Κάθε μέρα για τον 11χρονο Alexander είναι και μία καταστροφή. Καθώς πιστεύει ότι η ζωή του δε θα μπορούσε να είναι χειρότερη, αναρωτιέται αν άσχημα πράγματα συμβαίνουν μόνο σε εκείνον. Όταν, όμως, η ατυχία χτυπήσει σε μία μέρα κάθε μέλος  της οικογένειας του, τότε θα ανακαλύψει πως κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει τη δική του… τρομερή, απαίσια, καθόλου κακή, πολύ άσχημη μέρα.

Βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο της Judith Viorst, η νέα ταινία της Disney “Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day” είναι μία ξεκαρδιστική οικογενειακή κωμωδία με πρωταγωνιστές τους Steve Carell, Jennifer Garner και τον μικρό Ed Oxenbould.

Στην Ελλάδα στις 30 Οκτώβρη.

 Σοφία Πατλάκα

Η εξαμελής οικογένεια Cooper μοιάζει να ζει την ιδανική ζωή. Καθένας τους έχει καταφέρει να βάλει σε μια σωστή σειρά τα όνειρά του και να τα πραγματοποιήσει. Όλοι περνούν την κάθε μέρα τους ικανοποιημένη από την πορεία της ζωής τους, τις στιγμές της οποίας μοιράζονται συζητώντας στο γεύμα. Όλοι, εκτός από τον μικρό Alexander, του οποίου η καθημερινότητα είναι τουλάχιστον μια καταστροφή, και τό χειρότερο είναι πως η οικογένειά αδυνατεί να κατανοήσει το πρόβλημά του καθώς πετάει στο ροζ συννεφάκι της. Τότε ο Alexander θα ευχηθεί να βιώσουν κι εκείνοι λίγη από τη μιζέρια στην οποία ζει κι εκείνος μονίμως.

Αποτέλεσμα αυτής της ευχής ήταν μια απαράδεχτη μεταφορά, με διαστάσεις παραγωγής Disney, ενός παιδικού βιβλίου που δεν μαθαίνουμε ποτέ τι θέλει να μας διδάξει. Διάφορες γκάφες που ο κάθε χαρακτήρα θα μπορούσε να αποφύγει, συνθέτουν μια χαζουλή και παιδιάστικη κωμωδία, χωρίς χιούμορ, αλλά κυρίως χωρίς εφευρετικότητα. Ο Steve Carell προσπαθεί κάτι να περισώσει με το κοινότυπο πλέον απαθές βλέμμα του, η Jennifer Garner υποδύεται για άλλη μια φορά τον εαυτό της-ή τέλος πάντων μια περσόνα που η ίδια έχει δημιουργήσει και την αναπαράγει παντού, τα δυο μεγάλα παιδιά βρίσκονται εκτός ρόλου, το μωρό γεμίζει απλά το ηλικιακό κενό και ο Ed Oxenbould, γνωστός απο το καλοδεχούμενο Julian (2012), δίνει ρέστα αδεξιότητας ως ημι-ώριμος Alexander.

Το μεγαλύτερο σφάλμα όμως είναι στη συνοχή. Κατά πόσο το βιβλίο αναπαράγοντας αυτή την ιστορία οδηγείται σε εύστοχο συμπέρασμα, θα το μάθουμε μόνο εάν το διαβάσουμε. η ταινία πάντως δεν καταφέρνει παρά να κάνει μια γενικότατη νύξη για τη σημασία της οικογένειας και της αποδοχής της διαφορετικότητας των μελών της. Ένα παζλ των αποτυχημένων προσπαθειών του κάθε χαρακτήρα καταλήγει να εξυμνείται, χωρίς κανένας να μας λέει το γιατί, όπως και κανένας δε θα μας πει το λόγο που ο κυρίως τηλεοπτικός σκηνοθέτης Miguel Arteta εξακολουθεί να ασχολείται με τον κινηματογράφο.

Δάφνη Ράλλη