Είδος:	Ντοκιμαντέρ
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	90
Χώρα:	Γερμανία, Ελβετία
Σκηνοθεσία:	Markus Imhoof
Σενάριο:	Markus Imhoof
Ηθοποιοί:

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο σκηνοθέτης του Eldorado, το 1941 ήταν ακόμη βρέφος, όμως λίγα χρόνια αργότερα κατά τον πόλεμο οι γονείς του φιλοξένησαν μια νεαρή Ιταλίδα πρόσφυγα με το όνομα Giovanna. Ο Markus και η Giovanna έγιναν φίλοι, όμως γρήγορα οι εξελίξεις στην διεθνή πολιτική σκηνή τους χώρισαν. Οι αναμνήσεις του σκηνοθέτη από την Giovanna, αντιπαραβάλλονται στην ταινία με το σύγχρονο κύμα προσφύγων που δέχεται η Ευρώπη. Ένα πλοίο του Ιταλικού ναυτικού περιπολεί στα θαλάσσια σύνορα με την Λιβύη έχοντας μέσα του 1800 πρόσφυγες/μετανάστες που είναι όλοι τεχνικά παράνομοι στην Ευρώπη. Από το πλοίο θα βρεθούν σε ένα camp προσφύγων όπου θα περάσουν 8 με 15 μήνες κατά μέσο όρο. “Δεν σας υποσχόμαστε τον παράδεισο, μετά την κόλαση που ζήσατε, αλλά όλα θα καλυτερεύουν μέρα με την μέρα.” λέει ένας εργαζόμενος στους πρόσφυγες. Για όσους φύγουν από το camp η μόνη λύση είναι να δουλεύουν παράνομα στις φυτείες ντομάτας, μένοντας σε ένα γκέτο να τους εκμεταλλεύονται γεωργοί  που έχουν τζάμπα στην ουσία εργατικά χέρια. Οι γυναίκες αναγκάζονται σε εκπόρνευση. “Αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή, δεν είναι καν επιβίωση” λέει ένας από τους εργάτες στα χωράφια ντομάτας. Η ειρωνεία, ο χυμός ντομάτας που κονσερβοποιείται από τις ντομάτες που μαζεύουν, εξάγεται και στην Αφρική, από εκεί που ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί, από μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες.

Ελάχιστοι από τους ανθρώπους αυτούς που ρισκάρουν την ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον θα πάρουν το πολυπόθητο άσυλο, ακόμα και αυτοί που φυλακίζονται άδικα στην Λιβύη ή περνάνε βιασμούς και εξορίες. Οι δικαιολογίες πολλές και τα κυκλώματα που τους εκμεταλλεύονται ακόμα περισσότερα. Ακόμα πιο λίγοι από αυτούς θα έρθουν στην Ελβετία, την πατρίδα του σκηνοθέτη, περνώντας τα σύνορα ακόμα και με τα πόδια.

Το Eldorado, είναι μια δυνατή ταινία γροθιά στο στομάχι για το προσφυγικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη. Η ταινία δεν κρύβεται πίσω από τον πόνο των ανθρώπων αυτών, όπως λίγο πολύ έκανε το Fucuoamare, που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στην Berlinale πρόπερσι. Αντίθετα ακολουθεί το αίτημα των ανθρώπων τους οποίους παρακολουθεί και ψάχνει να βρει το γιατί. Το Δουβλίνο 2, που επιτρέπει στους πρόσφυγες να αιτηθούν άσυλο μόνο στην χώρα εισόδου τους στην Ευρωπαική Ένωση είναι ο Νο1 υπεύθυνος. “Πως να έρθει κάποιος πρόσφυγας στην χωρίς θάλασσα Ελβετία, μόνο ουρανοκατέβατος” λέει ο σκηνοθέτης, δείχνοντας την υποκρισία των χωρών της Ευρώπης που κρύβονται πίσω από μία άδικη για την Ιταλία, την Ελλάδα αλλά κυρίως τους πρόσφυγες συνθήκη. Όμως ο υπεύθυνος δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις και οι συνθήκες. Κάποιοι εκμεταλλεύονται τον κόσμο αυτό, τους χρησιμοποιούν για φτηνό εργατικό δυναμικό, ενώ άλλοι βγάζουν χρήματα. Οι ποσοστώσεις και τα απροσπέλαστα σύνορα μάλιστα δεν είναι κάτι καινούριο, η Giovanna είχε τα ίδια προβλήματα, κάνοντας όμως άλλες διαδρομές.

Τέλος ακόμα και το υποτιθέμενο κόστος στα κράτη λόγω προσφύγων είναι ένας μύθος που καταρρίπτεται. Στην Ελβετία σύμφωνα με τον σκηνοθέτη και την έρευνά του υπάρχει ανάγκη για εργαζομένους σε συγκεκριμένα επαγγέλματα, ενώ άτομα που μπορούν να τις κάνουν απελαύνονται, ενώ τους δίνεται ένα ποσό για το νέο τους ξεκίνημα πίσω στην πατρίδα τους. Και όλο αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει με την ιστορία να επαναλαμβάνεται και την Ευρώπη να μην διδάσκεται από τα λάθη της.

H ταινία δε λέει βέβαια κάτι που όποιος στοιχειωδώς ασχολείται με το θέμα στην Ελλάδα, δεν ξέρει ήδη. Δεν είναι γνωστή μήπως η Μανωλάδα, το φαγοπότι σε πολλές ΜΚΟ, το υποκριτικό  Δουβλίνο 2, οι ποσοστώσεις προσφύγων ανα χώρα που δεν τηρούνται στο ελάχιστο. Παρόλα αυτά το Eldorado μοιάζει να είναι μια ταινία που πολλοί πρέπει να δουν στην Ευρώπη και τον κόσμο.