Ο Fatih Akin με την νέα του ταινία μας μεταφέρει στην πόλη καταγωγής του Αμβούργο και συγκεκριμένα την φημισμένη περιοχή του St. Pauli της δεκαετίας του 1970. Εκεί η νυχτερινή ζωή ανθεί με συνήθεις θαμώνες ένα πλήθος αλκοολικών που συντροφεύονται από πόρνες και ένα σωρό ακόμη τουλάχιστον περίεργα και περιθωριακά όντα που ζουν στην ανέχεια. Εκεί συναντούμε τον Fritz Honka, έναν άσχημο άντρα, ανειδίκευτο εργάτη και συχνό πότη στο ‘Zum Goldenen Handschuh’ (The Golden Glove). Εκεί είναι που θα συναντήσει πολλές γυναίκες, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, άπορες ή πόρνες, τις οποίες θα πάει στο σπίτι του με σεξουαλικές αλλά και δολοφονικές διαθέσεις.

Ο Akin εκπλήσσει τους πάντες διαλέγοντας να κάνει μια τέτοια ταινία, μεταφέροντας στο σινεμά το βιβλίο του Heinz Strunk (2016) που με την σειρά του βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Honka, κατά συρροή δολοφόνου γυναικών. H ιστορία, έκανε αίσθηση την εποχή, όταν μέλη γυναικών βρέθηκαν στην σοφίτα που κατοικούσε, ενώ για χρόνια προσπαθούσε να κρύψει την μυρωδιά από τα αποσυντιθέμενα σώματα με air-fresheners. Την ίδια ώρα κατηγορεί την οικογένεια Ελλήνων που μένει από κάτω του για την μυρωδιά.

H ταινία αν και καλογυρισμένη με μία μεγάλη ερμηνεία από τον ανερχόμενο Γερμανό πρωταγωνιστή Jonas Dassler, δεν έχει στην ουσία τίποτα άλλο να προσφέρει από φρικιαστικές στιγμές φόνων, βιασμών και αηδίας. Οι γραφικές φιγούρες των 70s σε μία Γερμανία που προσπαθεί ακόμη να συνέλθει από τον πόλεμο, η μουσική – ανάμεσα στα τραγούδια ακούμε και τα “Παιδιά του Πειραιά” στην Γερμανική τους έκδοση – και το γλυκόπικρο κλίμα υποκόσμου της περιοχής του St. Pauli είναι τα μόνα που τελικά σώζονται από τον Frity Honka και την μανία του να βιάζει, να χτυπά ή να σκοτώνει γυναίκες.

Σε κανένα σημείο της ταινίας ο θεατής δε μπορεί να νιώσει την ανθρώπινη πλευρά του χαρακτήρα του, όντας ένα ων πλήρως συνυφασμένο με την κακή του πλευρά, ενώ η γλοιώδης προσωπικότητα του, όπως και των περισσότερων ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεται κάνουν την ταινία ανυπόφορη. Πολύ χειρότερο όμως την κάνουν χωρίς νόημα καθώς δεν πρόκειται για μία ταινία που μπαίνει στο μυαλό ενός μανιακού δολοφόνου, ούτε περιέχει μυστήριο ή αγωνία, αλλά αντίθετα επενδύει μόνο στην βία και το splater.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι είχαμε ακόμη και αποχωρήσεις από την αίθουσα της πρεμιέρας της Berlinale, ενώ πολλές σκηνές ενόχλησαν το στομάχι αρκετών θεατών. Πραγματικά δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Akin επέλεξε να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα.