Οι συντελεστές μιας ταινίας μυθοπλασίας συναντούν τον Αχμέτ κατά την διαδικασία του casting στη Σουηδία. Ο νεαρός άνδρας επιλέγεται τελικά για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός ανθρώπου, που έχει πάρα πολλά κοινά στοιχεία με τον ίδιο. Στην πραγματικότητα, στην ταινία υποδύεται τον ίδιο του τον εαυτό: έναν πρόσφυγα από την Σομαλία, που φτάνει στη Λαμπεντούζα, ζητά ανεπιτυχώς να του δοθεί άσυλο στην Ιταλία κι ύστερα φεύγει πιο βόρεια, στην Σουηδία και για ένα πολύ μικρό διάστημα στη Φινλανδία. Είναι όμως κι αυτός ένας από τους περισσότερους από 300.000 ανθρώπους, που εγκλωβίζονται στην Ευρώπη, λόγω του κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙ».

Αρχικά βλέπουμε τον Αχμέτ να εκφράζει στον Αχμέντ Αμπντουλαχί, έναν από τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ, την απόγνωση του για την κατάσταση, που βιώνει εκείνη την περίοδο. Είναι η στιγμή, που πάμε δυο χρόνια πίσω, στην γνωριμία τους με αφορμή την ταινία, όπου ο Αχμέτ έπαιξε σημαντικό ρόλο στη υλοποίηση της, άλλα υπήρξε και η αφορμή να έρθει πιο κοντά με το συνεργείο και να ξεκινήσει και η δημιουργία του ντοκιμαντέρ, που εμείς παρακολουθούμε.

Η κάμερα ακολουθεί τον Αχμέτ για αρκετό καιρό, καταγράφει τα όσα έζησε μέχρι να τον συναντήσουν μέσα από τις αφηγήσεις του στα γυρίσματα της ταινίας κι αργότερα τις προσπάθειες του για να του δοθεί άσυλο. Η διαδικασία, όμως, σκοντάφτει στο γεγονός ότι είχε ήδη αιτηθεί άσυλο στην Ιταλία, επομένως οι Σουηδοί πρέπει να τον στείλουν εκεί, σύμφωνα με το «Δουβλίνο ΙΙ», το οποίο ορίζει πως ένα μόνο κράτος μέλος είναι υπεύθυνο για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου. Ακόμη μια αίτηση, που είχε κάνει στη Φινλανδία, στο μεσοδιάστημα της παραμονής του στη Σουηδία, κάνει την κατάσταση ακόμη πιο περίπλοκη και μετατρέπει τον Αχμέτ σε μπαλάκι του πινγκ πονγκ ανάμεσα στις τρεις χώρες. Εν τέλει, μετά από 6-7 περίπου χρόνια από τότε που έφτασε στην Ευρώπη του δίνεται μια προσωρινή άδεια παραμονής διάρκειας τεσσάρων ετών, που αναπτερώνει τις ελπίδες του. Είναι όμως παραπάνω από σαφές, πως σημαντικό ρόλο σε αυτή την απόφαση έπαιξε η παρουσία της κάμερας του συνεργείου σε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δηλώνεται ξεκάθαρα προς το τέλος του ντοκιμαντέρ, πως παρόμοιες περιπτώσεις με εκείνη του Αχμέτ είχαν εντελώς διαφορετική κατάληξη.

Αν κρίνουμε το ντοκιμαντέρ «Είμαι το Δουβλίνο» ως ένα κινηματογραφικό προϊόν, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την φλυαρία του σε ορισμένα σημεία. Ωστόσο ο ενδιαφέρον τρόπος, που επέλεξαν οι δημιουργοί να χτίσουν το ντοκιμαντέρ, συνδυάζοντας το backstage υλικό της ταινίας τους με τα γυρίσματα, που την ακολούθησαν, η οπτική τους, η αρκετά επεξηγηματική ροή και η ίδια η ιστορία υπερκαλύπτουν αυτό το μικρό μειονέκτημα. Και σχεδόν το ξεχνάς, όταν αντιληφθείς το πόσο επίκαιρη ταινία είναι…

Γυρίστηκε σε μια εποχή, που οι προσφυγικές ροές που δέχονταν η Ευρώπη ήταν αρκετά μικρότερες, από αυτές που δέχεται τους τελευταίους μήνες και απεικονίζει συνθήκες φιλοξενίας (ή καλύτερα κράτησης…) που, μπροστά στα όσα συμβαίνουν στην Ειδομένη το τελευταίο διάστημα, φαντάζουν πεντάστερο ξενοδοχείο.  Και γεννά έντονο προβληματισμό: αν η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ουσιαστικά στις ανάγκες των (συγκριτικά) μειωμένων ροών προσφύγων και μεταναστών, είναι δυνατόν να ανταποκριθεί τώρα, με τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες να εγκλωβίζονται κυριολεκτικά δίπλα στα κλειστά σύνορα μεταξύ των χωρών μελών της;

Bonus:

Αυτή είναι η ταινία μυθοπλασίας Dublin, με πρωταγωνιστή τον Άχμετ: