Coco
Είδος: |
|
| Έτος παραγωγής: | 2017 |
| Διάρκεια: | 105 |
| Σκηνοθεσία: | Adrian Molina, Lee Unkrich |
| Σενάριο: | Adrian Molina, Jason Katz, Lee Unkrich, Matthew Aldrich |
| Ηθοποιοί: | Anthony Gonzalez, Benjamin Bratt, Gael García Bernal, Renee Victor |
| Πρεμιέρα: | 14-12-2017 |
Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:
Ο μικρός Miguel (Anthony Gonzalez) λατρεύει να παίζει μουσική, παρά την αντίθετη γνώμη και την απαγόρευση που του έχει θέσει η οικογένειά του. Το βράδυ της Ημέρας των Νεκρών, εξαιτίας μιας κιθάρας που κλέβει, θα βρεθεί καταραμένος, στη Χώρα των Νεκρών. Για να μπορέσει να ξεφύγει, θα πρέπει να πάρει την ευχή ενός συγγενή του, συγκεκριμένα του πρόγονού του και διάσημου τραγουδιστή, Ernesto de la Cruz (Benjamin Bratt). Στην περιπέτειά του θα τον βοηθήσει ο Hector (Gael Garcia Bernal), ένας μικροαπατεώνας… νεκρός που χρειάζεται με τη σειρά του τη βοήθεια του Miguel, για να μπορέσει να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών την Ημέρα των Νεκρών.
Η νέα συνεργασία της Disney και της Pixar για το 2017, μετά τα μέτρια, τόσο σε εμπορικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο,Cars και Finding Nemo, είναι μια ταινία που, όπως δείχνει η μέχρι τώρα πορεία της σε βραβεία και υποψηφιότητες, έχει μια εγγυημένη θέση στην κατηγορία του Όσκαρ Καλύτερου Κινουμένου Σχεδίου και αποτελεί μάλιστα το μεγάλο φαβορί! Και δεν είναι άλλη από το “Coco”, ένα γλυκόπικρο, μουσικό παραμύθι ενηλικίωσης και αναζήτησης των προσωπικών στόχων και ονείρων, που διαδραματίζεται σχεδόν ολόκληρο στον… κάτω κόσμο.
Στη μεξικανική λαϊκή παράδοση της Ημέρας των Νεκρών, οι οικογένειες γιορτάζουν τη μνήμη των νεκρών συγγενών και φίλων τοποθετώντας φωτογραφίες τους σε αυτοσχέδιους ναούς, τις offrendas, και οι ψυχές των νεκρών εγκαταλείπουν για λίγο τον κόσμο τους και περιπλανιούνται στη γη. Οι δημιουργοί του “Coco”, Lee Unkrich, Adrian Molina, Jason Katz και Matthew Aldrich, με τους πρώτους δύο να βρίσκονται και στη σκηνοθεσία, εμπνέονται από την παράδοση αυτή (αλλά και από το πρόσφατο animation του 2014, “The Book of Life”…) και σκαρφίζονται μια ιστορία για ένα μικρό αγόρι, που η αγάπη του για τη μουσική θα τον οδηγήσει σε μια κατάβαση, ως άλλος Ορφέας, στον κάτω κόσμο, και έναν νεκρό ξεχασμένο από την οικογένειά του, που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον να βάλει τη φωτογραφία του στη δική του offrenda ώστε να μπορέσει να βρεθεί, έστω για λίγο, στον κόσμο των ζωντανών.
Το αισθητικά και τεχνικά άρτιο animation, μια ευφάνταστα και με δημιουργικότητα σχεδιασμένη Χώρα των Νεκρών, ένα score βγαλμένο απευθείας από τη μεξικανική, φολκλορική μουσική κουλτούρα και αποκλειστικά Λατινοαμερικανοί ηθοποιοί να δανείζουν τις φωνές τους, οδηγούν σε μια ταινία που τηρεί την υπόσχεση σεβασμού και εξύμνησης της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας που δίνει, χωρίς να καταφεύγει στην εύκολη λύση του whitewashing και της χρησιμοποίησης λευκών συνηθειών και Χολιγουντιανών αστέρων, για λόγους εξοικείωσης του κινηματογραφικού κοινού. Η ταινία αφηγείται μια ιστορία πανέμορφη και γεμάτη ειλικρίνεια και συναίσθημα, για το κυνήγι του προσωπικού πάθους και των ονείρων, την οικογενειακή και πολιτιστική κληρονομιά και τι συμβαίνει όταν οι ατομικοί στόχοι και επιδιώξεις πάνε κόντρα σε αυτήν, τη σημασία των δεσμών της οικογένειας, αλλά και με βαθυστόχαστα υπαρξιακά ερωτήματα, όπως η επιβίωση μετά θάνατον στη μνήμη των αγαπημένων προσώπων και συγγενών (κυριολεκτικά εδώ, μέσα από το πανέξυπνο σεναριακό εύρημα του «τελευταίου θανάτου”…).
Όλα αυτά σερβίρονται βέβαια με τρόπο εύπεπτο και κατάλληλο για τους ανήλικους θεατές, με μπόλικες σεναριακές ευκολίες και αναμενόμενα για το είδος κλισέ, με ένα σενάριο όμως επιμελημένο και φροντισμένο εν γένει, που περιλαμβάνει μια απόλυτα αναπάντεχη σεναριακή ανατροπή και ένα φινάλε που (σε συνδυασμό και με το πρωτότυπο τραγούδι του φιλμ και μεγάλο οσκαρικό φαβορί, “Remember Me”) θα κάνει εγγυημένα ακόμα και τον πιο σκληρόπετσο θεατή να δακρύσει. Η συνταγή της Disney και της Pixar πέτυχε για ακόμα μια φορά, μπορεί χωρίς την πρωτοτυπία, τη φρεσκάδα και την πολυπλοκότητα ενός “Inside Out”, αλλά με απόλυτο σεβασμό προς το υλικό της και την κουλτούρα που αυτό εκπροσωπεί και προς το κινηματογραφικό κοινό κάθε ηλικίας, μια τρυφερή και ειλικρινής, συγκινητική ιστορία που έχει ήδη στρωμένο το χαλί της για τα Όσκαρ.
