία συμπεριφέρεται με αγάπη στους χαρακτήρες της και μας κάνει να μπούμε στο πετσί των συναισθημάτων τους, πόσο μάλλον αν σκεφτούμε ότι αυτοί είναι η εργατική τάξη της Ανατολικής Γερμανίας που πρόσφατα στηρίζει όσο κανείς στην χώρα το AfD, το τρίτο σε δύναμη πλέον ακροδεξιό κόμμα της Γερμανίας.