Η αλήθεια είναι πως το γοτθικό ρομάντζο της Katja von Garnier μας είχε από τον τίτλο. Σ’αυτή τη στήλη έχουμε αποδείξει κατά καιρούς ότι αγαπάμε τα «αίματα»,  σήμερα σας ομολογούμε ότι είμαστε και φανατικοί οπαδοί της σοκολάτας. Ωστόσο οι παραγωγοί της ταινίας, που συμπτωματικά είναι υπόλογοι και για το “Underworld”, μας τη φέραν, καθώς το δημιούργημα τους δεν προσφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Τουλάχιστον όχι σε αρκετές δόσεις, ώστε να δικαιολογείται η παρουσία τους στον τίτλο.

H ταινία αν και διαφημίστηκε σαν ταινία τρόμου, είναι μια κλασσική ιστορία απαγορευμένης αγάπης ανάμεσα σε δυο νέους που τους ενώνει το πάθος, αλλά τους χωρίζουν οι κοινωνικές ανισότητες και η ταξική πάλη. Αυτός, βλέπεις, είναι ένας φτωχός πλην τίμιος κομίστας και εκείνη η επόμενη βασίλισσα των Λυκανθρώπων. Κι ενώ η μόνη σχέση που της επιτρέπουν τα ήθη της φυλής της να αναπτύξει με τον νεαρό μορφονιό, είναι αυτή που θα ‘χαμε εμείς με ένα κοτόπουλο σχάρας, η αντισυμβατική, τριχωτή, γαλαζοαίματη ηρωίδα μας, τα γράφει όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και αποφασίζει να ερωτευτεί το «κολατσιό» της.

Σας θυμίζει μήπως το “Twilight” με αντιστροφή των ρόλων;  Κάλλιστα θα μπορούσαμε να το κατηγορήσουμε για ανακύκλωση της σχετικής πετυχημένης φόρμουλας,  αν δεν είχε βγει το 2007,  έναν ολόκληρο χρόνο δηλαδή, πριν το  τρικυμιώδες ρομάντζο της Bella και του Edward βρει το δρόμο του προς την οθόνη. Φυσικά αυτό δεν χαρίζει και κανένα μετάλλιο πρωτοτυπίας στο «Αίμα και Σοκολάτα», απλά οδηγεί στις εξής δύο παρατηρήσεις: Πρώτον ότι η ταινία υπήρξε άτυχη που για ένα τσακ δεν εκμεταλλεύτηκε το hype της gothic τετραλογίας, και δεύτερον ότι τα ειδύλλια μεταξύ θνητών και τεράτων ήταν αρκετά μπανάλ και πριν το “Τwilight”.

Συγκριτικά βέβαια, αν θέλουμε να πούμε και του στραβού το δίκιο, η ταινία της Von Garnier κερδίζει στα σημεία. Γιατί μπορεί τα ερασιτεχνικά εφέ της να μοιάζουν δουλεμένα στο windows movie maker, η γενικότερη αισθητική όμως, μέσα στην ρομαντική υπερβολή της και τον υπερχειλίζοντα στόμφο, φανερώνει κάποιες ενδιαφέρουσες επιρροές από ευρωπαϊκό σινεμά. Κι αν και σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του φιλμ η σκηνοθέτης φλερτάρει με το eurotrash, πιο ξεδιάντροπα κι από βαλκανική μπαλάντα στη Eurovision, εντέλει καταφέρνει να μετουσιώσει αυτή την παρακμή σε ύφος, ταιριάζοντας έτσι το περιεχόμενο με τη φόρμα. Σε όλα αυτά την βοηθάει και η μελαγχολική αύρα που αποπνέει το Βουκουρέστι, το οποίο προσφέρει ένα ιδανικό σκηνικό στην όλη δράση.

Το πρωταγωνιστικό τρίο επίσης είναι αρκετά ευχάριστο στο μάτι για να αρθούν οι όποιες αντιρρήσεις. H Agnes Bruckner, αν και δεν κατάφερε να ξεφύγει ποτέ από το b-list, εντυπωσιάζει με την εμφάνιση και την ενέργεια της, ο Hugh Dancy, που καμαρώνουμε τρεις σεζόν τώρα στο εξαιρετικό “Hannibal”, είναι πάντα ακραία συμπαθής, ενώ ο Olivier Martinez, που εδώ δίνει μια από τις χειρότερες ερμηνείες τις καριέρας του, παραμένει τουλάχιστον όσο γοητευτικός χρειάζεται για να κάνουμε τα στραβά μάτια.

Χωρίς ποτέ να αποτελεί συμπαγές παράδειγμα εμπνευσμένου, φανταστικού κινηματογράφου το «Αίμα και σοκολάτα» μέσα στην προβλεψιμότητα του, παίρνει κάποια μικρά αισθητικά ρίσκα. Τι κι αν τα χάνει σχεδόν όλα, τουλάχιστον στο φινάλε δεν έχεις την αίσθηση πως πήγε εντελώς στράφι το σακουλάκι με το ποπ κορν που άνοιξες, παρακολουθώντας το.