Είδος:	Αισθηματική, Δράμα
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	105
Χώρα:	Γαλλία
Σκηνοθεσία:	Léa Mysius
Σενάριο:	Léa Mysius
Ηθοποιοί:	Baptiste Archimbaud, Daouda Diakhate, Juan Cano, Laure Calamy, Noee Abita, Tamara Cano

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Η 13χρονη Άβα περνά ένα ανέμελο καλοκαίρι όταν μαθαίνει πως σύντομα θα χάσει την όρασή της. Αποφασίζει να αντιδράσει παρορμητικά, κλέβοντας για αρχή τον σκύλο ενός νεαρού που κυνηγά η αστυνομία. Καθώς κάθε στιγμή της μοιάζει πλέον ανεπανάληπτη, οι περιπλανήσεις των δύο παιδιών μετατρέπονται σε έναν άναρχο ύμνο πάνω στο ξύπνημα της εφηβείας.

Το να προσπαθήσεις να κάνεις μια ταινία για το πέρασμα στην εφηβεία αρκετά προσιτό ενώ ταυτόχρονα επιχειρείς να το μπολιάσεις με nouvelle vague νότες δε σηκώνει συζήτηση πως είναι ένα εγχείρημα περίπλοκο. Γιατί όσο προσπαθείς να κρατήσεις μια λογική γραμμή στη πλοκή, άλλο τόσο πρέπει να την εμπλουτίσεις με την αναιτιότητα και τον εικαστικό παραλογισμό/αναρχία του γαλλικού κινήματος. Η Léa Mysius αν και επιχειρεί για πρώτη φορά μια μεγάλου μήκους απόπειρα, φαίνεται αρκετά τολμηρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση προκειμένου να τα καταφέρει.. Τα αποτελέσματα δείχνουν, κατά κάποιο τρόπο, να τη δικαιώνουν.

Και αυτό επειδή διαθέτει αρκετή τόλμη και διάθεση ύβρεως ώστε να αρνηθεί να θέσει υπό περιορισμούς το όραμά της. Θα μας δείξει την ανήλικη πρωταγωνίστρια ολόγυμνη, θα παρουσιάσει τα φρικτότερα όνειρα, μέχρι και ένα εικαστικό διάλειμμα θα κάνει για να τονίσει την αγάπη της στον Τρελό Πιερό του Godard, στο οποίο θα υμνήσει την εφηβική επανάσταση και θα μετατρέψει τους νεαρούς πρωταγωνιστές σε αντάρτες, συνοδεία ποπ μουσικής. Σκηνοθετικά μιλώντας, πέραν της προαναφερθείσας ύβρεως, θα προσεγγίσει τους χαρακτήρες με ζωντάνια, ζεστασιά και κατανόηση. Θα δείξει τη δυσκολία των ορμονών που πάλλονται, τη μισανθρωπία από την οποία ο ανήλικος παρίας περνά, θα δείξει πως μερικές φορές οι ενήλικες είναι επί της ουσίας οι ανώριμοι, αυτοί που ενώ υποτίθεται πως συμβιβάστηκαν αντιθέτως είναι οι ανεύθυνοι της υπόθεσης.

Όσο ενδιαφέρον και να είναι από άποψη τμηματικών ιδεών, ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως, χάριν της πλοκής δε χωλαίνει. Θα μπορούσε να είναι κατά πολύ καλύτερο αν εξασφάλιζε μια προσέγγιση πιο “οικονομική” στην παρουσίαση των γεγονότων. Κι αυτό λέγεται πρωτίστως επειδή ξαφνικά γίνεται και μια ολόκληρη υφολογική αλλαγή, οι όποιοι πειραματισμοί με τη φόρμα της ταινίας, οι όποιοι συμβολισμοί σταματούν και περνάμε σε μια απλή καταγραφή γεγονότων που ναι μεν πρέπει να παρουσιαστούν, αλλά μάλλον γίνονται κάπως πιο “υποχρεωτικά”, γίνεται ένας συμβιβασμός για να μπορέσει να παρακολουθηθεί και από όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τις πιο πειραματικές κινηματογραφικές πτυχές. Την ενδιαφέρει το άνοιγμα σε μεγαλύτερο κοινό, ωστόσο δεν έχει την ίδια ευφράδεια όταν έρχεται η ώρα να μιλήσει περισσότερο κυριολεκτικά παρά μεταφορικά. Να σημειωθεί, όμως, πως το τελικό σκηνοθετικό εύρημα με το οποίο κλείνει η ταινία δε θα αφήσει κανέναν ανικανοποίητο.

Σίγουρα μπορούσε να είναι πολύ ανώτερη, αλλά ακόμα κι έτσι δε μπορούμε να αγνοήσουμε τη ζωντάνια και την τρυφερότητά της. Όχι άξια Χρυσής Αθηνάς, αλλά σίγουρα ένα ενδιαφέρον ψήγμα στα πλαίσια του φετινού διαγωνιστικού.