Η νέα ταινία της Naomi Kawase περιμέναμε να βρισκόταν στο Φεστιβάλ των Καννών 2015, όμως στο διαγωνιστικό. Τελικά βρέθηκε να είναι η ταινία που ανοίγει το Un Certain Regard, όντας σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες που άνοιξαν ποτέ το δεύτερο τι τάξει διαγωνιστικό τμήμα του μεγάλου Φεστιβάλ.

Η Tokue, είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας της Kawase. Η Tokue είναι 76 χρονών και ζει στην Ιαπωνία. Σε μια πρωινή της βόλτα βρίσκεται σε ένα μαγαζί που πουλά ένα είδος τηγανίτας και όταν βλέπει την αγγελία για υπάλληλο, δεν διστάζει να ρωτήσει τον υπεύθυνο για την θέση. Εκείνος, βαριεστημένος και κάνοντας αναγκαστικά αυτή τη δουλειά για να ξεπληρώσει τα χρέη του, θα της αρνηθεί, βλέποντάς την σε προχωρημένη ηλικία και όχι ιδιαίτερα καλοστεκούμενη. Όταν όμως η Tokue θα επιμείνει και θα του δώσει να δοκιμάσει την συνταγή της για την γέμιση των τηγανίτων, εκείνος θα εντυπωσιαστεί από την γεύση και θα αποφασίσει να την προσλάβει.

Η ηλικιωμένη όμως πάσχει από λέπρα, και αν και τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά, τα σημάδια στα χέρια της μιλάνε από μόνα τους για το τι έχει περάσει στην ζωή της. Η γυναίκα θα ζήσει το όνειρό της, δουλεύοντας στο μαγαζί και φτιάχνοντας τηγανίτες, σκορπώντας την θετική της ενέργεια παντού γύρω της και στον υπεύθυνο του μαγαζιού, που θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί της. Όλα όμως θα αλλάξουν όταν η ασθένεια της Tokue θα μαθευτεί στους πελάτες του μαγαζιού, που θα αντιδράσουν.

Η Kawase μας παρουσιάζει μία ταινία ποίημα, με ένα θέμα όμορφο και με μία ματιά τόσο γλυκιά, νοσταλγική και αισιόδοξη όσο ελάχιστες ταινίες. Αν και η ταινία έχει κάποια μικροπροβλήματα στην αφήγηση, ειδικά προς το τέλος της, σίγουρα πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε φέτος στις Κάννες, ενώ οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ μάλλον θα πρέπει να απολογηθούν στην Kawase που αν συμμετείχε στο διαγωνιστικό θα έθετε μία γερή υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα.

Η Tokue, η πρωταγωνίστρια της ταινίας, ερμηνεύεται υπέροχα από την Kirin Kiki, ενώ και το υπόλοιπο cast ανταποκρίνεται εξαίσια στους ρόλους του. Η Kawase μας προσφέρει μια ιστορία δυνατή περιτυλιγμένη με ένα τρομερό και απόλυτα ταιριαστό soundtrack και υπέροχη φωτογραφία. Η ιστορία της Tokue είναι τόσο συγκινητική και απόλυτα ρεαλιστική, καθώς έχει ζήσει τα δύσκολα χρόνια των λεπρών, οπότε και οι ασθενείς ήταν απόλυτα αποκλεισμένοι από την κοινωνία και χωρίς σχεδόν κανένα δικαίωμα. Εκείνη όμως παρά τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, απολαμβάνει την φύση, τα λουλούδια, την άνοιξη και μάλιστα ανοίγει συζητήσεις μαζί της όταν μαγειρεύει, μιλώντας με τους σπόρους και ακούγοντας τις ιστορίες που έχουν να της πουν. Εκτιμώντας τελικά την απόλυτη ομορφιά που έχουμε γύρω μας και συνήθως δεν παρατηρούμε.

Η ίδια η πρωταγωνίστρια λέει μέσα στην ταινία, ότι τα πάντα έχουν μια ιστορία να σου πουν αν τα ακούσεις. Η δική της ιστορία λοιπόν είναι απλοϊκή, όμως τόσο όμορφη και ιδιαίτερη που κάνει το κοινό να την αγαπήσει, να συνδεθεί μαζί της και στο τέλος να αισθανθεί την γλυκιά μελαγχολία της ζωή της.