Είδος:	Αστυνομική, Δράμα
Έτος παραγωγής:	2016
Διάρκεια:	95
Χώρα:	Βέλγιο
Σκηνοθεσία:	Ρόμπιν Προντ
Σενάριο:	Ρόμπιν Προντ, Τζερόν Περσεβάλ
Ηθοποιοί:	Βέρλε Μπέτενς, Κέβιν Γιάνσενς, Τζερόν Περσεβάλ
Πρεμιέρα:	16-11-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Οι δρόμοι δυο αδερφών χωρίζουν όταν ο ένας εκ των δυο πληρώνει με τετραετή φυλάκιση την αποτυχημένη απόπειρα ληστείας που οργανώνουν από κοινού και ξανασμίγουν έπειτα από την αποφυλάκισή του. Σε αυτή τη νέα συνθήκη, μετά τη φυλακή, ο Ντέιβ και ο Κένεθ (τα δυο αδέρφια) θα επιχειρήσουν από κοινού να ξεπεράσουν το παρελθόν και να κόψουν τους δεσμούς τους με τον κόσμο της νύχτας και του εγκλήματος. Όμως η αφετηρία δεν είναι κοινή και αυτό είναι δεδομένο: ο αδερφός που έχει πληρώσει με φυλακή τις παλιές, αμαρτωλές επιλογές είναι εξ’ αντικειμένου πιο αδικημένος στην κοινή τους ιστορία. Σύντομα, νέες κόντρες έρχονται στην επιφάνεια για τους δυο αδερφούς. Άλλωστε, σε αυτά τα τέσσερα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, με τον έναν στην φυλακή και τον άλλο έξω από αυτή, πολλά μπορεί να έχουν συμβεί.

Τεράστια επιτυχία στο Βέλγιο, από όπου και κρατάει η σκούφια του, εντυπωσιακή αποδοχή σε μια σειρά από διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και η επίσημη βέλγικη πρόταση για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας του 2017, το «D’Ardennen» κάνει επιτέλους πρεμιέρα και στην Ελλάδα. Η προσμονή είναι δεδομένα μεγάλη αλλά αυτό πολλές φορές δεν λέει και τίποτα. Απλά ο πήχης των προσδοκιών μπαίνει αρκετά ψηλά για να φανεί πως τελικά, η ταινία αδυνατεί να τον ξεπεράσει και να αποδειχθεί κάτι τίμιο μεν αλλά τίποτα το ιδιαίτερο δε. Το «D’Ardennen» ανήκει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία.

Ο δημιουργός του, Ρόμπιν Προντ, που με το «D’Ardennen» ντεμπουτάρει στην καρέκλα του σκηνοθέτη, κάνει μπαμ πως έχει μπόλικη όρεξη να γυρίσει ένα βέλγικο crime drama που ταυτόχρονα θα αποτελεί και κοινωνικό σχολιασμό της βέλγικης κοινωνίας. Στον κόσμο που έχει φτιάξει ο Προντ τα όπλα και η βία είναι έτοιμα να μιλήσουν με την παραμικρή αφορμή αλλά τα πραγματικά στοιχεία που καθορίζουν το κοινωνικό περιβάλλον είναι η ανεργία, η ξενοφοβία και γενικά, το κλίμα που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση της Ευρώπης και οι προεκτάσεις που αυτό έχει στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων.

Το «D’Ardennen» δεν πάσχει από προθέσεις: έχει πολύ καλές. Δεν πάσχει ούτε από σκηνοθεσία: η ματιά του Προντ είναι για Χόλιγουντ. Ακόμα και οι ερμηνείες είναι παραπάνω από αξιόλογες. Όμως, όπως έχει ισχυριστεί και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, μια ταινία για να είναι πραγματικά καλή πρέπει να έχει τρία βασικά στοιχεία: σενάριο, σενάριο και σενάριο. Και εδώ, στο πιο κρίσιμο και δύσκολο τεστ, το «D’Ardennen» μας τα χαλάει.

Η ταινία έχει μια εντυπωσιακή εισαγωγή: η πρώτη σεκάνς σε πιάνει από τα μούτρα και σε εισάγει με τη μια στο βρώμικο και απαισιόδοξο κλίμα της. Η ταινία έχει επίσης και ένα εντυπωσιακό φινάλε: το plot twist είναι αληθινά εύστροφο και το κλείσιμο «μιλάει» μέσα σου. Το πρόβλημα ωστόσο υπάρχει στο… ενδιάμεσο. Εκεί, η ταινία δεν «το έχει». Αδυνατεί να συνδέσει με αποτελεσματικό τρόπο την εντυπωσιακή της έναρξη και το εξίσου εντυπωσιακό της φινάλε.

Οι γνώστες της τέχνης του σεναρίου το ξέρουν πολύ καλά: τέτοιου τύπου δημιουργίες, που διακατέχονται από μια αναντιστοιχία ανάμεσα στην σεναριακή ποιότητα της έναρξης και της λήξης της ταινίας αφενός και του βασικού της κορμού αφετέρου, είναι καλές σεναριακές ιδέες που απέτυχαν να μετουσιωθούν σε καλά σενάρια. Και όποιος έκανε το λάθος να ταυτίσει αυτά τα δυο, τελικά υποτίμησε την ταινία του.

Το «D’Ardennen» είναι ακριβώς αυτό: μια καλή σεναριακή ιδέα που απέτυχε να γίνει καλό σενάριο. Και όσο υψηλού επιπέδου και αν είναι όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν μια ταινία, το κρίσιμο σημείο που λέγεται σενάριο του απαγορεύει να υψωθεί από το έδαφος…