Είδος:	Δράμα, Θρίλερ, Ιστορική
Έτος παραγωγής:	2018
Διάρκεια:	107
Χώρα:	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Σκηνοθεσία:	José Padilha
Σενάριο:	Gregory Burke
Ηθοποιοί:	Ben Schnetzer, Brontis Jodorowsky, Daniel Brühl, Eddie Marsan, Nonso Anozie, Rosamund Pike

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Στις 27 Ιουνίου του 1976 μια ομάδα αεροπειρατών κατέλαβε ένα αεροπλάνο της Air France που έκανε τη διαδρομή Ισραήλ- Παρίσι μέσω Ελλάδας και το ανάγκασε να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο Entebbe της Ουγκάντα. Οι αεροπειρατές απείλησαν ότι θα σκοτώσουν τους περίπου 250 επιβάτες αν οι Ισραηλινές Αρχές δεν αφήναν ελεύθερους όσους Παλαιστίνιους, αλλά και άλλους κρατούμενους, βρίσκονταν υπό κράτηση. Μία εβδομάδα αργότερα, ειδικές ισραηλινές δυνάμεις προχώρησαν σε μία αποστολή που είχε ως αποτέλεσμα τη διάσωση των περισσότερων ομήρων. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν όλοι οι αεροπειρατές, τρεις όμηροι κι ένας Ισραηλινός στρατιώτης, ο Jonathan “Yoni” Netanyahu, μεγάλος αδερφός του σημερινού Πρωθυπουργού του Ισραήλ, Benjamin Netanyahu. Οι Daniel Brühl και Rosamund Pike πρωταγωνιστούν ώς τα δύο μέλη της οργάνωσης PFLP-EO που διεξήγαγαν την αεροπειρατεία μαζί με τους Παλαιστίνιους επαναστάτες.

O νικητής της Χρυσής Άρκτου το 2007 με το Tropa de Elite και δημιουργός του Narcos, επιστρέφει με αυτή την ταινία για την αεροπειρατεία του 1976, χωρίς να έχει να προσφέρει πολλά παραπάνω από την είδη ειπωμένη σε διάφορα μέσα ιστορία, πέρα ίσως από το πολιτικό του σχόλιο για τις σχέσεις Ισραήλ και Παλαιστίνης. Οι προθέσεις του Padilha δεν είναι άσχημες και μια ματιά στα χρόνια προβλήματα του Ισραήλ και της Παλαιστίνης με μηδενικό δίαυλο διαλόγου και πιέσεις από κάθε πλευρά σε ένα πολυσύνθετο και διαχρονικό πρόβλημα. Ωστόσο μάλλον ο σκηνοθέτης προσπαθώντας να κάνει μία studio ταινία χάθηκε κάπου. Εξάλλου ο ίδιος ομολόγησε ότι ο λόγος που έκανε εκπτώσεις στο ότι οι Ισραηλινοί δε μιλάνε την γλώσσα τους, αλλά Αγγλικά ήταν οι πιέσεις του στούντιο. Μάλιστα οι σκηνές που οι δυο πρωταγωνιστές του Daniel Brühl και Rosamund Pike μιλάνε στα Γερμανικά (ναι η Pike παίζει και μεταμορφώνεται σε μία Γερμανίδα) γυρίστηκαν δύο φορές με την μία να είναι στα Αγγλικά, σε περίπτωση που χρειαστεί. “Δύσκολα μπορεί κάποιος να πουλήσει μια ταινία που δε μιλάνε οι περισσότεροι Αγγλικά” είπε ο σκηνοθέτης που όμως πέρα από την γλώσσα δε τα κατάφερε και τόσο καλά και σε άλλα επίπεδα.

Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σπονδυλωτή, καθώς από την μία έχουμε τα της αεροπειρατείας και από την άλλη τα της διαχείρησής της από την Ισραηλινή κυβέρνηση. Οι σκηνές της κυβέρνησης έχουν ένα ενδιαφέρον, όμως λίγο η γλώσσα και η ψεύτικη προφορά στα Αγγλικά, λίγο η υπεραπλούστευση των γεγονότων και των αποφάσεων, λίγο ο διδακτισμός του Padilha και η ταινία μοιάζει να παραπαίει. Επίσης άχρηστη εντελώς είναι η υποενότητα ενός Ισραηλινού στρατιώτη που συμμετείχε στην επιχείρηση του στρατού στο Entebbe και της κοπέλας του. Το μόνο που σώζεται ίσως σε αυτό το κομμάτι είναι οι φωνές που καλούν για ένα Ισραήλ όχι μόνο πολεμική μηχανή, αλλά και χώρα που θα στηρίξει τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του.

Στο μέρος της αεροπειρατείας τα πράγματα είναι πιο καλά καθώς οι καλούτσικες ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών πλαισιώνονται από τα κίνητρα τους για δικαιοσύνη και ελευθερία των παλαιστινίων αλλά ταυτόχρονα και με τα κίνητρά τους στο να γίνουν τρομοκράτες. Στα πιο καλά στοιχεία της ταινίας είναι η εσωτερική σύγκρουση που νιώθουν οι Γερμανοί χαρακτήρες όσον αφορά το στίγμα των Ναζί προγόνων τους λόγω της γενοκτονίας των Εβραίων σε συνδυασμό με την τωρινή τους θέση εναντίον τους και υπέρ των Παλαιστινίων και των δικαιωμάτων τους. Ακόμα και εκεί όμως η ταινία θέλοντας να πολιτικοποιηθεί, γίνεται και πάλι διδακτική με έναν επιφανειακό μάλλον τρόπο.

Αν βέβαια δει κάποιος το “Entebbe” σαν μια περιπέτεια με λίγα πολιτικά στοιχεία ala Hollywood, τότε ίσως να μην είναι και τόσο κακό, όμως σίγουρα δε περιμέναμε πολλά περισσότερα από τον Βραζιλιάνο σκηνοθέτη.