Ο νεαρός και καταξιωμένος επιχειρηματίας Αντριάν Ντόρια ξυπνάει σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, κλειδωμένο από μέσα, με το νεκρό σώμα της ερωμένης του στο πλευρό του. Κατηγορούμενος για το φόνο της, ο Αντριάν προσλαμβάνει μια καταξιωμένη δικηγόρο και μέσα σε μια νύχτα θα πρέπει να βρουν μαζί πώς θα γλυτώσει την καταδίκη.

Ο Oriol Paulo μας είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις πέρσι το καλοκαίρι όταν πρωτοπροβλήθηκε στη χώρα μας η προηγούμενή του ταινία, Το Σώμα του 2013. Μάστορας της ανατροπής, με ένα άριστα χτισμένο πάνω στην ανατροπή σενάριο, έδωσε μια φρέσκια άποψη πάνω στο ιδίωμα του θρίλερ, η οποία μένει μαζί με τον θεατή για αρκετή ώρα μετά τους τίτλους τέλους. Η νέα του ταινία μόνο ανυπομονησία μπορεί να προκαλέσει σε όσους είχαν κοινωνήσει το προηγούμενο φιλμ του, καθώς είναι το μεγάλο στοίχημα: επρόκειτο για μια περίπτωση σκηνοθέτη της μιας ταινίας ή για δημιουργό με προσωπικό στίγμα που μέλλει να προσφέρει περαιτέρω στην 7η Τέχνη;

Γι’ αρχή να τονίσω πως, σε προσωπικό επίπεδο, κάτι μου έλειψε σε σχέση με Το Σώμα. Και αυτό δεν ήταν άλλο από αυτή τη νοσηρή, γκροτέσκα ατμόσφαιρα που διείπε την ταινία στο σύνολό της. Στη νέα του ταινία, παρουσιάζεται σαφώς πιο γήινος, με τα παιχνίδια μυαλού να αφορούν σε μια υπόθεση πιο προσγειωμένη, όπου η αλήθεια φανερώνεται ψηφίδα-ψηφίδα έως ότου αποκαλυφθούν όλες οι λεπτομέρειες της μεγάλης εικόνας. Δεν είναι μια ταινία απόλυτα σκοτεινή, που θα αμφισβητήσει τη λογική του πρωταγωνιστή και του θεατή, αλλά ένας αγώνας δρόμου προς την αλήθεια, που όσο πάει και επεκτείνεται.

Σε αυτή τη προσγειωμένη εκδοχή του, ο Paulo καθοδηγεί τις καταστάσεις αργά και μεθοδικά προκειμένου να αποκαλύψει όχι απλά την πραγματικότητα πίσω από την υπόθεση που μας παρουσιάζει, αλλά και την αλήθεια πίσω από τους χαρακτήρες. Ο ίδιος το λέει στο σενάριό του διαρκώς: οι λεπτομέρειες μετράνε και φροντίζει να κρατήσει το λόγο του, να μη μείνει στα λόγια. Με άριστους ηθοποιούς να ερμηνεύουν όλους όσους εμπλέκονται σε αυτό το πάλκο μυστηρίου και χειρουργικά καλύπτωντας τα μέρη του σεναρίου που θα μπορούσαν να υστερούν λογικής, δημιουργεί ένα άρτιο whodunit όπου κανείς δε μπορεί να υποθέσει που θα φτάσει και πόσο ανάποδα είναι τα πάντα σε σχέση με αυτό που δείχνουν. Και το τέλος για μια ακόμα φορά είναι άριστα μεθοδευμένο ώστε να αφήσει εμβρόντητο με το χιτσκοκικό του σασπένς ακόμα και τον πιο ψυλλιασμένο θεατή.

Ο Paulo ξέρει πως να αποπροσανατολίζει το νου και να αποσπά την προσοχή από όσα άλλοι σκηνοθέτες δε θα μπορούσαν να κρύψουν με τίποτα. Αρκεί, όμως, να μη γίνει αυτοσκοπός του στο μέλλον αυτή η φόρμουλα και θα μιλάμε για ένα από τα πιο δυνατά ονόματα του ισπανικού σινεμά. Πιο “ολοκληρωμένος” σε όλους τους τομείς, αν και όχι τόσο μακάβριος, μας δίνει κάθε δικαίωμα να του δείξουμε εμπιστοσύνη στις μελλοντικές του ταινίες.