Τα ερωτικά τρίγωνα δεν είναι κάτι που συναντάς σπάνια στα εφηβικά δράματα του νεανικού κινηματογράφου. Αυτό που τις περισσότερες φορές όμως απουσιάζει απ’ αυτά, είναι οι δυνατοί γυναικείοι χαρακτήρες, που ξεφεύγουν από το γλυκερό στερεότυπο της αξιοπρεπούς ενζενί . Οι τυπικές έφηβες του Holywood, βλέπεις, όσο κι αν τα κάνουν μαντάρα με τις ερωτικές τους επιλογές, σχεδόν πάντα στο τέλος μας υποχρεώνουν να δεχτούμε, πως στο βάθος παραμένουν τα καλά κορίτσια της διπλανής πόρτας. Η Caroline Wexler, η κεντρική ηρωίδα του “Daydream Nation” ευτυχώς δεν τρέφει τέτοιες αυταπάτες, ούτε διεκδικεί περιττές δάφνες ηθικής. « Η σεξουαλική επανάσταση όπως και κάθε επανάσταση πρέπει να έχει θύματα» θα μας εξομολογηθεί σε ένα από τα πολλά της voice over και δεν μπορούμε παρά να μην γοητευτούμε από τον αναζωογονητικό της πραγματισμό.

Mε μια αφήγηση που ξεκινάει σε πρώτο πρόσωπο και φλερτάρει αρκετά με την λογοτεχνία, αν και δεν πρόκειται για μεταφορά μυθιστορήματος, η ταινία καλύπτει την τελευταία σχολική χρονιά της Caroline στο λύκειο της μικρής κωμόπολης, στην οποία έχει μόλις μετακομίσει με τον πατέρα της. Βυθισμένη στην ανία της αφιλόξενης επαρχίας και θέλοντας να ταράξει τα νερά του συντηρητισμού, που πλήττει την τοπική κοινωνία, θα επιδιώξει να ξελογιάσει τον νεαρό και όμορφο καθήγητή της. Παράλληλα θα μπλέξει στο παιχνίδι της κι έναν αμήχανο, μέσα στις καλές προθέσεις του, συμμαθητή της. Όλα αυτά, ακριβώς την στιγμή που ένας serial killer σκορπά τον θάνατο στην περιοχή.

Μην μπερδευτείτε όμως. Το “Daydream nation” δεν είναι ταινία τρόμου. To sublot του ψυχασθενή με το άσπρο κοστούμι που σκοτώνει παιδιά, μένει στο background, δίνοντας χώρο σε ένα λιγότερο θεαματικό, αλλά πολύ πιο ενδιαφέρον θρίλερ να εξελιχθεί. Το θρίλερ του να είσαι δεκαεπτά χρονών και να ψάχνεις τη θέση σου σε έναν κόσμο που καταρρέει. Αυτό φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της ταινίας Michael Goldbach που μας χαρίζει, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, ένα αξιοπρόσεκτο ντεμπούτο.

Στήνοντας ένα εκπληκτικό σκηνικό, όπου οι καπνοί από τα εργοστάσια της βιομηχανικής κωμοπόλης μπλέκουν μ’αυτούς από τα joint των βαριεστημένων teenager, απλώνει τα  μεθυστικά πλάνα του με μια υποδόρια μυστηριακή διάθεση, που συναντάς στην φιλμογραφία του David Lynch. Οι όποιες ομοιότητες όμως με το ίνδαλμα του μένουν σε στυλιστικό επίπεδο καθώς το αιχμηρό σενάριο δεν αφήνει τίποτα φλου.

Η ιστορία, στον πυρήνα της, δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Αυτό που κάνει όμως τη διαφορά, είναι η χειρουργική ακρίβεια με την οποία ξεμπροστιάζονται οι χαρακτήρες, χωρίς ο δημιουργός να τους χαρίζεται πουθενά. Κι αν και πολλοί μπορεί να σπεύσουν να κατηγορήσουν, ως μισανθρωπική μια τέτοια απόπειρα, ο ίδιος φροντίζει να την μπολιάσει με κάποιες πραγματικά τρυφερές σκηνές, που εξισσοροπούν το γενικότερα «τσαμπουκαλεμένο» ύφος. Ύφος που άλλωστε ταιριάζει γάντι με την εφηβική ορμή της πρωταγωνίστριας του και τον, ώρες ώρες ,βεβιασμένο κυνισμό της.

Ο συγκεκριμένος ρόλος αποτελεί και το δυνατό χαρτί της ταινίας, ίσως γιατί είχε και την τύχη να ερμηνευθεί από την επι γης θεότητα, που λέγεται Kat Dennings και που θα μπορούσες να  χαζεύεις άνετα, με αμείωτη προσοχή, ακόμα κι αν επί μιάμιση ώρα απλώς κυλιόταν στα χορτάρια της υπαίθρου όπου διαδραματίζεται η υπόθεση. Ευτυχώς βέβαια το σενάριο της δίνει πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει, με αποκορύφωμα τον ευφυέστατο και απολαυστικό μονόλογο που εξαπολύει εναντίον αντιπαθούς συμμαθήτριας της, όταν αυτή έχει την ατυχή έμπνευση να την κατακρίνει για τις σεξουαλικές της επιλογές.

Η οξυδέρκεια της Caroline βέβαια δεν είναι το μόνο προσόν της. Το αντικομφορμιστικό πνεύμα της σε συνδυασμό με την στιβαρή της αποφασιστικότητα, αν και συχνά την οδηγούν σε αμφιλεγόμενες δράσεις που δεν κερδίζουν πάντα την συμπάθεια μας, συνθέτουν ένα χαρακτήρα ρεαλιστικό και πολυδιάστατο, που η Dennings  υποστηρίζει ιδανικά.

Κι αν η ίδια σηκώνει το βάρος της ταινίας στο μικρό της δαχτυλάκι, το “Daydream Nation” δεν καταλήγει ποτέ ένα one woman show. Τόσο ο Josh Lucas, στον ρόλο του καθηγητή που βρίσκει στο πρόσωπο της Caroline τη ρεβάνς για όλα τ’απωθημένα της αποτύχιας του, όσο και ο Reece Thompson στο ρόλο του αδέξιου ζεν πρεμιέ, στέκονται επάξια στο πλευρό της. Τέλος και η Andie Mc Dowel, ερμηνεύοντας ένα διαφορετικό χαρακτήρα από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει, χαρίζει στο φιλμ μαζί με τη συγκρατημένη ζεστασιά της και μερικές από τις πιο ανθρώπινες στιγμές του.

Με το ένα πόδι σταθερά στη γη και με το άλλο να μένει μετέωρο προς την ονειροβασία που υπόσχεται ο, δανεισμένος από το άλμπουμ των Sonic Youth, τίτλος του, το «Daydream Nation» είναι μια ταινία που εγείρει τόσο τη σκέψη όσο και τις αισθήσεις, με τον ίδιο  τρόπο που τα κατάφερε δέκα χρόνια πριν και μια άλλη αγαπημένη  νεανική ταινία, το “Donnie Darko”. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι κριτικοί έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως τη θηλυκή εκδοχή του. Παρόλα αυτά θα ήταν άτοπο να προβούμε σε συγκρίσεις, καθώς το κινηματογραφικό σύμπαν του “Daydream Nation” αν και με εμφανείς επιρροές, φέρει τη δική του αυτόφωτη μαγεία.