Black Panther
Είδος: |
|
| Έτος παραγωγής: | 2018 |
| Διάρκεια: | 134 |
| Χώρα: | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Σκηνοθεσία: | Ryan Coogler |
| Σενάριο: | Joe Robert Cole, Ryan Coogler |
| Ηθοποιοί: | Chadwick Boseman, Lupita Nyong'o, Michael B. Jordan |
| Πρεμιέρα: | 15-02-2018 |
Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:
Ο Black Panther, ή αλλιώς T’Challa (Chadwick Boseman), ο οποίος μετά τον θάνατο του πατέρα του, βασιλιά της Wakanda, επιστρέφει πίσω στη πατρίδα του στο απομονωμένο και τεχνολογικά προηγμένο αφρικάνικο έθνος για να κερδίσει το θρόνο του και τα δικαιώματα του ως βασιλιάς. Όταν όμως ένας παλιός ισχυρός εχθρός επιστρέφει, η δύναμη του T’challa – και του Black Panther- δοκιμάζεται καθώς έρχεται σε μια τρομερή σύγκρουση που θέτει σε κίνδυνο τη μοίρα της Wakanda και ολόκληρου του κόσμου.
Νέα προσθήκη στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel και με την ιστορία του να τοποθετείται στο χρονικό πλαίσιο ανάμεσα στην πρώτη του εμφάνιση στο (έως τώρα καλύτερη ταινία της γενεαλογίας) “Captain America: Civil War” και το… δυνατό χαρτί της Marvel για φέτος, “Avengers: Infinity War”, είναι ο Black Panther, ο πρώτος έγχρωμος υπερ-ήρωας στο σύμπαν της. Και, όσο και αν δεν το περίμενε κανείς από ανάλαφρες, εύπεπτες χολιγουντιανές superhero movies σαν αυτήν, το “Black Panther” δεν κάνει whitewashing, δεν είναι κατ’ επίφαση μόνο μια ταινία με έγχρωμους ήρωες, αλλά μια ταινία με ένα εντυπωσιακό, σχεδόν αποκλειστικά all-black cast, με μερικούς από τους καλύτερους Αφρο-Αμερικανούς χολιγουντιανούς ηθοποιούς, και με απόλυτο σεβασμό στην αφρικανική κουλτούρα και παράδοση. Οι πολύχρωμες, φολκλορικές φορεσιές της Ruth E. Carter, τα παραδοσιακά τελετουργικά των αφρικανικών φυλών και οι εντυπωσιακά χορογραφημένες σκηνές μάχης μονοπωλούν την εικόνα, σε αυτήν την ταινία – ωδή και φόρο τιμής στην αφρικανική πολιτιστική κληρονομιά.
Τα καλοφτιαγμένα CGI της φανταστικής χώρας της Wakanda και οι φρενήρεις ρυθμοί στις σκηνές δράσης δεν είναι τα μόνα θετικά στοιχεία που μπορεί να βρει κανείς σε αυτήν την πολιτικά και φυλετικά φορτισμένη ταινία: η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση των Αφροαμερικανών στην Αμερική των 70s και 80s και οι αληθινοί “Μαύροι Πάνθηρες” βρίσκουν τη θέση τους και εκπροσωπούνται με τον χαρακτήρα του Killmonger του Michael B. Jordan, που τα ριζοσπαστικά πολιτικά του κίνητρα κονταροχτυπιούνται με τον παραδοσιακό, χολιγουντιανό πασιφισμό της Marvel και τον τοποθετούν, μετά τον Vulture του Michael Keaton στο “Spiderman: Homecoming”, στην αφηγηματική παράδοση των “συμπαθητικών villains”, που (ευτυχώς) έχει εντάξει πλέον στις ταινίες της η Marvel, κακών που ξεφεύγουν από το μανιχαϊστικό δίπολο Καλού-Κακού και που εξανθρωπίζονται στα μάτια του θεατή.
Το ερμηνευτικό τους πόστο κρατούν στην εντέλεια τόσο ο πρωταγωνιστής Chadwick Boseman όσο και ο Michael B. Jordan, όμως την παράσταση κλέβουν ο έτερος villain, λαθρέμπορος όπλων με τη χαρακτηριστική νοτιοαφρικανική προφορά, Ulysses του Andy Serkis αλλά και η δυναμική παρουσία της Lupita Nyong’o στον ρόλο της κρυφής κατασκόπου, αγαπημένης του T’Challa, που προτιμά να πολεμήσει για τις αξίες της παρά να σταθεί διακοσμητικά ως βασίλισσα στο πλευρό του. Ίσως η σημαντικότερη, όμως, προσφορά του φιλμ αυτού είναι το soundrack του, δια χειρός της hip-hop μουσικής ιδιοφυίας, Kendrick Lamar, που γράφει ρίμες γεμάτες δύναμη και ενέργεια, με κοινωνικό-πολιτικό φορτίο και πιασάρικους ρυθμούς, αποδεικνύοντας γιατί είναι ο μεγαλύτερος σύγχρονος hip-hop καλλιτέχνης.
Το “Black Panther” αποτελεί μια πιο “σοβαρή”, αφηγηματικά έντεχνη και πολιτικοποιημένη στροφή στο κινηματογραφικό σύμπαν που οικοδομούν αριστοτεχνικά η Marvel και η Disney, μια στροφή που, όσο και αν εκτιμούμε τα πιο εύπεπτα και απενοχοποιημένα fun κομμάτια του σύμπαντος αυτού (βλέπε “Thor: Ragnarok”), δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι μας χαροποίησε. Αλλά πάνω απ’ όλα, είναι μια αυθεντικά “μαύρη” superhero ταινία, και αυτό είναι κάτι που δε βλέπουμε συχνά στις οθόνες μας και που είναι απαραίτητο να συμβαίνει όσο συχνότερα γίνεται.
