Είδος:	Κοινωνική
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	107
Χώρα:	Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία
Σκηνοθεσία:	Michael Haneke
Σενάριο:	Michael Haneke
Ηθοποιοί:	Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant, Mathieu Kassovitz
Πρεμιέρα:	16-11-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Οι Laurent είναι μια πολυπληθής, μεγαλοαστική οικογένεια της οποίας και οι τρεις γενιές ζουν μαζί στο τεράστιο και υπερπολυτελές σπίτι τους στο Καλαί, όσο η περιοχή γεμίζει με μετανάστες λόγω της προϊούσας προσφυγικής κρίσης. Ο ηλικιωμένος πατριάρχης Georges (Jean –Louis Trintignant) ψάχνει εναγωνίως κάποιον να τον βοηθήσει να αυτοκτονήσει, η κόρη του, Anne (Isabelle Huppert) διοικεί την οικογενειακή κατασκευαστική εταιρεία και προσπαθεί να βάλει σε σειρά τον γιό της και μαύρο πρόβατο της οικογένειας, Pierre (Franz Rogowski), ενώ ο αδελφός της, Thomas (Mathieu Kassovitz) παίρνει στο σπίτι μαζί με τη νέα του οικογένεια την κόρη του από τον πρώτο του γάμο, Eve (Fantine Harduin) μετά την απόπειρα αυτοκτονίας της μητέρας της

Ο Αυστριακός auteur και μαιτρ της ανενδοίαστης βίας, του βιτριολικού χιούμορ και της κοινωνικής σάτιρας, Michael Haneke, επιστρέφει στις Κάννες 5 χρόνια μετά το συναισθηματικό, ουμανιστικό δράμα του για τα γηρατειά και την απώλεια, Amour, που του χάρισε το Χρυσό Φοίνικα και το ξενόγλωσσο Όσκαρ, και κάνει μια αποφασιστική στροφή στη μισανθρωπία του παρελθόντος του, με ένα φιλμ που βρίσκεται στα χνάρια της πρώιμης φιλμογραφίας του και θεματολογικά φέρνει στο νου το μεγάλο αριστούργημα της καριέρας του, Funny Games. Ο Haneke τοποθετεί μια τυπική μεγαλοαστική οικογένεια στο μικροσκόπιο και, εξετάζοντας εξονυχιστικά την καθημερινότητά της, στηλιτεύει την ευρωπαϊκή αστική τάξη και αποκαλύπτει την υποκρισία και τα ένοχα μυστικά που κρύβονται πίσω από τις κοινωνικές συμβάσεις και την αστική ευγένεια, τις σαθρές οικογενειακές σχέσεις από τις οποίες απουσιάζει κάθε υποψία ειλικρίνειας, τρυφερότητας και ειλικρινών αισθημάτων, τις νευρώσεις και τα υπαρξιακά άγχη πίσω από τα προσωπεία χαράς, ικανοποίησης και ευημερίας.

Το πολύπλοκο παζλ που θα συνθέσει και του οποίου τα κομμάτια πρέπει να συναρμολογήσει σιγά σιγά ο θεατής σερβίρεται με μερικές γερές δόσεις κατάμαυρου χιούμορ και με τη χαρακτηριστική, αποστασιοποιημένη σκηνοθεσία του, με την κάμερα τοποθετημένη συνήθως μακριά από τα τεκταινόμενα και τη φωτογραφία του πάλαι ποτέ μόνιμου συνεργάτη του, Christian Berger, να κυμαίνεται σε μουντές και ψυχρές αποχρώσεις, τονίζοντας την αποστειρωμένη καθημερινότητα των ηρώων του. Το φιλμ του Haneke αποτελεί μια σαρκαστική, κυνική ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνικές δομές μέσα σε μια Ευρώπη σε σήψη, με πεσιμιστική διάθεση και μηδαμινή πρόθεση για το happy end που υπόσχεται ειρωνικά ο τίτλος.

Όσο ενδιαφέρον κι αν ακούγεται όμως κάτι τέτοιο, ο Haneke δεν καταφέρνει να προσθέσει κάτι φρέσκο και καινούριο στην ήδη πολυδοκιμασμένη συνταγή και καταλήγει απλά να την ξαναζεσταίνει, ενώ η δράση δεν κορυφώνεται ποτέ και δεν προσφέρει τη βίαιη εκτόνωση του τέλους που ίσως περίμενε κανείς.  Στο Happy End, ο δημιουργός καταπιάνεται με ποικίλες και πολιτικά επείγουσες θεματικές όπως η προσφυγική κρίση, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αλλά, παρ’ ότι η συγκυρία προσφερόταν για μια εμβριθή πολιτική ανάλυση και κριτική, αρκείται στο να τα κρατάει στο περιθώριο και να επικεντρώνεται στην ενασχόληση με δυσλειτουργικές οικογένειες και χειριστικά, εγωιστικά καθάρματα. Αυτό όμως είναι κάτι που τον έχουμε δει να κάνει πολλάκις στο παρελθόν και, όσο και να απολαμβάνουμε πάντα έναν Haneke, πρέπει να παραδεχτούμε ότι αναλώνεται σε μια στείρα επανάληψη του εαυτού του, δίχως να έχει να προσθέσει κάποια ευφυή παρατήρηση ή πρωτοτυπία. Και, καλώς ή κακώς, αυτό είναι κάτι απολύτως απαραίτητο και επιβεβλημένο αν θέλουμε να κάνουμε λόγο για μια πραγματικά καλή ταινία.