Η απίστευτη ιστορία μιας 52χρονης οικιακής βοηθού που εργάζεται δέκα χρόνια αμισθί για λογαριασμό μιας δυναστικής ιδιοκτήτριας που διαχειρίζεται εξ ολοκλήρου τη ζωή της. Όταν η σκηνοθέτιδα εξασφαλίζει την άδεια να μπει στο σπίτι-φυλακή, στο μυαλό της Μάρις επιτέλους γεννιέται η ιδέα της διαφυγής. Σοκαριστικό περιστατικό σύγχρονης δουλείας μα και χρονικό μιας προσωπικής χειραφέτησης, σε ένα από τα δικαίως πολυσυζητημένα φετινά ντοκιμαντέρ.

Για μπόλικους σινεφίλ το είδος του ντοκιμαντέρ είναι κάτι που δεν αφορά ακριβώς τον κινηματογράφο. Αυτή η παρεξήγηση οφείλεται στο γεγονός ότι στα μυαλά πολλών από εμάς το σινεμά είναι συνυφασμένο με τη μυθοπλασία και τα ντοκιμαντέρ με κάτι τηλεοπτικές παραγωγές που δείχνουν ζώα στην άγρια ζούγκλα. Φυσικά, η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από αυτή τη λογική. Και το «Μια Γυναίκα Αιχμάλωτη», το ντοκιμαντέρ της Ουγγαρέζας ντοκιμαντερίστα Μπερναντέτ Τούζα-Ρίτερ που έκανε ντεμπούτο στις ελληνικές αίθουσες στις Νύχτες Πρεμιέρας, είναι μια υποδειγματική επιβεβαίωση περί αυτού. Και ας δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις πως αυτά που βλέπεις σε αυτό αφορούν όντως μια αληθινή κατάσταση.

Διότι πως ακριβώς να δεχθείς πως κατά τον 21ο αιώνα μπορεί να υπάρχουν ακόμα περιστατικά σύγχρονης δουλείας; Όσο θεωρητικά και αν το γνωρίζεις -πράγματι, η δουλεία δεν έχει καταργηθεί και ας είναι παράνομη- όταν το βλέπεις να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια σου, το σοκ είναι αναπόφευκτο. Η κάμερα της Τούζα-Ρίτερ επικεντρώνεται εμμονικά στην καθημερινότητα μιας κανονικής σκλάβας. Μιας γυναίκας που ζει έγκλειστη στο σπίτι μιας αστής γυναίκας, δεν πληρώνεται με λεφτά αλλά με τροφή και τσιγάρα, κοιμάται σε έναν καναπέ στα χαμηλά πατώματα του σπιτιού διότι «δεν επιτρέπεται να κοιμάται σε κάποιο κρεβάτι», τρώει ξύλο (!) όταν δεν υλοποιεί ικανοποιητικά τις υποχρεώσεις της και ακούει καθημερινά προσβολές από την «ιδιοκτήτριά» της.

Παρακολουθώντας αυτή την ταινία, σου έρχεται στο μυαλό ένα από τα πρώτα συνθήματα των εργατικών συνδικάτων κατά τη συγκρότησή τους, τον 19ο αιώνα: «Κανένα δικαίωμα χωρίς υποχρεώσεις αλλά και καμία υποχρέωση χωρίς δικαιώματα». Η πρωταγωνίστρια αυτού του ντοκιμαντέρ είναι ακριβώς αυτό: μια γυναίκα που της έχουν φορτωθεί άπειρες υποχρεώσεις αλλά δεν έχει κάποιο δικαίωμα ούτε για δείγμα. Και παρακολουθώντας την καθημερινότητά της αλλά και το ένστικτο ελευθερίας που σταδιακά αναπτύσσεται μέσα της, όσο η κάμερα την ακολουθεί και η σύνδεση με τον «έξω κόσμο» γίνεται όλο και πιο έντονη, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς σε αυτό το αληθινό, κινηματογραφικό επίτευγμα της Τούζα-Ρίτερ.

Συνοπτικά, αυτά που βλέπουμε στο «Μια Γυναίκα Αιχμάλωτη» είναι κομμάτια μιας κατάστασης που αν μας την αφηγούταν μια μυθοπλαστική ταινία, μάλλον θα θεωρούσαμε πως τα παραλέει και πως πάσχει από ρεαλισμό. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την εν λόγω ταινία να μας ταρακουνεί για τα καλά.