Η Anastasia Steele (Dakota Johnson) έβαλε, επιτέλους, δαχτυλίδι στον δισεκατομμυριούχο, bad boy Christian Gray (Jamie Dornan), με τη σεξουαλική τους ζωή να τα πηγαίνει καλύτερα από ποτέ! Η Ana προσπαθεί να μάθει να ζει πολυτελώς, διατηρώντας συνάμα την ανεξαρτησία και την αυτονομία της και ο Christian προσπαθεί να απελευθερωθεί από όλα όσα τον στοιχειώνουν. Όμως, το happy end της δεύτερης ταινίας ξαφνικά ανατρέπεται και πολύ σύντομα το όνειρο γίνεται εφιάλτης… Ο πρώην εργοδότης της Anastasia διψά για εκδίκηση και το παρελθόν του Κρίστιαν απειλεί τη γεμάτη πάθος σχέση τους… 

Το κλείσιμο της κινηματογραφικής μεταφοράς της soft-porn, BDSM ερωτικής τριλογίας της E.L. James, που έγινε best-selling παγκοσμίως, βρίσκει το καλό κορίτσι/παρθένα της διπλανής πόρτας, Anastasia Steele, και τον πολυεκατομμυριούχο bad-boy με τις kinky σεξουαλικές διαθέσεις και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, Christian Gray, να είναι πλέον παντρεμένοι και να ζουν έναν ειδυλλιακό έγγαμο βίο, ο οποίος ξεκινά, στην αρχή της ταινίας, με το παραδεισένιο, βγαλμένο από τις σελίδες glossy lifestyle περιοδικού, ταξίδι του μέλιτος τους στη Γαλλία, με (φυσικά) το ιδιωτικό τους τζετ. Και εκεί που κανείς θα πίστευε με βεβαιότητα ότι ένα από τα πιο κακόγουστα, γλυκανάλατα και cheesy κινηματογραφικά franchises πραγματικά δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, έρχεται το “Fifty Shades Freed”, με τον James Foley για δεύτερη φορά στο σκηνοθετικό τιμόνι, να τον διαψεύσει: το είχαμε καταλάβει και από τις πρώτες δύο ταινίες, όμως έρχεται και η τρίτη να μας επιβεβαιώσει αδιαμφισβήτητα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο συντηρητικό, συμβατικό και γεμάτο σεξιστικά, πατριαρχικά κλισέ και στερεότυπα από την “Fifty Shades” (λογοτεχνική και κινηματογραφική) τριλογία, ακόμα και ενδεδυμένη τον μανδύα του φετιχιστικού ερωτισμού και της απελευθερωμένης σεξουαλικότητας.

Στο “Fifty Shades Freed”, ο έρωτας, οι σχέσεις και η έγγαμη ζωή είναι συνώνυμα του αυτοπεριορισμού και εξ ορισμού καταπιεστικές συνθήκες που νομιμοποιούν την ερωτική κτητικότητα: ο εξουσιαστικός, alpha male σύζυγος απαγορεύει στη γυναίκα του να κυκλοφορήσει topless στην παραλία και δεν της επιτρέπει να ασχοληθεί όσο θα ήθελε με τη δουλειά που ο ίδιος της έδωσε, ενώ το αντίτιμο για την «ανυπακοή» αυτής εδώ της… επαναστάτριας είναι πάντα σεξουαλικό. Στο “Fifty Shades Freed”, το όνειρο κάθε γυναίκας είναι να «τυλίξει» τον σύντροφό της ώστε να την παντρευτεί και, λίαν συντόμως, να κάνουν τα παιδιά που αυτή απεγνωσμένα θέλει, ενώ ο ευθυνόφοβος και ανώριμος άνδρας προσπαθεί διακαώς να αποφύγει τη συζήτηση και τις δεσμεύσεις που αυτή φέρει. Ολόκληρη αυτή η τριλογία, βασικά, περνά το μήνυμα ότι αν είσαι μια αρκετά πειθήνια και υπάκουη γυναίκα, με τόσες δόσεις δυναμισμού και αυτοπεποίθησης ώστε να ξεχωρίσεις από τα «άλλα κορίτσια» αλλά παραμένοντας πάντα υποτακτική σε κάθε τομέα, δοτική και ολόψυχα αφοσιωμένη στον άντρα σου, σέξυ αλλά, φυσικά, παρθένα με ένα αψεγάδιαστο σώμα έτοιμο να κατακτηθεί από τον, φυσικά, playboy, με δεκάδες ερωτικές παρτενέρ, έμπειρο εραστή σου, το τέλειο δίπτυχο πόρνης/παρθένας, σεξοβόμβας και Καλού Κοριτσιού, τότε ίσως καταφέρεις να ζήσεις το δικό σου παραμύθι και να εκπληρώσεις τον στόχο της ζωής σου, που δεν είναι άλλος βέβαια από το να «ρίξεις» έναν, σύμφωνα με τα κοινώς αποδεκτά πρότυπα ομορφιάς, κούκλο, πάμπλουτο playboy, που θα αλλάξει την πολυγαμική του φύση μόνο για σένα και θα σου χαρίσει ένα πολυτελές και γεμάτο λούσα lifestyle, τη δουλειά των ονείρων σου και μια πιπεράτη ερωτική ζωή, αρκεί να συμμορφώνεσαι στους όρους που θέτει και στις απαιτήσεις του.

Όπως ήταν, φυσικά, αναμενόμενο, και αμιγώς κινηματογραφικά έχουμε να κάνουμε πάλι με μια ταινία – σκουπίδι: παιδαριώδεις και εκτός πραγματικότητας διάλογοι, με ατάκες στα όρια του γελοίου, αναληθοφανής εξέλιξη πλοκής και σεναριακές ανατροπές, ένας αστείος κακός, σκηνές δράσης και car chases δίχως καθόλου αγωνία, που χρησιμεύουν μόνο για να διαφημίσουν τα πανάκριβα αυτοκίνητα που φιγουράρουν, και δύο άθλιες ερμηνείες από το πιο άνευρο και βαρετό κινηματογραφικό ζευγάρι που έχουμε δει επί οθόνης, την, κατά τα άλλα καλή, Dakota Johnson, να προσπαθεί να διατηρεί συνεχώς βλέμμα και φωνή «γατούλας», και τον ατάλαντο Jamie Dornan, με διαρκώς σφιγμένη, προσποιητά σκληρή φάτσα. Το μόνο καλό νέο, όμως, είναι ότι η κινηματογραφική τριλογία που γαλούχησε εκατομμύρια γυναικεία μυαλά με συντηρητικά, σεξιστικά κλισέ του χειρίστου είδους, γύρισε τη γυναικεία χειραφέτηση αρκετά βήματα πίσω και προς την κατεύθυνση της ‘90s, Άρλεκιν κουλτούρας και εξευτέλισε την BDSM κοινότητα και χώρο, προσπαθώντας να αποτελέσει ένα αποτυχημένο κακέκτυπό της, αυτή η σχεδόν εγκληματική κινηματογραφική τριλογία έφτασε, επιτέλους, στο τέλος της.