O Guillermo Del Toro είναι υπερτιμημένος! Ορίστε, το είπαμε κι έφυγε ένα βάρος από πάνω μας. Ο δημοφιλής Μεξικανός δημιουργός που ‘χει προσφέρει στην έβδομη τέχνη “διαμάντια” όπως το “Blade 2” και το “Mimic”, κάπως κατάφερε να ξελασπώσει στην συνείδηση του κοινού με τον επίσης τραγικά υπερτιμημένο “Λαβύρινθο του Πάνα”. Η σκληρή αλήθεια είναι όμως, πως η σημαντικότερη συνεισφορά του στο σινεμά παραμένει μέχρι στιγμής το “Il Orfanato”, στο οποίο υπήρξε απλά εκτελεστής παραγωγός, αφήνοντας την σκηνοθετική υπογραφή να την βάλει ο ταλαντούχος J.A. Bayona. Εξαιτίας της δραστηριότητας του ως παραγωγός σε μια σειρά ανάλογων ταινιών έχει καθιερωθεί στην συνείδηση του κοινού ως μάστορας στις ιστορίες φαντασμάτων, ωστόσο αυτή είναι μόλις η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί και περιλαμβάνει συμπαθείς guest star από το υπερπέραν. Η πρώτη ήταν το “Devil’s Backbone” το 2001. Δεκατέσσερα χρόνια μετά τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλύτερα για το δημιουργό, τουλάχιστον ως προς τα budget που καταφέρνει να συγκεντρώνει. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο όμως για την σκηνοθετική του βιρτουοζιτέ, που μοιάζει να φθίνει με το πέρασμα του χρόνου.

Για να μην παρεξηγούμαστε, ο “Πορφυρός Λόφος” δεν είναι κακή ταινία. Αντιθέτως είναι ένα οπτικό πανηγύρι για τους λάτρεις της γοτθικής αισθητικής. Τα σκηνικά είναι υπέροχα δουλεμένα και ο τρόπος που ο Del Toro περιπλανάται μέσα σε αυτά με την κάμερα του επίσης. Εκεί που χωράει βελτίωση είναι στους ρυθμούς, στο σενάριο και στην διεύθυνση των ηθοποιών του. Γοητευμένος από το set του νέου στοιχειωμένου σπιτιού του, παρασύρεται, κι εξερευνά περισσότερο τους διαδρόμους και τα υπόγεια του οικήματος και λιγότερο τους χαρακτήρες που το κατοικούν. Παραμελώντας έτσι τη δραματουργία, παραδίδει ένα βραδυφλεγές θρίλερ που περικλείει όλα τα κλισέ του είδους: Από την δεσποινίδα που ακούει θορύβους και βγαίνει με το κηροπήγιο να εξερευνήσει τη σοφίτα, μέχρι τον μυστηριώδη σύζυγο που μοιάζει να κρύβει κάποιο θανάσιμο μυστικό παραπέμποντας έντονα στον “Κυανοπώγωνα”.

Εκεί που εκτρέπονται τελείως τα πράγματα, πάντως, είναι στο φινάλε. Χρησιμοποιώντας μια “χιτσκοκική” ανατροπή οι σεναριογράφοι, καταλήγουν σε μια αποκάλυψη που αν και παραμένει ανατριχιαστική, δεν εκπλήσσει στ’ αλήθεια. Αυτό που εκπλήσσει είναι η άτσαλη ερμηνεία του “κακού της υπόθεσης” (δεν θα σας αποκαλύψουμε ποιος είναι, αλλά μάλλον θα το υποπτευτείτε από νωρίς) και η κλασσική προθυμία του να κάνει διάλειμμα από το δολοφονικό σχέδιο του, προκειμένου να εξηγήσει στο εμβρόντητο θύμα τα πάντα σχετικά με τα κίνητρα του.  Υπό αυτές τις συνθήκες η όλη σεκάνς μοιάζει σαν να βλέπεις φινάλε του “Scream” με κρινολίνο. Πράγμα που δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό αν ο σκηνοθέτης είχε τα κότσια να σπάσει με λίγο αυτοσαρκασμό την σοβαροφάνεια που διαπνέει το συνολικό ύφος.

Οι συνήθως άψογες Mia Wasiskova και Jessica Chastain, εδώ κάνουν μαζί τα πρώτα ερμηνευτικά φάλτσα της καριέρας τους, θα πρέπει όμως να τους αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό της ένδειας του υλικού που τους δόθηκε. Ο Tom Hiddleston πάντως καταφέρνει εύκολα να κλέψει την παράσταση, με τον ελαφρώς πιο αβανταδόρικο ρόλο του.

To πρώτο trailer:

Δείτε εδώ το πρώτο κλιπ της ταινίας: