Ο Jong-su θα συναντήσει ένα κορίτσι, το οποίο έμενε παλιότερα στην ίδια γειτονιά με εκείνον. Θα του ζητήσει να προσέχει την γάτα της, για λίγο, καθώς εκείνη πρέπει να πάει ένα ταξίδι στην Αφρική. Όταν επιστρέφει, θα του συστήσει τον Ben, έναν μυστηριώδη άντρα που γνώρισε εκεί, ο οποίος έχει ένα μυστικό και σκοτεινό χόμπι.

Αποτελεί μόνιμη συνήθεια όλων των δημιουργών που θέλουν να πλασαριστούν ως ιδιόρρυθμοι και κουλτουριάρηδες να διατείνονται πως τα έργα τους δεν μπορούν να χωρέσουν σε καλούπια, πως δεν ανήκουν σε κανένα είδος, πως είναι ένα είδος από μόνα τους. Φυσικά, πάρα πολλές φορές, μάλλον τις περισσότερες, έχουμε να κάνουμε με ασκήσεις ύφους που δίνουν όλο το βάρος στο στιλ και μένουν με ένα άνοστο περιεχόμενο. Το «Burning» ωστόσο ΔΕΝ ανήκει σε αυτόν τον κανόνα.

Η τελευταία ταινία του Chang-dong Lee που αποτέλεσε μεγάλη αδυναμία των κριτικών στα διεθνή φεστιβάλ και κυρίως, στις Κάννες (όχι πως αυτό σημαίνει απαραίτητα κάτι, πολλές φορές δεν σημαίνει και τίποτα) είναι πραγματικά μια ταινία που δυσκολεύεσαι να κατατάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος σινεμά. Ναι, όσο κλισέ ή δήθεν και αν ακούγεται στα αυτιά κάποιων (και δικαιολογημένα) το «Burning» δεν χωράει σε κανένα καλούπι, είναι ένα είδος σινεμά μόνο του.

Η ιδιαίτερη αυτή δημιουργία από την Κορέα περιστρέφεται σε επίπεδο πλοκής γύρω από ένα ερωτικό τρίγωνο και «χτίζει» κινηματογραφική ένταση μέσα από εκείνα που δεν βλέπουμε αλλά καλούμαστε να εκτιμήσουμε. Τα μυστήρια αναφορικά με το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τα προφανή είναι και ο βασικός κινητήριος μοχλός της ταινίας και κάπως έτσι, όσο αυτά πολλαπλασιάζονται, το «Burning» μετασχήματιζεται από κάτι-σαν-ερωτικό δράμα σε κάτι-σαν-νουάρ. Και το εντυπωσιακό είναι πως όλα αυτά γίνονται τόσο αρμονικά και με τόσο υποδειγματικό τρόπο που παρά τον αργό ρυθμό της ταινίας, ο θεατής δεν χαλαρώνει ποτέ, ούτε του φαίνεται περιττό κανένα από τα 148 λεπτά της ταινίας.

Ταυτόχρονα, το «Burning» είναι ένα διακριτικό αλλά ξεκάθαρο σχόλιο αναφορικά με τον ταξικό ανταγωνισμό. Η λέξη «ανταγωνισμός» εδώ ταιριάζει γάντι: οι δυο άντρες της υπόθεσης, τα δυο άτομα που εκ των πραγμάτων βρίσκονται σε θέση αντίθεσης εξαιτίας της γυναίκας που βρίσκεται ανάμεσά τους, δεν έχουν μόνο εκείνη ως αντικειμενικό διαχωριστικό όριο αλλά και την ταξική τους θέση. Πλούσιος και χωρίς προβλήματα (αν εξαιρέσει κανείς τα ψυχολογικά του…) ο ένας, πάμφτωχος και γεμάτος προβλήματα ο άλλος, οι ταξικές τους αντιθέσεις διαμορφώνουν ευθέως τους συσχετισμούς δύναμης στην αμιγώς προσωπική τους ιστορία. Και αυτό είναι αναπόφευκτό.

Η ερωτική ζήλια, η υποτίμηση της υπεροψίας απέναντι σε όλους τους άλλους, οι παθογένειες της ίδιας της υπεροψίας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η σεξουαλική καταπίεση, όλα εδώ παρουσιάζονται ως κοινωνικές ασθένειες που όμως, βιώνονται ατομικά. Και αυτή η ισορρόπηση από πλευράς Chang-dong Lee ανάμεσα στην κοινωνική και την ατομική πτυχή όλων αυτών των εννοιών (καθώς και η υπόρρητη σύνδεσή τους με την μήτρα όλων των ανισοτήτων, δηλαδή την οικονομική ιεραρχία μέσα στην κοινωνία) είναι η απόδειξη πως ετούτο το φιλμ είναι φτιαγμένο από έναν πολύ μεγάλο δημιουργό.