Ο Chris και η Rose, ένα νεαρό ζευγάρι, ετοιμάζονται να περάσουν το σαββατοκύριακο στο σπίτι των γονιών της Rose. Το άγχος του Chris για αυτή τη συνάντηση είναι μεγάλο, ειδικά από τη στιγμή που δε γνωρίζουν πως είναι αφροαμερικάνος. Μόλις φτάνουν εκεί, εκπλήσσεται από τη θέρμη με την οποία τον προσεγγίζουν, αλλά, όσο κυλάνε οι ώρες, τόσο πιο περίεργες αρχίζουν να του φαίνονται ορισμένες λεπτομέρειες. Τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτό το σπίτι και γιατί όλοι οι υπηρέτες είναι μαύρης καταγωγής;

Η ιδέα ενός σύγχρονου θρίλερ σε αρκετούς μπορεί να προκαλεί φλύκταινες λόγω του κορεσμού και της επανάληψης που υφίσταται το εν λόγω κινηματογραφικό ιδίωμα. Σπάνια πλέον θα βγει μια ταινία η οποία θα έχει όντως κάτι να πει εν μέσω θύελλας θρίλερ της σειράς. Μια τέτοια ταινί που, όχι απλά αξίζει προσοχής, αλλά δίνει και ελπίδες στο κοινό για την ύπαρξη φαντασίας στα πλαίσια του κινηματογράφου που στοχεύει στην αγωνία και το φόβο του θεατή.

Για να περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ περί τίνος μιλάμε στην προκειμένη περίπτωση θα χρειαστεί να παρομοιάσω την ταινία με μια από τις αγαπημένες μου σειρές: θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα μεγάλο επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος. Και αυτό επειδή χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερη ισορροπία ανάμεσα στα συστατικά στοιχεία της. Μιλώντας περί συστατικών στοιχείων, αυτά δεν είναι άλλα από μια κλιμακούμενη ένταση, μια άβολη αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά, ισορροπημένες δόσεις χιούμορ και μια ανατροπή που αλλάζει όλο το ύφος της ταινίας. Και για να μην ξεχνάμε ένα από τα βασικότερα, ένα κοινωνικό σχόλιο πάνω στο θέμα του ρατσισμού το οποίο και πραγματεύεται επιτυχημένα.

Όλα τα παραπάνω, είναι εντυπωσιακό με πόση ισορροπία είναι δεμένα μεταξύ τους. Το σενάριο είναι καλογραμμένο, η σκηνοθεσία ευφάνταστη και οι ερμηνείες απολύτως ικανοποιητικές. Αλλά το σημαντικότερο όλων, όπως προείπαμε, είναι αυτό το άβολο, κλιμακούμενο συναίσθημα μυστηρίου που ουδέποτε σταματά να είναι παρόν, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί σε μια εποχή που υποτίθεται πως τα έχουμε ακούσει και δει όλα. Μια ταινία που πραγματικά σε κρατά στην άκρη του καθίσματός σου καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Αν νιώθετε πως όντως πάει πολύς καιρός από τότε που είδατε ένα αξιόλογο θρίλερ και συνεχίζετε την αναζήτηση πέφτοντας πάνω σε κάθε μετριότητα (στην καλύτερη των περιπτώσεων) που κυκλοφορεί, μη διστάσετε. Είμαι σίγουρος πως θα εντυπωσιαστείτε με το χιτσκοκικό σασπένς και την εκκεντρικότητα των χαρακτήρων της. Είμαι σίγουρος πως ο σκηνοθέτης Jordan Peele έχει κάθε λόγο να χαμογελά σαρδόνια έπειτα από ένα τόσο καλοφτιαγμένο σκηνοθετικό ντεμπούτο.