Μια αφύσικη απειλή τρομοκρατεί τον κόσμο, κι ένας άντρας με την οικογένεια του έχουν βρει την ασφάλεια σε ένα απομονωμένο σπίτι. Η ηρεμία τους θα δοκιμαστεί όταν φτάσει στο σπίτι μια απεγνωσμένη νεαρή οικογένεια που αναζητά καταφύγιο.

Ο Τεξανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Τρέι Έντουαρντ Σουλτς επιστρέφει στο οικείο για εκείνον θέμα της οικογένειας- πιο συγκεκριμένα οικογένειες αντιμέτωπες με εσωτερικές κι εξωτερικές δυνάμεις. Στο ψυχολογικό θρίλερ «Έρχεται τη Νύχτα» μια ακατανόμαστη αρρώστια έχει πλήξει την ανθρωπότητα σε τρομακτική κλίμακα.

Η Krisha, που είχε αποσπάσει το Βραβείο της Επιτροπής και Κοινού στο Φεστιβάλ South by Southwest το 2015 και είχε προβληθεί στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών, εξιστορούσε την επιστροφή μιας γυναίκας στην οικογένεια που είχε εγκαταλείψει χρόνια πριν. «Οπτικά η Krisha είναι επηρεασμένη από ταινίες τρόμου, όπως είναι κι αυτή», εξηγεί ο Σουλτς. «Το «Έρχεται τη Νύχτα» ωστόσο είναι μια ιστορία για βαρυσήμαντα θέματα όπως ο θάνατος, ο φόβος, η μεταμέλεια».

Τα τελευταία χρόνια ο κινηματογράφος τρόμου δείχνει να αποτελεί περισσότερο “παιχνίδι” των ανεξάρτητων εταιρειών παραγωγής παρά των μεγάλων στούντιο. Δε θέλει και πολλή σκέψη, από τη μία έχουμε μοντέρνα αριστουργήματα όπως το It Follows, το -μισητό από αρκετούς- Babadook και το πιο πρόσφατο παράδειγμα του The VVitch (το οποίο έλειψε εγκληματικά από τις ελληνικές αίθουσες), ενώ από την άλλη έχουμε τα βαρετά sequels του Conjuring/Annabelle, το άνευ λόγου ύπαρξης Rings και τα μόνα δύο παραδείγματα που κάπως σώζουν την τιμή των διανομέων να είναι τα Τρέξε! (Get Out!) και Life.

Η Α24 πέρσι είχε κάνει την κίνηση ματ, διανέμοντας το σημαντικότατο VVitch, μια ταινία η οποία επανέφερε την ατμόσφαιρα και τον τρόμο σε επίπεδα τα οποία θεωρούνται δυσθεώρητα σε μια κοινωνία που “τα έχει δει όλα”. Λογικό κι επόμενο ήταν να παρακολουθήσουμε τα επόμενα βήματά της και να ανυπομονούμε για το επόμενο θρίλερ της με τίτλο Έρχεται τη Νύχτα. Άδικα; Καθόλου.

Το κλειστοφοβικό αυτό θρίλερ ξυπνά μνήμες από την καχυποψία του The Thing και την απομόνωση της Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών, τοποθετώντας In Media Res την πλοκή σε μια ανεξήγητη μάστιγα η οποία πλήττει θανάσιμα τον κόσμο και αναγκάζει όσους παραμένουν υγιείς να ζήσουν σε ένα καθεστώς απομόνωσης και ξενοφοβίας. Σε ένα άλλο επίπεδο, ίσως μπορούσε να ερμηνευθεί σαν ένα μεταφορικό δοκίμιο τρόμου σχετικά με το θέμα του ρατσισμού που προκύπτει από την έλλειψη κατανόησης, από ένα φάντασμα που πλανάται και φέρνει την καταστροφή το οποίο κανείς δεν είναι σε θέση να δει. Η πρωταγωνίστρια οικογένεια με ακραίο ζήλο κρατά τις πόρτες της κλειστές, σκοτώνοντας ό, τι μπορεί να απειλήσει την ακεραιότητά της και με δυσκολία δέχεται νέα άτομα στο κατώφλι της. Ακολουθεί ζωή σπαρτιατική, με κρύα μπάνια, λιτές τροφές και λακωνικότητα, έτοιμη να πιάσει τα όπλα όποτε κάποιος ικέτης βρεθεί στα τείχη της. Μετά από αρκετή σκέψη θα τα ανοίξει, με ενδεχόμενο όφελος. Θα έχει, όμως αυτή της η πράξη θετικά αποτελέσματα;

Με έντονες σκιάσεις, μουχλιασμενους φωτισμούς σε σχεδόν chiaroscuro επίπεδα, με μια σιωπηλή αλλά ασίγαστη ένταση και με μια πλοκή η οποία παραμένει ανοιχτή σε ερμηνείες και σχολιασμούς, η ταινία τραβάει μια δική της ρότα πάνω στον Παγκόσμιο Χάρτη του τρόμου, τραβώντας την προσοχή με το λιτό αλλά περιεκτικό κινηματογραφικό λέγειν της, απορρίπτοντας τη φανφάρα και το έκφυλο jumpscare για μια εσωτερική και οπωσδήποτε έντονη εμπειρία. Κοινώς: αν έχετε παίξει το The Last of Us, ίσως εδώ βρείτε ένα κινηματογραφικό αντίστοιχο. Το μέχρι στιγμής καλύτερο θρίλερ της χρονιάς και φαβορί για τις λίστες του 2017.