Είδος:	Κωμωδία, Οικογενειακή
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	92
Χώρα:	Γαλλία
Σκηνοθεσία:	Alain Chabat
Σενάριο:	Alain Chabat
Ηθοποιοί:	Alain Chabat, Audrey Tautou, Golshifteh Farahani, Grégoire Ludig, Pio Marmaï
Πρεμιέρα:	14-12-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Έρχεται με πράσινη στολή, διαφορετικός και αποφασισμένος να σώσει τα Χριστούγεννα που κινδυνεύουν. Ο λόγος για τον Άγιο Βασίλη, που σε αυτή την ταινία δεν είναι η μαγική φιγούρα που όλοι γνωρίζουμε. Αντίθετα, περνάει απίστευτα χαοτικές καταστάσεις, συλλαμβάνεται και όλα αυτά στην προσπάθειά του να βρει λύση και να «γιατρέψει» τα 92.000 ξωτικά που αρρώστησαν συγχρόνως, σταματώντας την παραγωγή των παιχνιδιών μόλις 2-3 ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα.

Ο Αλέν Σαμπά επιστρέφει γυρίζοντας μια οικογενειακή, χριστουγεννιάτικη ταινία που, παρά το γεγονός ότι απευθύνεται ξεκάθαρα σε παιδιά, εμπεριέχει ορισμένες στιγμές αμιγώς ενήλικου χιούμορ και μια αιχμηρή, σατιρική ματιά για την κοινωνία της υπερκατανάλωσης που μόνο οι «μεγάλοι» θα μπορέσουν να καταλάβουν. Εκ πρώτης όψεως, αυτή η εξόφθαλμη πρόθεση του Σαμπά να ισορροπήσει ανάμεσα στην παιδική ατμόσφαιρα και την ενήλικη, σατιρική διάθεση, μοιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική. Μπορεί όμως να υλοποιηθεί;

Η αλήθεια είναι πως ο Γάλλος σκηνοθέτης αδυνατεί να διανύσει αυτή τη λεπτή γραμμή με επιτυχία. Γενικότερα, η «ισορροπία» είναι η λέξη – κλειδί σε αυτή τη προσπάθεια του Σαμπά. Από αυτή εξαρτάται το αν το πείραμά του θα αποδώσει καρπούς ή όχι. Ο ενήλικος θεατής «ψήνεται» από την προσπάθειά του μόλις στην πρώτη σεκάνς, όταν και ο Άγιος Βασίλης παρουσιάζεται ταυτόχρονα τόσο ως αφελής, καλοκάγαθος… άγιος όσο και σαν παράλογο αφεντικό που έχει μανία με την μαζική παραγωγική διαδικασία τη στιγμή που οι εργαζόμενοί του -τα ξωτικά- αγανακτούν από τις παράλογες απαιτήσεις του.

Και ενώ η ιδέα μοιάζει τόσο, μα τόσο πρωτότυπη και ελκυστική, όσο η ταινία τσουλάει τόσο κάθε ενήλικη προοπτική μειώνεται. Αντίθετα, στο μεγαλύτερο διάστημά της, θυμίζει μια ακόμα από τις άπειρες χριστουγεννιάτικες ταινιούλες που φτιάχνονται με το τσουβάλι με όλα τα κλισέ τους και όλες τις τυπικές μεθόδους αφήγησής τους. Ο Άγιος Βασίλης χάνει κάθε αντισυμβατικό χαρακτηριστικό που είχε αρχικά (με εξαίρεση το ότι συνεχίζει να φοράει πράσινα και δεν τον βλέπουμε ποτέ με τα κόκκινα) και γίνεται ένας τυπικός, παιδικός χαρακτήρας, όπως δηλαδή τον έχουμε συνηθίσει.

Είναι αυτό κακό; Φυσικά και όχι. Ίσα-ίσα: όσο αντισυμβατική και αν προσπαθεί να είναι τούτη η ταινία, ο πυρήνας της είναι κατά βάση μια παιδική ιστορία. Απλά οι προσδοκίες που η ίδια δημιουργεί στους ενήλικες αναιρούνται, τα ενήλικα και τα σατιρικά αστεία μειώνονται αισθητά, καταλήγουν να βρίσκονται σποραδικά τοποθετημένα μέσα στην αφήγηση και εν τέλει… οι πιτσιρικάδες γουστάρουν και οι μεγάλοι βαριούνται. Δεν πειράζει φυσικά: τα Χριστούγεννα για τα παιδιά υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Απλά ο Σαμπά το χάνει με τις ισορροπίες που ο ίδιος βάζει στόχο να διατηρήσει.