Μία επιστημονική ανακάλυψη μπορεί να αλλάξει ριζικά την κοινωνία όπως την ξέρουμε. Ο Dr. Ian Gray (Michael Pitt), είναι ένας νέος μοριακός βιολόγος που ειδικεύεται στην εξέλιξη των ματιών. Μία σειρά τυχαίων γεγονότων τον οδηγούν να συναντήσει και να ερωτευτεί την εξωτική Sofi (Astrid Bergès-Frisbey) με τα μυστηριώδη μάτια, που σύντομα όμως χάνεται απ’ τη ζωή του. Καθώς η έρευνα του Ian συνεχίζεται, χρόνια αργότερα, μαζί με την συνεργάτη του, Karen (Brit Marling), θα κάνουν μια εκπληκτική επιστημονική ανακάλυψη, που έχει εκτεταμένες συνέπειες και περιπλέκει τόσο τις επιστημονικές όσο και τις πνευματικές του πεποιθήσεις. Ο Ian θα διασχίσει τη μισή γη, ρισκάροντας όλα όσα ξέρει μέχρι στιγμής, για να αποδείξει τη θεωρία του.

H δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Mike Cahill (“Another Earth”)

Σοφία Πατλάκα

Σε μια πραγματικότητα όπου η ταυτοποίηση κάθε ανθρώπου γίνεται με βάση της ίριδας του ματιού του, το I Origins μας εξηγεί πως η μοναδικότητα του καθενός μας είναι δεδομένη. Ο Mike Cahill χωρίζει το φιλμ σε δύο μέρη, με μια επταετία να παρεμβάλλεται, με ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του πρωταγωνιστή μας.

Μόνο που η κατηγοριοποιημένη ως «επιστημονικής φαντασίας» ταινία, κρατά τη στάση που θα κρατούσε ένας φιλόλογος απέναντι σε μια διαφορική εξίσωση: κάποιος του είχε κάποτε εξηγήσει περί τίνος πρόκειται, αλλά ο καημένος δεν κατάλαβε και πολλά, και αναπαράγoντάς τα καταλήγει να επαναλαμβάνει τις ίδιες πέντε φράσεις που του έκαναν εντύπωση. Ἐτσι συμβαίνει κι εδώ, οι διάλογοι καταλήγουν να υπογραμμίζουν το χάσμα μεταξύ των κοινών θνητών και των τρελών επιστημόνων, που δεν έχουν ζωή πέρα από το εργαστήριο.

Πέραν όμως αυτής της αδυναμίας, που είναι αρκετά συνηθισμένη στα Sci-fi, το I Origins σαν πρωτότυπη υπόθεση οφείλει να πάρει το ρίσκο της και εν τέλει ανταποκρίνεται μια χαρά στις προσδοκίες μας. Φαίνεται αρκετά ικανό να διακωμωδήσει καταστάσεις και να εστιάσει σε σημεία κομβικά, χωρίς να προδίδει τη μετέπειτα σημασία τους.

Ο Mike Cahill μάλιστα αντιμετωπίζει ρεαλιστικότατα την ανθρώπινη φύση του ήρωά του. Ο πόνος της απώλειας, η μοναξιά, η αναγέννηση της ελπίδας αποτυπώνονται με μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα σε έναν παράλληλο αγώνα δεδομένων και αισθημάτων.

Το καστ είναι εύστοχα επιλεγμένο και λειτουργεί πολύ θετικά στο να αναδείξει τις διαφορετικές οπτικές του θέματος, από χαρακτήρες που παρά την αντιθετικότητά τους εναρμονίζονται πλήρως. Η συνεχής ροή κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον στη δεύτερη αξιοπρεπέστατη σκηνοθετική προσπάθεια του δημιουργού του «Another Earth». Νικήτρια στο SundanceFilmFestival, απ’όπου απέσπασε το βραβείο της κατηγορίας της (Alfred P. Sloan Feature Film Prize), η ταινία δεν έχει ακόμα επίσημη πρεμιέρα στις εγχώριες αίθουσες. Υπομονή!

Δάφνη Ράλλη

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, είχα την εντύπωση ότι είχα χαθεί στον χώρο και στον χρόνο (για άλλη μία φορά), γιατί….

Γιατί μερικές φορές, ένα καλό και έξυπνο σενάριο, καθώς και μία καθηλωτική σκηνοθεσία, σε κάνουν να αναθεωρήσεις τον μικρόκοσμό σου, να αναρωτηθείς για τις βάσεις πάνω στις οποίες έχεις στηρίξει την ζωή σου, να θέσεις σε ένα άλλο επίπεδο την κοσμοθεωρία σου… Μα αυτή δεν είναι και η μαγεία του κινηματογράφου; Να σου δείχνει και άλλες πτυχές της πραγματικότητας, που έχεις ξεχάσει πώς είναι ή που αρνείσαι να δεις… Να βγαίνεις με μία διάθεση επαναπροσδιορισμού και αλλαγής!

Η ταινία αυτή, θέτει πολλούς προβληματισμούς, και παρ’ όλο που κινείται στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας κατά βάση, θίγει πολλά  κοινωνικά ζητήματα, όπως την πάλη μεταξύ επιστήμης και συναισθήματος, τον επιστημονικό ορθολογισμό, το πέρασμα σ’ ένα άλλο επίπεδο πνευματικό, την ενασχόληση με την πνευματικότητα, είτε πιστεύεις σε άλλες ζωές,  είτε εναποθέτεις τις ελπίδες σου στην ψυχή, στον Θεό, στο θείο γενικά, είτε όχι….

Πολύ ωραίες ερμηνείες από όλους τους πρωταγωνιστές, με τον Ίαν να ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο του εκκεντρικού επιστήμονα, του μονίμως απορροφημένου από την ενασχόλησή του με τις έρευνες για την ίριδα του ματιού  και την εμμονή του με τις αποδείξεις και την επιστήμη.

Ο σκηνοθέτης MikeCahill, μας εκπλήσσει άλλη μία φορά ευχάριστα με το ιδιαίτερο ταλέντο του να ανατρέπει καταστάσεις και να μας βάζει αντιμέτωπους, μέσω εκπληκτικών πλάνων, με τους φόβους μας και τις ζωές μας, με τον πόνο της απώλειας, με το πέρασμα στα μονοπάτια της ψυχής και της πνευματικότητας, καθώς και με την αισιοδοξία ότι πάντα υπάρχουν λύσεις.

Μία σκηνή της ταινίας, θα υπάρχει πάντα στο μυαλό μου και θα με στοιχειώνει για καιρό, η σκηνή στο ασανσέρ, δεν θα ειπωθεί κάτι περαιτέρω, για να μην αποκαλυφθούν στοιχεία( δείτε τη και θα με θυμηθείτε!)

Κλείνοντας, με τα λόγια της Σόφι, της εξωτικής πρωταγωνίστριας της ταινίας, είναι σαν να ξαναρχίζει μία μελωδία της ζωής μας, ένα κομμάτι μας που πάντα θα υπάρχει και εκφράζεται μέσα από αυτή την φράση: « Το αγαπημένο μου λουλούδι; Το αγριοράδικο, γιατί δεν το βρίσκεις εύκολα, δεν μπορείς να το αγοράσεις, αλλά ούτε και να του στερήσεις την ελευθερία»….

Καλή προβολή, όποτε τη δείτε!

Ευθυμία Χριστοδουλοπούλου