Με την βοήθεια του “kickstarter”, την γνωστή πλατφόρμα crowdfunding, o σκηνοθέτης Eric Green κατάφερε επιτέλους φέτος να εξασφαλίσει διανομή σε τούτο το ντοκιμαντέρ, που βρίσκεται στο συρτάρι από το 2008, οπότε και ολοκληρώθηκε η παραγωγή του. Οι νύχτες πρεμιέρας το φέρνουν σήμερα στην Ελλάδα και του δίνουν την ευκαιρία να ανοίξει το μουσικό διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ.

Κεντρικό θέμα του, η επιρροή που άσκησαν στην αγγλόφωνη underground rock σκηνή τα συγκροτήματα Cocteau Twins, The Jesusand Mary Chain, My bloody Valentine, Slowdive, Ride κ.α. που ουσιαστικά διαμόρφωσαν το ρεύμα του shoegaze, το οποίο οφείλει τον τίτλο του όπως μαθαίνουμε στη συνήθεια των συγκεκριμένων τραγουδιστών να κοιτάνε τα παπούτσια τους, κατά το μεγαλύτερο μέρος των συναυλιών!

Με σπάνιο αρχειακό υλικό από συναυλίες και συνεντεύξεις διάφορων παραγόντων της μουσικής βιομηχανίας, ο Green συνθέτει ένα ενδιαφέρον ενημερωτικό κολάζ γι’αυτό το φαινομενικά υποτιμημένο είδος, που ωστόσο άφησε τη σφραγίδα του στην ροκ κουλτούρα και επηρέασε βαθιά πλήθος καλλιτεχνών.

Η προσέγγιση του είναι εμφανώς τρυφερή και νοσταλγική αλλά κατά τόπους δεν λείπει και το  καυστικό χιούμορ. Ο ίδιος ο Γκριν όσο κι αν φαίνεται ότι αγαπάει το είδος, δεν διστάζει  να κάνει πλάκα με τα κλισέ του, παραδίδοντας έτσι μια εμφανώς θετική αλλά ωστόσο ψύχραιμη αποτίμηση του.

Αν τυχαίνει να είσαι οπαδός της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής πιθανόν να ενθουσιαστείς, αν πάλι όχι μην περιμένεις να γίνεις μετά την προβολή, καθώς από τη συγκεκριμένη απόπειρα, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι, λείπει αυτό το κάτι παραπάνω που ενδεχομένως θα έκανε το κοινό να συμμεριστεί την αγάπη και το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη για το θέμα του.

Στην προσπάθεια του να αναφέρει και ν’ ασχοληθεί με όσο το δυνατόν περισσότερα συγκροτήματα γίνεται, ο δημιουργός δεν βρίσκει κέντρο βάρους και έτσι η αφήγηση περιορίζεται σε μια ιστορική ανασκόπηση. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι για τον αμύητο στο “shoegazing” θεατή,  βρίσκεται στην εκμετάλλευση και τη χειραγώγηση αυτών των αντισυμβατικών καλλιτεχνών, από την αδηφάγα μουσική βιομηχανία. Παρόλα αυτά έχεις την αίσθηση πως ο δημιουργός δειλιάζει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο σε αυτό το θέμα και το περνάει ακροθιγώς, με μερικές χιουμοριστικές αντιπαραθέσεις. Έτσι χάνεται η ευκαιρία, το φιλμ να γίνει ένα σχόλιο πάνω στον τρόπο που λειτουργεί το underground star system και παραμένει απλά μια ευχάριστη κι ενημερωτική μουσική αναδρομή.