Το φετινό και δέκατο κατά σειρά Outview Queer Film Festival σήκωσε χτες την αυλαία του με την  ταινία του Mikel Rueda “A Escondidas”. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη πραγματεύεται την ιστορία του έφηβου Rafa, που πιάνει τον εαυτό του να ερωτεύεται έναν συνομήλικο του Μαροκινό πρόσφυγα τον Ίμπρα.

Δεν είναι η πρώτη, ούτε φυσικά  η τελευταία φορά που θα παρακολουθήσουμε ένα φίλμ να περιγράφει τονν πρώτο έρωτα ενός gay έφηβου, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είναι η πρωτοτυπία της υπόθεσης που θα σε κερδίσει σε αυτό το low budget, ακατέργαστο διαμαντάκι. Αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει στο δημιούργημα του Rueda είναι η δεξιοτεχνία, με την οποία ο σκηνοθέτης αποφεύγει κάθε πιθανό μελοδραματισμό. Κι ενώ το συγκεκριμένο premise στρώνει μπροστά του ενα ναρκοπέδιο από κλισέ, ο ίδιος οδηγεί την ταινία, ανέπαφη στο απλό, αλλά και τόσο ρεαλιστικό φινάλε της.

Κι αν και από μόνο του ένα gay love story μέσα σε ένα “straight” κατεστημένο είναι ικανό να εγείρει δράμα, ο δημιουργός το κάνει ακόμα πιο δύσκολο για τους κεντρικούς ήρωες, βάζοντας τον έναν από αυτούς να αντιμετωπίζει την απειλή μιας απέλασης. Ο ρατσισμός που έχει να αντιμετωπίσει το ζευγάρι είναι διπλός και τα εμπόδια εντελώς πραγματικά. Το σενάριο δεν εμμένει στις εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων, οι οποίες απλά υποννοούνται, όσο στην μετωπική σύγκρουση τους με την πραγματικότητα μιας κοινωνίας, ολότελα εχθρικής στο δεσμό τους.

Κι έχει επίσης ενδιαφέρον, σαν σεναριακή επιλογή, που αυτός ο δεσμός δεν προλαβαίνει καν να διαμορφωθεί μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Κόντρα στην  παράδοση που θέλει τον gay  κινηματογράφο  γενναιόδωρο με τις ερωτικές σκηνές, ο Rueda δεν χαριζει στους ήρωες του ούτε ένα φιλί, επιτείνοντας έτσι την συγκίνηση για τον ανολόκληρωτο έρωτα τους.

Με προφανή ευαισθησία και τρυφερότητα ο δημιουργός διαχειρίζεται τα θέματα τα οποία ανοίγει, χωρίς περιττές μεγαλοστομίες  και εντάσεις. Παρατηρεί απλά μέσα  από τα μάτια δύο ερωτευμένων εφήβων τη σκληρότητα και το ρατσισμό των κοινωνικων δομών, πράγμα που από μόνο του αρκεί για να τις εκθέσει ανεπανόρθωτα.

Μέσα στην φανερή ένδεια της παραγωγής και στην σχετική απειρία του σκηνοθέτη, βέβαια, γίνονται και κάποιες άστοχες κινηματογραφικές επιλογές, που δεν δικαιώνουν τις καλές προθέσεις. Η έμφαση που δίνεται σε κάποια σημεία με το slow motion π.χ. είναι εντελώς περιττή ενώ και το μοντάζ που στρεβλώνει κατά τόπους την γραμμική αφήγηση λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Παράλληλα η φλυαρία της εισαγωγής ενδέχεται να αποθαρρύνει τους ανυπόμονους θεατές.

Από την στιγμή πάντως που οι δύο ήρωες συναντιούνται η ταινία αρχίζει να αποζημιώνει και να κυλάει ιδιαίτερα ευχάριστα. Οι δύο κεντρικοί πρωταγωνιστές  είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους και η αξιοπρόσεκτη χημεία μεταξύ τους στηρίζει σημαντικά το εγχείρημα .