Είδος:	Δράμα, Κοινωνική
Έτος παραγωγής:	2017
Διάρκεια:	140
Χώρα:	Γαλλία
Σκηνοθεσία:	Robin Campillo
Σενάριο:	Philippe Mangeot, Robin Campillo
Ηθοποιοί:	Adèle Haenel, Arnaud Valois, Nahuel Pérez Biscayart
Πρεμιέρα:	28-09-2017

Γράφει:
Βαθμολογία Cinefreaks:

Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν η τεράστιας έκτασης επιδημία AIDS σκότωνε καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, η παγκόσμιας εμβέλειας ακτιβιστική οργάνωση ACT UP μέσα από μια σειρά πολιτικών δράσεων αγωνίζεται για να αυξήσει την ενημέρωση γύρω από τον ιό και τις μεθόδους πρόληψης και αντιμετώπισής του και ασκεί πολιτική πίεση στις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες  για να αυξήσουν τις δοκιμές τους σχετικά με καινούρια φάρμακα και να δώσουν στη δημοσιότητα περισσότερες πληροφορίες. Ένα νεότερο μέλος της ACT UP, ο εσωστρεφής και ντροπαλός Nathan (Arnaud Valois), και ένα από τα ιδρυτικά μέλη, ο δραστήριος και ενεργός Sean (Nahuel Perez Biscayart) με την πληθωρική παρουσία και το δριμύ πολιτικό λόγο, θα γνωριστούν και θα ερωτευτούν. Όμως, ο Sean είναι οροθετικός και όσο οι δράσεις της ACT UP κλιμακώνονται, το ίδιο κάνει και η αρρώστια του…

120 beats το λεπτό είναι τα beats της house μουσικής, μιας μουσικής που έφτασε στο απόγειό της τη δεκαετία του ’90 και αποτέλεσε τη μουσική υπόκρουση της σεξουαλικής (και όχι μόνο) επανάστασης μιας ολόκληρης γενιάς. 120 είναι επίσης οι χτύποι της καρδιάς το λεπτό όταν χορεύεις, όταν φοβάσαι, όταν ερωτεύεσαι, όταν παλεύεις για κάτι σημαντικό, με άλλα λόγια όταν ζεις στο έπακρο. Την ιστορία μερικών νέων ανθρώπων που έζησαν τη (σύντομη) ζωή τους σε αυτούς τους παλμούς, που πάλεψαν για κάτι που θεωρούσαν ζωτικό και αυτονόητο με κάθε ικμάδα της ύπαρξής τους, αφηγείται εδώ ο Robin Campillo, σεναριογράφος του Laurent Cantet στο αριστουργηματικό Ανάμεσα στους Τοίχους και μέλος και ο ίδιος της ACT UP από το 1992, σε αυτό το τόσο σημαντικό όσο σύγχρονο και καίριο μάθημα πρόσφατης Ιστορίας. Η ακτιβιστική πίεση που άσκησε η ACT UP στην κυβέρνηση, σε ασφαλιστικές αλλά και φαρμακευτικές εταιρείες – κολοσσούς, προκειμένου να κοιτάξουν απευθείας στα μάτια μια ασθένεια που αφάνιζε τους νέους της εποχής και να αναλάβουν τις ευθύνες τους αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους παράγοντες στην επιτυχία αναχαίτισης της εξάπλωσης του ιού αλλά και στην αύξηση του public awareness. Η ανάδειξη, δε, από τον Campillo, των διακρίσεων, του ρατσισμού και της ομοφοβίας, πτυχές που βρίσκονταν στον πυρήνα της κρατικής αδιαφορίας και του κοινωνικού στιγματισμού που υφίσταντο οι ασθενείς, είναι σοκαριστικά επίκαιρη στη σύγχρονη Ευρώπη και Αμερική της ανόδου της ακροδεξιάς και της αύξησης των ομοφοβικών επιθέσεων σε LGBTQI+ άτομα και μειονότητες.

Ο Campillo σκηνοθετεί με κινηματογραφική ένταση και ντοκιμαντερίστικη αμεσότητα τους ήρωές του στις πολιτικές διαδικασίες της ACT UP, υπογραμμίζοντας παράλληλα και όλες τις αντιφάσεις που προκύπτουν στο εσωτερικό κάθε οργάνωσης ανάμεσα σε πιο ακραία και σε πιο συντηρητικά μέλη, και στις ακτιβιστικές τους δράσεις, να πετούν ψεύτικο αίμα σε κυβερνητικά στελέχη και στα γραφεία φαρμακευτικών εταιρειών, για να υπενθυμίσουν όλο το αληθινό αίμα που χύνεται καθημερινά λόγω άγνοιας, ελλιπούς ενημέρωσης και αδράνειας και όλες τις ανθρώπινες ζωές που θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους πολυεθνικών εταιρειών. Οι σκηνές αυτές παρεμβάλλονται (εξαιρετικά καλοδουλεμένο το μοντάζ) με στιγμές όπου οι ήρωες χορεύουν στο gay pride ή σε club υπό τους ήχους της house μουσικής, κάνουν ecstasy, γελούν δυνατά, φιλιούνται και κάνουν παθιασμένο σεξ, προσπαθώντας να ξορκίσουν το θάνατο και το αύριο που ίσως για κάποιους από αυτούς να μην έρθει ποτέ. Η διαρκής υπενθύμιση της θνητότητάς τους, μιας θνητότητας που δεν απέχει μίλια όπως στους περισσότερους νέους ανθρώπους αλλά που είναι απτή και τους κοιτάζει καταπρόσωπο, πραγματοποιείται κινηματογραφικά με εικόνες μολυσμένων από το θανατηφόρο ιό κυττάρων να ακολουθούν σχεδόν κάθε σκηνή έντονης διασκέδασης και πάθους για ζωή.

Το 120 BPM, όμως, είναι και ένα από τα ομορφότερα και πιο τρυφερά queer ρομάντζα που έχουμε δει τελευταία, μια συγκινητική αλλά ωμά ρεαλιστική ιστορία, που δε φτάνει ποτέ στα όρια του μελοδραματισμού, ακόμα και στο σπαρακτικά τραγικό της τέλος που εγγυημένα θα φέρει δάκρυα στα μάτια. Πολύ καλοί και οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, με τον Biscayart να κλέβει όμως την παράσταση στο ρόλο του Sean, χαρίζοντας στο χαρακτήρα ακριβώς την αίσθηση ζωτικότητας που χρειάζεται. Ανάμεσά τους θα εκτυλιχθεί και μια από τις καλύτερες και πιο έντονες σεξουαλικές σκηνές που έχουμε δει ποτέ σε queer φιλμ, με τον Sean στο κρεβάτι του νοσοκομείου σε μια απέλπιδα προσπάθεια για μια τελευταία ρανίδα ζωής.

Το 120 BPM είναι μια απίστευτης κινηματογραφικής έντασης και δύναμης αλλά και τεράστιας πολιτικής σημασίας ταινία, επάξιος νικητής του Μεγάλου Βραβείου της Επιτροπής στις φετινές Κάννες και ίσως ο δικαιωματικός Χρυσός Φοίνικας, μια από τις καλύτερες ταινίες του προγράμματος των Νυχτών Πρεμιέρας, τη φιλμική εμπειρία της οποίας δεν πρέπει κανείς να χάσει με την έξοδό της στις αίθουσες.