Είδος:	Αισθηματική, Δράμα
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	100
Χώρα:	Γαλλία
Σκηνοθεσία:	Benoît Jacquot
Σενάριο:	Benoît Jacquot, Gilles Taurand
Ηθοποιοί:	Gaspard Ulliel, Isabelle Huppert

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο Bertrand (Gaspard Ulliel), ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας με ένα σκοτεινό μυστικό σχετικά με το έργο που του χάρισε την επιτυχία, γνωρίζει μια μυστηριώδη πόρνη πολυτελείας, την Eva (Isabelle Huppert). Όπως και ο ίδιος, η Eva κρύβει πολλές πτυχές του εαυτού της από το γυμνό μάτι και ιντριγκάρει τον Bertrand, που εμπνέεται από αυτήν και κάνει τη μεταξύ τους γνωριμία αντικείμενο του νέου θεατρικού του έργου. Όμως, η σχέση τους θα εξελιχθεί με καταστροφικές και για τους δύο συνέπειες…

Η Isabelle Huppert είναι μια ηθοποιός που πολλάκις έχουμε θαυμάσει στον ρόλο της μοιραίας γυναίκας, από τη “Δασκάλα του Πιάνου” του Michael Haneke μέχρι το πιο πρόσφατο “Elle” του Paul Verhoeven. Στην ταινία αυτή που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, η πολύπειρη Γαλλίδα ηθοποιός επιστρέφει σε παρόμοιο ρόλο, αυτόν μιας πόρνης πολυτελείας με διπλή ταυτότητα, που γίνεται το αντικείμενο του πόθου αλλά και της εμμονής ενός κατά πολύ νεαρότερού της άνδρα.

Στην έκτη (!) συνεργασία του μαζί της, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Benoit Jacquot γυρίζει το remake της κλασικής μεταφοράς του μυθιστορήματος “Chase” στη μεγάλη οθόνη από τον Joseph Losey και αποδομεί το πρότυπο της femme fatale που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παρόμοια ερωτικά θρίλερ: παρουσιάζει την Eva ως έναν γήινο χαρακτήρα, με τα δικά του προσωπικά προβλήματα, ανασφάλειες και εσωτερικούς δαίμονες, με τη μοιραία της υπόσταση να δημιουργείται αποκλειστικά από τη φαντασία και τους κρυφούς πόθους του πρωταγωνιστή. Δύο κρυψίνοες απατεώνες, δύο άνθρωποι που προσποιούνται κάτι άλλο από αυτό που είναι και φορά ο καθένας τη δική του μάσκα, ο Bertrand της ευπρέπειας και του καθωσπρεπισμού και η Eva του σεξαπίλ και του απρόσιτου ερωτισμού, ελκύονται και γίνονται ο ένας κομμάτι της ζωής του άλλου με τους πιο ανορθόδοξους τρόπους.

Όμως, όσο και αν επιτυγχάνει η Huppert, με μια ακόμα αψεγάδιαστη ερμηνεία, στη σύνθεση του πορτραίτου αυτής της ιδιότυπης femme fatale, δεν καταφέρνει να σώσει το ασύνδετο και γεμάτο ελλείψεις και κενά σενάριο, που παίρνει πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις χωρίς να ολοκληρώνει καμία και μοιάζει να μην ξέρει τι ακριβώς θέλει να πει. Οι δυο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες ενδεικνύονταν για σεναριακή εμβάθυνση και ανάλυση, όμως ο Jacquot δεν κατορθώνει να δείξει τι κρύβεται κάτω από τις τόσο πολυφορεμένες κοινωνικές μάσκες τους και εμμένει στη φόρμα του ερωτικού θρίλερ χωρίς να συνεισφέρει τίποτα καινούριο ή πρωτότυπο στο είδος, παρά τις αρχικές, αρκετά υψηλές, προσδοκίες. Και είναι λυπηρό οι δημιουργοί να επιλέγουν αυτήν την ασφαλή οδό και να ξαναζεσταίνουν συνταγές, αρκούμενοι στην εγγύηση επιτυχίας που ονομάζεται Isabelle Huppert.