Στο sequel της ταινίας του 2010 «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» βρίσκουμε την ομώνυμη ηρωίδα να επιστρέφει από τις θαλάσσιες περιπέτειες της και το ταξίδι της στην Κίνα. Πέρα όμως από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην πατρίδα, η Αλίκη καλείται και πάλι να επιστρέψει στην Κατωχώρα. Αυτή τη φορά η Λευκή Βασίλισσα, ο λαγός και όλη η παρέα την ζητάει με σκοπό να βοηθήσει τον Τρελοκαπελά ο οποίος φαίνεται πως χάνει τα λογικά του.

Η Αλίκη πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τους φίλους της αρχίζει ένα περίεργο παιχνίδι με το Χρόνο στην προσπάθεια της να ανακαλύψει αν η οικογένεια του Τρελοκαπελά είναι ζωντανή όπως ισχυρίζεται ο ίδιος,  και πως δεν την σκότωσε ο Δράκος.

Η «Αλίκη στην χώρα των Θαυμάτων» του 2010 παρά την τεράστια εμπορική της επιτυχία, αντιμετώπιζε την δυσκολία να συνδυάσει την ταινία για όλη την οικογένεια που ήθελε η Disney με την σκοτεινή και γοτθική οπτική που είχε ο σκηνοθέτης της Τιμ Μπάρτον. Το αποτέλεσμα ήταν ένα περίεργο κράμα, με φτωχό σενάριο και το οποίο τελικά κούραζε πάρα τη λογική του διάρκεια. Ο Χρόνος δεν ήταν σίγουρα φίλος μας!

Αυτή τη φορά ο Tim Burton βρίσκεται σε ρόλο παραγωγού και η ταινία παίρνει έναν πιο ξεκάθαρο χαρακτήρα. Το σενάριο συνεχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες αλλά η νέα περιπέτεια της Αλίκης παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον από την ήδη γνωστή χιλιοειπωμένη και χιλιοειδομένη ιστορία. Είναι μια ταινία για την οικογένεια με πλούσια σταθερό οπτικό υπερθέαμα που μιλάει για την φιλία, την οικογένεια, την ενηλικίωση και τη θέση που κατέχει ο χρόνος στην ανθρώπινη ζωή.

Στο cast επανέρχονται οι Mia Wasikowska, Johnny Depp, Anne Hathaway, Helena Bonham Carter, με την προσθήκη του Sacha Baron Cohen που παίζει τον ρόλο του Χρόνου. Όλοι παραμένουν σταθεροί στις ερμηνείες τους δίνοντας ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς όμως για άλλη μια φορά ο Johnny Depp στο ρόλο του Τρελοκαπελά, γίνεται ο Depp που όλοι ξέρουμε (και μάλλον δεν αγαπάμε πια). Ίδιο περπάτημα, ίδια εκφορά του λόγου, ίδιες νευρικές κινήσεις.

Η Αλίκη μέσα από τον μαγικό καθρέπτη δεν είναι μια μαγική ταινία, συνεχίζει όπως και η πρώτη να κουράζει τον θεατή, αλλά είναι παραδόξως ένα μικρό βήμα καλύτερη.