Είδος:	Περιπέτεια
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	104
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	Jaume Collet-Serra
Σενάριο:	Byron Willinger, Philip de Blasi
Ηθοποιοί:	Liam Neeson, Patrick Wilson, Vera Farmiga
Πρεμιέρα:	11-01-2018

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Ο Μάικλ ΜακΚόλει (Λιαμ Νίσον) είναι εργαζόμενος μιας μεγάλης ασφαλιστικής εταιρίας και ζει με την σύζυγό του και τον γιο τους σε ένα προάστιο της Νέας Υόρκης. Η δύσκολη καθημερινότητά του σε οικονομικό επίπεδο γίνεται ακόμα χειρότερο τη μέρα της απόλυσης του. Κι όμως: αυτό δεν είναι ό,τι χειρότερο θα του συμβεί μέσα στην ημέρα…

Στην συνήθη διαδρομή με το τρένο επιστρέφοντας σπίτι του, μια άγνωστη επιβάτης κάθεται απέναντι του, του συστήνεται ως Τζοάνα και του κάνει την εξής πρόταση: να βρει ποιος επιβάτης του τρένου δεν είναι τακτικός, με ανταμοιβή 100.000 δολάρια. Ο Μάικλ δέχεται να βρει τον «ύποπτο» ανάμεσα στο πλήθος των επιβατών, σύντομα όμως καταλαβαίνει ότι βρίσκεται στο κέντρο μιας θανάσιμης συνωμοσίας που θα καταλήξει στην δολοφονία όλων όσων βρίσκονται στο τρένο ενώ αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να το αποτρέψει.

Αν υπάρχει ένας υπέρμαχος της φράσης «τα 60 είναι τα νέα 30» αυτός είναι χωρίς αμφιβολία ο Λίαμ Νίσον. Στο «Commuter» άλλωστε τονίζει δυο-τρεις φορές πως είναι ένας 60άρης που βρίσκεται «πέντε χρόνια πριν τη σύνταξη» (στην πραγματικότητα ο Νίσον είναι 65…) και ταυτόχρονα υπερτονίζει μέσα από την ερμηνεία του την αρρενωπότητά του, τη γοητεία του και συνολικά, την αίσθηση πως «ο παλιός είναι αλλιώς».

Γενικότερα, η στροφή του Λιαμ Νίσον σε ταινίες δράσης τον θέτει πρωτοπόρο σε μια χολιγουντιανή προσπάθεια ανύψωσης ηθικού όλων των συνομήλικών του (ίσως και του ίδιου) που ενδέχεται να νιώθουν πως η μπογιά τους πέρασε: αν ο Νίσον στα 60φεύγα του μπορεί να παίζει ξύλο με μυστικούς πράκτορες σε ένα εν κινήσει τρένο, να κατεβαίνει από αυτό και να το ξανακαβαλάει με κίνδυνο της ζωής του και ενώ αυτό τρέχει με αμέτρητα χιλιόμετρα την ώρα και τελικά, με εξαίρεση κανα-δυο γρατσουνιές, να είναι ατσαλάκωτος, τότε γιατί να βιώνει κρίση ηλικίας ο μέσος 60άρης; Ειδικά δε αν αναλογιστεί κανείς πως ο μέσος 60άρης έχει και χαμηλότερα στάνταρ στην καθημερινότητά του σε σχέση με αυτά που κάνει τα τελευταία χρόνια στις ταινίες του ο Νίσον.

Κομμάτι αυτής της κάτι-σαν-Μπρους-Γουίλις της μέσης ηλικίας μετάλλαξης του Νίσον είναι και το «Commuter» και παράλληλα η τέταρτη (!) συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Ζαμ Κολέ-Σερά σε action ταινία. Οι δυο τους μάλιστα έχουν κατακτήσει μια προφανή χημεία και η «δουλειά» εδώ γίνεται με κλειστά μάτια. Το παραγόμενο αποτέλεσμα του «Commuter» είναι τόσο επαγγελματικό και τόσο to the point (κυρίως διότι ξέρει ποιο είναι το… point) που ξεπερνάς εύκολα τις όποιες σεναριακές ατέλειες. Για την ακρίβεια, action περιπέτεια χωρίς σεναριακές ατέλειες δεν έχει νοστιμάδα συνεπώς και αυτές καλές είναι.

Αν κρίνει κανείς αυτή την ταινία με αμιγώς κινηματογραφικά κριτήρια θα πρέπει να την στηλιτεύσει για τις τρύπες στην πλοκή, για το προβλέψιμο twist του τέλους και για το γεγονός ότι η δράση της θα σε κάνει να αναφωνήσεις μπόλικες φορές «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται». Ωστόσο τα αμιγώς κινηματογραφικά κριτήρια είναι για τους θεωρητικούς κινηματογράφου. Ένας θεατής οφείλει να κρίνει την κάθε ταινία σε συνάρτηση με το είδος της, τους άγραφους κανόνες του και τους κώδικες επικοινωνίας με το κοινό της. Συνεπώς, οι φαινομενικές ατέλειες του «Commuter» είναι στην πραγματικότητα προτερήματα για το action είδος που υπηρετεί. Και υπό αυτή την έννοια, τα πάει μια χαρά…