Όταν αναζητάς αγνό, σκληροπυρηνικό, κινηματογραφικό guilty pleasure τότε σε ένα όνομα πάει πρώτο το μυαλό σου: John Waters. To κοινό των multiplex ενδέχεται να τον έχει ακούσει ως δημιουργό του πρωτότυπου “Hairspray”, λόγω της σχετικά πρόσφατης musical εκδοχής του  με τον Travolta και την Pheiffer, αλλά η συμβολή του στο σινεμά είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο ουσιαστική. Ο πολυπράγμων δημιουργός, πριν να μεταπηδήσει σε έναν σχετικά πιο mainstream κινηματογράφο με ταινίες όπως το προαναφερθέν “Hairspray” ή το “Serial Mom”, μας χάρισε τρία cult αριστουργήματα, το Trash Trilogy όπως το αποκαλεί, που χτύπησαν αλύπητα την πολιτική ορθότητα, την ευπρέπεια και το καλό γούστο, όπως αυτά τ’αντιλαμβάνεται  ο μέσος συντηρητικός θεατής. Η πιο προκλητική από αυτές ήταν το “Pink Flamingos” και η πιο αδύναμη το ”Desperate Living”, αλλά η πιο ξεκαρδιστική ίσως από τις τρεις παραμένει το “Female Trouble”.

Με πολύτιμο αρωγό την πρωταγωνίστρια του και αδιαφιλονίκητη μούσα του, την drag queen Divine, στο “Female Trouble” εξιστορεί την γεμάτη έγκλημα ζωή ενός ολίγον τι ανορθόδοξου super model, της Dawn Davenport. Η ιστορία εκτυλίσσεται, όπως συμβαίνει σε κάθε ταινία του Waters, στην Βαλτιμόρη, όπου η αντιδραστική έφηβη Dawn ανήμερα των Χριστουγέννων εγκαταλείπει το σχολείο και τους γονείς της όταν οι τελευταίοι αρνούνται να της κάνουν δώρο τα τακούνια που ονειρεύεται. Από εκεί και πέρα ξεκινούν οι εξωφρενικές περιπέτειες της. Αφού βιαστεί και γίνει ανήλικη μητέρα, θα ερωτευτεί και θα παντρευτεί ένα straight κομμωτή, αντιμετωπίζοντας την οργή της θείας του που πάντα είχε αντιρρήσεις σχετικά με τον ετεροφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό του ανιψιού της. Μετά από μια επίθεση της τελευταίας με βιτριόλι, η βασανισμένη Dawn θα παραμορφωθεί αλλά θα γίνει το έμβλημα μιας καμπάνιας δύο θεότρελων καλλιτεχνών που πρεσβεύουν ότι το «έγκλημα είναι ομορφιά» και αρέσκονται να φωτογραφίζουν την Dawn όσο εκείνη διαπράττει στυγερές δολοφονίες.

Κι εδώ συνεχίζοντας την εσκεμμένη άσκηση του στο κακό γούστο μετά το “Pink Flamingos”, ο Waters σατιρίζει ανελέητα την αδηφαγία των αμερικάνικων ΜΜΕ, που επιμένουν να εκμεταλλεύονται αληθινά εγκλήματα, χαρίζοντας στους εγκληματίες αίγλη, αντίστοιχη με αυτή ενός ροκ σταρ, αλλά και την γενικότερη εμμονή της αμερικάνικης κουλτούρας με την «με οποιοδήποτε κόστος» διασημότητα.

Χωρίς να παίρνει ποτέ σοβαρά το διεστραμμένο και αιματοβαμμένο μελόδραμα που αποτελεί τον κορμό της αφήγησης, μας χαρίζει μια σαρωτικά κουκουρούκου κινηματογραφική εμπειρία που επιβεβαιώνει το ρητό: «Η ζωή είναι  τραγωδία για αυτούς που αισθάνονται και κωμωδία γι’αυτούς που σκέφτονται.» Κι ο ιδιοφυής John Waters απ’ότι φαίνεται σκέφτεται πολύ.

Η από άποψη κακοστημένη mise-en-scène και η πρόχειρη κινηματογράφιση του, δίνουν την ευκαιρία στους απωθητικούς πρωταγωνιστές του να λάμψουν και στις θανατερές ατάκες τους, να κλέψουν την παράσταση.  Το μακάβριο και κυνικό χιούμορ που τις διαποτίζει άλλωστε,  παραμένει επικίνδυνα “to the point”, κάνοντας το φιλμ να αποτελεί εντέλει έναν αποτρόπαιο και συνάμα διασκεδαστικό, παραμορφωτικό καθρέφτη που ο δημιουργός στήνει με περισσή γενναιότητα απέναντι στην πραγματική κοινωνία, χωρίς να δίνει δεκάρα αν εκείνη κλείσει έντρομη τα μάτια .