Είδος:	Δράμα, Μυστηρίου
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	85
Χώρα:	Γερμανία, Ελλάδα
Σκηνοθεσία:	Νάνσυ Μπινιαδάκη
Σενάριο:	Άντζελα Δημητρακάκη, Νάνσυ Μπινιαδάκη
Ηθοποιοί:	Michael Sideris, Toni Jessen, Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Καλλιμάνη, Μαρία Σκούλα, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Νικόλας Αντύπας, Ράνια Οικονομίδου, Σοφία Ίτο
Πρεμιέρα:	14-11-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Υπάρχει ένας αστικός μύθος στην Αθήνα για τον Ερρινυό, το αρχαίο υπόγειο ποτάμι, που κανείς ποτέ δεν έχει δει, αλλά κάποτε μέσα στη δεκαετία του ΄80, εμφανίστηκε και παρέσυρε μαζί του ένα κορίτσι. Σήμερα μια νεαρή ανθρωπολόγος ερευνά τον μύθο και εντοπίζει τους ανθρώπους που γνώριζαν το κορίτσι. Είναι οι τρεις καλύτερές της φίλες και μια καθηγήτριά τους ιστορικός. Μέσα από αποσπάσματα επιστολών, ηχογραφήσεων και συνεντεύξεων, αυτές οι γυναίκες αφηγούνται την τραγική ιστορία που συνέβη πριν από 30 χρόνια και σημάδεψε τις ζωές τους καθώς και τη συλλογική μνήμη της πόλης.

Στην επιφάνεια των πραγμάτων, που βασίζεται στο βιβλίο Τέσσερις μαρτυρίες για την εκταφή του ποταμού Ερρινυού της Άντζελας Δημητρακάκη η Νάνσυ Μπινιαδάκη χρησιμοποιεί έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης της ιστορίας της. Διαδοχικά, σε κάθε μέρος της ταινίας, βλέπουμε τις πρωταγωνίστριες σήμερα να εξιστορούν τη δική τους εκδοχή, για όλα όσα συνέβησαν πριν από τριάντα χρόνια περίπου. Ουσιαστικά δεν βλέπουμε κάποιο είδος flashback σε εκείνη την εποχή και η μόνη επαφή του θεατή με την κεντρική ιστορία είναι μέσω των αφηγήσεων των χαρακτήρων.

Οι αφηγήσεις αυτές, που σε πολλά τους σημεία εσκεμμένα μοιάζουν με αμοντάριστο υλικό συνεντεύξεων, αντιπαραβάλλονται με την τωρινή καθημερινότητα των γυναικών, που από επαναστατημένες, ασυμβίβαστες έφηβες ή μια νέα καθηγήτρια με εναλλακτική προσέγγιση ως προς την εκπαιδευτική διαδικασία, φαίνεται πως κατέληξαν να συμβιβάζονται μέσα στη ρουτίνα και τις επιταγές μιας ζωής, που δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι τους αρέσει.

Ο συγκεκριμένος, θεατρικός τρόπος αφήγησης της δημιουργού, αν και παρουσιάζει ενδιαφέρον κουράζει αρκετά το θεατή. Μεγάλοι μονόλογοι και τραβηγμένες σε διάρκεια σκηνές (χαρακτηριστική η σκηνή, όπου μια από τις πρωταγωνίστριες χορεύει έξαλλα στο μπαλκόνι της ακούγοντας – κι εμείς μαζί της – σχεδόν ολόκληρο ένα κομμάτι των The Cure) ξεπερνούν το όριο του να παίξεις με την αγωνία του θεατή και φθάνουν στο σημείο της ανυπομονησίας για να μάθει ένα νέο στοιχείο της ιστορίας, που του αφηγείσαι, αφού έχουν περάσει αρκετά λεπτά προβολής.

Πέρα από το κομμάτι της αφήγησης, η σκηνοθετική ματιά της Μπινιαδάκη για το σύγχρονο αστικό τοπίο και την καθημερινότητα των κατοίκων της, άλλα και οι άρτιες ερμηνείες των πρωταγωνιστριών της προσθέτουν σίγουρα “πόντους” στο έργο της.

Το μάλλον ανεξερεύνητο κινηματογραφικά κομμάτι των ελληνικών αστικών μύθων, θα μπορούσαν φυσικά να αποτελέσουν πρώτη ύλη για ενδιαφέρουσες ελληνικές ταινίες μυστηρίου. Η ταινία της Νάνσυ Μπινιαδάκη σίγουρα είναι μια από αυτές. Ωστόσο απευθύνεται, περισσότερο, σε υπομονετικούς θεατές, ενδεχομένως θεατρόφιλους (μιας που η σκηνοθέτης έχει δουλέψει αρκετά στο θέατρο), και όχι τόσο σε κοινό που του αρέσουν οι πιο κλασσικές αφηγηματικές τακτικές στον κινηματογράφο.