Ο Κάρλος γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά -μετά το θάνατο της γυναίκας του- αδυνατεί να ξεπεράσει την έλλειψη έμπνευσης. Ο εκδοτικός του οίκος στέλνει μια γραμματέα στο σπίτι του για να τον βοηθήσει και ο Κάρλος πιστεύει ότι ίσως έχει άλλη μια ευκαιρία στην ευτυχία. Αρχίζει, όμως, να φοβάται παράλογα ότι θα τη χάσει και αποφασίζει να την κρατήσει μαζί του πάση θυσία.

Τι ρόλο παίζει το τραύμα και το δράμα στη ζωή ενός ανθρώπου; Πώς τον διαμορφώνει όταν τον στρεβλώνει ψυχολογικά σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει σαν κανονικός άνθρωπος; Πότε χάνεται το σύνορο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη δημιουργική, πλην όμως αρρωστημένη φαντασία ενός πετυχημένου δημιουργού; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει το La Madriguera, το ψυχολογικό θρίλερ που είδαμε πρώτοι στο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου. 

Η ταινία, γνωστή και ως The Writer’s Burrow, ξεκινάει με μια χαρακτηριστική ηρεμία πριν από την καταιγίδα, με το συγγραφέα Κάρλος να φαίνεται εκκεντρικός, χωρίς ωστόσο να φανεί σαν έντονο πρόβλημα αρχικά. Με την εμφάνιση της Κατερίνα, της κοπέλας που του έστειλε ο ατζέντης του για να τον ξεμπλοκάρει και να ολοκληρωθεί το νέο του βιβλίο, παρακολουθούμε το ξετύλιγμα της ψυχολογικής δυστοκίας που έχει ο Κάρλος, αφού αρχικά αδυνατεί να βγει για ένα απλό δείπνο μαζί της, ενώ από την πλευρά της κοπέλας είναι εμφανές το κάτι παραπάνω από απλό επαγγελματικό ενδιαφέρον.

Ωστόσο, η αρρώστια του Κάρλος είναι βαθιά και πρακτικά ανίατη. Ο βίαιος χαμός της γυναίκας του τον στέλνει πέρα από τα όρια της λογικής κι όσο κι αν προσπαθεί να κρατηθεί, λυγίζει και δρα εκτός ορίων. Η αιτία είναι η Κατερίνα, η σανίδα σωτηρίας του, αφού βλέπει σε κείνην την ευκαιρία να μπορέσει να ζήσει και πάλι, να βρει την κανονικότητα της έμπνευσής του, της ίδιας του της ζωής. Και όπως ο πνιγμένος προσπαθεί να πιαστεί από ο,τιδήποτε βρει, έτσι κι ο Κάρλος κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, τραβώντας ωστόσο την Κατερίνα στο βυθό του ψυχικού του πόνου.

Το καστ είναι μίνιμαλ, όπως και η ταινία γενικότερα, μιας και διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο σπίτι-κολαστήριο του Κάρλος, ενώ οι ερμηνείες είναι απλοϊκές, όπως ταιριάζει σε μια ταινία του είδους. Ειδική αναφορά στον πρωταγωνιστή Francisco Conde, επίσης συν-σεναριογράφος και συμπαραγωγός της ταινίας, που δείχνει να έχει εμβαθύνει στην ψυχολογική σκοτεινιά του χαρακτήρα του, χωρίς ωστόσο να τον αποτυπώνει με τυπικό καρικατουρίστικο τρόπο, αλλά αντ’ αυτού του προσδίδει χαρακτηριστικά που δείχνουν έναν φυσιολογικό άνθρωπο, που ακροβατεί ανάμεσα στο δράμα και τον τρόμο, χωρίς κανονικότητα, μιας και ξεριζώθηκε με τον πιο βίαια αναπάντεχο τρόπο.

Δείτε επίσης: Συνέντευξη με τον πρωταγωνιστή της ταινίας, Francisco Conde.