Οι περισσότεροι ίσως να πίστευαν πως θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στη στήλη Guilty Pleasures. Όμως εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου ένοχη γι’ αυτή την επιλογή που πραγματικά απολαμβάνω κάθε φορά που το Star ξεμένει από ιδέες. Θες γιατί ο Stalone είναι απλά αστείος; Θες γιατί η δράση και η αντρίλα ξεχυλίζουν από τις τέσσερις γωνίες της μικρής οθόνης; Ή μήπως γιατί το Demolition Man αποτελεί ένα πέρα για πέρα υποεκτιμημένο αριστούργημα;

Εντάξει, το παράκανα. Δεν πρόκειται για αριστούργημα αλλά χρειάζεται μια βαθύτερη εξέταση πριν να καταταγεί στις κοινές περιπετειούλες/ ταινίες όπου τα πάντα εκρήγνυνται για το εφέ και μόνο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Εν έτει 1996, ο αδίστακτος κακοποιός Simon Phoenix συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε κρυογενετική φυλάκιση. Μαζί του όμως θα πάρει και τον John Spartan, τον σούπερ μπάτσο που τον συνέλαβε, παγιδεύοντάς τον σε ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Θύτης και θύμα στην ίδια μοίρα, δε θα ξαναδούν το ουράνιο φως της Αμερικής.

Βρισκόμαστε στο 2032, οι πολιτείες Los Angeles, San Diego και Santa Barbara έχουν ενωθεί σε μια ειδυλλιακή εκδοχή της πλουτοκρατίας εν ονόματι San Angeles. Η βία έχει εξαλειφθεί, οι πολίτες ζουν ειρηνικά και κάθε τι βλαβερό προς τον άνθρωπο, όπως το αλάτι, έχει απαγορευθεί. Κι εκεί που όλα βαίνουν ομαλά και η αστυνομία βρίσκεται σε λήθαργο, ο Phoenix αφήνεται ελεύθερος. Ο μόνος που μπορεί να τον αντιμετωπίσει είναι ο παλιός του φίλος Spartan. Ελευθερώνεται κι αυτός και το χάος ξεχύνεται ξανά στην εικονικά ευτυχισμένη πολιτεία, μόνο για να αποκαλυφθούν τα σαθρά θεμέλια του συστήματος.

Ναι, μέχρι το 1993 είχαμε ξανακούσει την ίδια ιστορία, σε βιβλία, σε κόμικ, σε άλλες ταινίες. Πιθανότατα να ισχύει και η εκδοχή του Ούγγρου συγγραφέα István Nemere πως πρόκειται για απλή κλοπή του βιβλίου του τιτλοφορούμενου Holtak harca (Fight of the Dead). Δεν πτοοούμαστε όμως! Διότι η δημιουργηκότητα δεν κρίνεται μόνο από την ιδέα, αλλά κυρίως από την εφαρμογή και αξιοποίηση του υλικού που διαθέτει. Και όταν επιλέγεις την κωμωδία τα εμπόδια αυτόματα πληθαίνουν και οι πιθανότητες αποτυχίας είναι άπειρες. Ο Marco Brambilla είναι ο άνθρωπος που θα μείνει στην ιστορία με μόνη συνεισφορά στον κινηματογράφο το Demolition Man. Και πρέπει να είναι περήφανος γι’αυτό. Πόσο μάλλον όταν δημιούργησε μια από τις ελάχιστες ταινίες της εν λόγω δεκαετίας που έχουν κάποιο μήνυμα να μεταφέρουν και μια αξιόλογη δομή να παρουσιάσουν.

Στο βάθος που προαναφέραμε τώρα. Η ουτοπική κοινωνία βρωμάει από χιλιόμετρα περιορισμό και καταπίεση. Αλλά οι άνθρωποι υποδουλωμένοι στη δεδομένη ασφάλειά τους νιώθουν ευτυχισμένοι επι γης. Κάτω από τη γη κυριαρχεί η φτώχεια, αλλα η ελευθερία. Άθλιες συνθήκες οδηγούν τον υπόλοιπο κόσμο σε εξέγερση. Κάπου μες τη μέση φυτρώνουν και οι Sylvester Stallone και Wesley Snipes σε αντιδιαμετρικά αντίθετες πλευρές για να ενισχύσουν τον προφανή συμβολισμό μέχρι αηδίας. Το κλισέ πλησιάζει απειλητικά σε κάθε διαλογική απόπειρα, και σε κάθε τροπή του σεναρίου. Και τελικά λειτουργεί εξαιρετικά καθώς το ίδιο το φιλμ το εκμεταλλεύεται εξ ολοκλήρου. Δεν υπάρχει στιγμή που ναεπιχειρείται η σοβαροφάνεια χωρίς να υποβόσκει το σκοτεινό χιούμορ. Και αρκετά φτηνό μερικές φορές. Όλη η τραγελαφική κουλτούρα του ’90 φαίνεται να συγκεντρώθηκε σε 115 λεπτά όπου μια καρτουνίστικη υπερβολή βρίσκει αντιστοιχία με την πραγματικότητα και η Sandra Bullock μπορεί να ανταπεξέλθει σε κωμικό ρόλο. Μια πραγματικά αξιοπρόσεχτη παραγωγή, που κανείς δεν θα περίμενε πως θα ήταν τόσο διαχρονική, θα έδινε τροφή για σκέψη και θα γεννούσε ένα από τα αιώνια αναπάντητα ερωτήματα: πώς χρησιμοποιούνται τα τρία κοχύλια;