Αρχές της δεκαετίας του ’90. Αυτή είναι η ιστορία ενηλικίωσης ενός αγοριού που περνά το καλοκαίρι του στο Κέιπ Κοντ.

Ο Ντάνιελ είναι ένας συμπαθέστατος αλλά αδέξιος κοινωνικά έφηβος, που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο. Η μητέρα του τον στέλνει να περάσει το καλοκαίρι του στη θεία του, στο Κέιπ Κοντ. Ο Ντάνιελ δυσκολεύεται να προσαρμοστεί έως ότου συναντά τον Χάντερ. Ο Χάντερ είναι το τοπικό «κακό παιδί». Βγάζει φράγκα πουλώντας μαριχουάνα σε ευκατάστατους παραθεριστές ενώ λειτουργεί ως κέρβερος απέναντι σε πλημμυρισμένους με ορμόνες νεαρούς, που βάζουν στο μάτι την μικρότερη αδελφή του, την ΜακΚέιλα. Διαισθανόμενος ότι μπροστά του ανοίγεται μια σπουδαία ευκαιρία, ο Ντάνιελ πείθει τον Χάντερ να συνεργαστούν, διακινώντας «χόρτο» σε όλον τον Κόλπο, καθώς η αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού εντείνεται. Η δουλειά πηγαίνει εξαιρετικά καλά και ο Ντάνιελ αποκτά αυτοπεποίθηση τόση ώστε να εξομολογηθεί στην ΜακΚέιλα τον έρωτά του για εκείνην, κρατώντας τη σχέση τους κρυφή, ιδίως από τον Χάντερ. Πόσο, όμως, μπορεί να κρατήσει αυτή η περίοδος ευφορίας για τον Ντάνιελ; Είναι και μια γιγαντιαία καταιγίδα που πλησιάζει την περιοχή…

Οι ταινίες που εντάσσονται στο ιδιότυπο είδος με το όνομα «coming of age» είναι φτιαγμένες από ένα βασικό υλικό: τη νοσταλγία. Αν είσαι ενήλικας, έχεις απομακρυνθεί κατά πολύ από την εφηβική ηλικία των πρωταγωνιστών και αναπολείς γλυκά τις εμπειρίες που είχες εσύ στην ηλικία τους, τότε αυτές οι ταινίες έχουν πιάσει το 50% του στόχου τους μόνο και μόνο με την αποτελεσματική δόμηση «εφηβικής» ατμόσφαιρας. Το στοίχημά τους από εκεί και πέρα είναι αν θα μείνουν στο μυαλό σου και για το σενάριό τους.

Ως προς το πρώτο σκέλος το «Hot Summer Nights» τα καταφέρνει περίφημα και μάλιστα χωρίς καν να ιδρώσει ιδιαίτερα: χρώματα που θυμίζουν αρχές 90s, αναφορές στην κοινωνική κατάσταση της τότε περιόδου, ενίσχυση με άλλα λόγια του έτσι κι αλλιώς δομικά ενταγμένου στο ύφος της αφήγησης κλίματος νοσταλγίας και εύκολη η επίτευξη του 50% του στόχου. Τα καταφέρνει και ως προς το δεύτερο σκέλος του; Εδώ η συζήτηση δεν είναι και πάρα πολύ απλή.

To «Hot Summer Nights» είναι ό,τι πιο κοντινό θα ήταν μια ταινία του είδους του αν την είχε σκηνοθετήσει ο Μάρτιν Σκορτσέζε. Τόσο σε επίπεδο θεματολογίας (οι πρωταγωνιστές μπλέκουν με το οργανωμένο έγκλημα στην προσπάθειά τους να βγάλουν λεφτά από τη μαριχουάνα) όσο και σε επίπεδο ρυθμού (voice over, σπιντάτες ταχύτητες), η επιρροή από τον Σκορτσέζε βγάζει μάτι. Φυσικά, το ύφος είναι πιο χαλαρό -μην περιμένετε να δείτε το «Καζίνο» με έφηβους ας πούμε- προκειμένου να περιφρουρείται η ισορροπία ανάμεσα στις δυο πλευρές του φιλμ, που φαινομενικά άλλωστε δεν μοιάζουν να είναι καν συγγενικές.

Και ενώ το «Hot Summer Nights» καταφέρνει σε γενικές γραμμές (αν εξαιρέσουμε κάνα-δυο αχρείαστα sublots που όμως δεν βαραίνουν την υπόθεση ιδιαίτερα και δεν ενοχλούν) να κρατήσει όλα τα καρπούζια κάτω από τις μασχάλες του, στο κρίσιμο σημείο μοιάζει να αγνοεί πως πρέπει να κλιμακώσει αποτελεσματικά. Ορισμένοι χαρακτήρες χάνουν τη συνοχή τους και ενώ το «χτίσιμο» της πλοκής σε προδιαθέτει πως οδηγείται σε ένα σημείο κορύφωσης, αυτό το σημείο δεν έρχεται ποτέ ή τουλάχιστον δεν είναι έρχεται αποτελεσματικά.

Έτσι, ενώ το «Hot Summer Nights» καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον στα ύψη κατά το μεγαλύτερο κομμάτι του, σε οδηγεί να αναρωτιέσαι στο τέλος ποιο ακριβώς υπήρξε το επίδικο των όσων προηγήθηκαν. Διαψεύδει με άλλα λόγια τις υψηλές προσδοκίες που το ίδιο είχε δημιουργήσει και τελικά, μας μένει στο μυαλό ως μια όμορφη ταινία, γνήσιο τέκνο της εποχής της νοσταλγίας και τίποτα παραπάνω. Για μια άλλη ταινία, αυτό θα ήταν μια χαρά. Αλλά για αυτή εδώ συνιστά μια χαμένη ευκαιρία.