O νεαρός Αμούλφο συμμετέχει σε μια συμμορία λαθρεμπόρων και κατά την διάρκεια μιας αγοραπωλησίας όπλων, που προορίζονται για ένα μεξικανικό καρτέλ, απάγει έναν ντετέκτιβ και τον οδηγεί στον θείο του. Βέβαια, πρέπει να διανύσουν μαζί μια απόσταση 1000 χιλιομέτρων περίπου, σε μια διαδρομή κατά την οποία χτίζουν μια σχέση εμπιστοσύνης, που θα ανατρέψει τα όσα θεωρούσαν δεδομένα.

Τα “600 μίλια” είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Gabriel Ripstein, γιου του μεξικανού κινηματογραφιστή Arturo Ripstein της οποίας ατού θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την συμμετοχή του Tim Roth, που υποδύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ντετέκτιβ Hank Harris. Έχει ήδη διακριθεί στην πρόσφατη Berlinale, αποσπώντας το βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού, και έχει αναδειχθεί καλύτερη Μεξικανική ταινία στο φεστιβάλ της Guadalajara.

Πρόκειται για ένα φιλμ, που σταδιακά αλλάζει χαρακτήρα, από ένα gang σε ένα road movie. Ξεκινάμε βλέποντας τον Αμούλφο να δραστηριοποιείται ως μέλος της συμμορίας, να προσπαθεί μάλιστα να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του και σε έναν ακόμη νεαρό συνεργάτη του. Αυτή όμως είναι η επιφανειακή προσέγγιση, καθώς ουσιαστικά βλέπουμε ένα νεαρό αγόρι να προσπαθεί να ενταχθεί στο περιβάλλον του και να κερδίσει την θέση του εκεί, χωρίς απαραίτητα να ταιριάζει με αυτό. Υποκρίνεται – ακόμη και στον εαυτό του – τον σκληρό, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας εύθραυστος χαρακτήρας, που φοβάται, που αγχώνεται, που νιώθεις ότι στο παραμικρό στραβοπάτημα θα καταρρεύσει. Την αποκάλυψη αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του, θα πυροδοτήσει η συνάντηση με τον χαρακτήρα του Hank, που σε αντίθεση με τον συμπρωταγωνιστή του παραμένει μυστηριώδης ως το τέλος της ταινίας. Μας συστήνει τον εαυτό του έμμεσα, μέσα από τις συζητήσεις του με τον Αμούλφο, χωρίς όμως να είμαστε βέβαιοι για την ειλικρίνεια του.

Το 600 miles δεν είναι κάποια ιδιαίτερη ταινία και δεν θα δεις σ’ αυτό κάτι νέο. Βλέπεται, ωστόσο, ευχάριστα και με ενδιαφέρον περισσότερο για την εξέλιξη της σχέσης των δυο πρωταγωνιστών και πολύ λιγότερο της ιστορίας. Έχει κάποιες όμορφες σκηνές, άλλα και κάποιες με ελαττώματα.

Ο Ripstein στην πρώτη του ταινία, είναι προφανές πως ψάχνει να βρει τα πατήματα του. Είναι εύκολο να εντοπίσει κανείς κάποια σεναριακά κενά, και σκηνές που είναι είτε αχρείαστες είτε χρησιμοποιούνται για να δώσουν, ανεπιτυχώς κατά την γνώμη μου, ένα χαρακτηριστικό ύφος του σκηνοθέτη. Το τέλος μάλιστα, έχει ένα στοιχείο ανατροπής, άλλα σίγουρα δεν είναι αυτό, που θα αφήσει τον θεατή με ανοικτό το στόμα. Στα πολύ θετικά της ταινίας οι ερμηνείες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τον μεν Tim Roth να αποδίδει φαινομενικά χωρίς καν να προσπαθεί και τον Kristyan Ferrer σε μια πολύ καλή ερμηνεία.