Ως Cinefreaks.gr βρεθήκαμε και στην 4η μέρα της 68ης Berlinale, είδαμε πέντε ταινίες και η αλήθεια είναι πως οι τελικές εντυπώσεις δεν μας άφησαν ιδιαίτερα ικανοποιημένους. Η 18η Φλεβάρη δεν ήταν και η πιο δυνατή ημέρα όσον αφορά τις ταινίες που έκαναν πρεμιέρα στις αίθουσες του Βερολίνου αν και ανάμεσα στις… χρυσές μετριότητες υπάρχει και ένα αριστούργημα που έκλεψε τις εντυπώσεις.

Δείτε επίσης:

Berlinale 2018 – 3η μέρα: Βασίλισσα του Βερολίνου η Isabelle Huppert

Berlinale 2018 – 2η μέρα: Μία γεμάτη καλές ταινίες Berlinale

Berlinale 2018 – 1η μέρα: Η έναρξη του φεστιβάλ «μύριζε» Wes Anderson

Ο λόγος για το «Profile» του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ που αποτελεί μεταφορά στο σινεμά της πραγματικής ιστορίας της Anna Erelle που το 2014 ξεσκέπασε τον τρόπο στρατολόγησης γυναικών που προορίζονται για sex slaves από το ISIS και απειλήθηκε για την ζωή της γι’ αυτό. Η όλη δομή της ταινίας είναι κάτι σαν το ηλεκτρονικό ημερολόγιο της δημοσιογράφου που μας παρουσιάζεται μέσα από τις μαγνητοσκοπήσεις των συνομιλιών της στο internet, είτε αυτές είναι chat, είτε κλήσεις με βίντεο, είτε αναζητήσεις ή emails, σε ένα πρωτότυπο τρόπο παρουσίασης της ταινίας μέσα από την οθόνη ενός υπολογιστή. Διαβάστε αναλυτικά την κριτική μας για το «Profile» εδώ.

Κατά τα άλλα, σε ρηχά νερά κινήθηκε το γαλλικό «The Prayer», η ταινία για έναν 22χρονο ναρκωμανή που στην προσπάθειά του να απεξαρτηθεί μπαίνει σε έναν χώρο που είναι κάτι σαν μοναστήρι αλλά αδυνατεί να προσαρμοστεί και ξεκινά ένας προσωπικός Γολγοθάς. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα και η αρχική εντύπωση που δίνει το φιλμ είναι πως θα εμβαθύνει στο περίπλοκο αυτό θέμα, εν τέλει ακολουθείται η αντίστροφη διαδρομή και το «The Prayer», για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ, ρηχαίνει και απλοποιείται επικίνδυνα και απογοητευτικά όσο εξελίσσεται η πλοκή του.

Ανάμεικτες οι εντυπώσεις και για το ιταλικό «Figlia mia», ένα δράμα με πρωταγωνίστρια μια δεκάχρονη πιτσιρίκα και την αντιφατική και εκ διαμέτρου αντίθετη σχέση που διαμορφώνει με την προστατευτική και δοτική μητέρα της από τη μία και μια παρορμητική, αλκοολική γυναίκα που γνωρίζει και με την οποία νιώθει μια ανεξήγητη και ακατανόητη σύνδεση από την άλλη. Αρκετά κοινότοπη και χιλιοειπωμένη ως ιστορία αφενός αλλά με τρεις χαρισματικές ερμηνείες στους αντίστοιχους κεντρικούς ρόλους αφετέρου να σώζουν κάπως την κατάσταση σε αυτό το ιταλικό coming of age: διαβάστε αναλυτικά την κριτική εδώ.

Δεν σώζεται με τίποτα από την άλλη το «The real estate», που είναι μάλλον η χειρότερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος της Berlinale και δημιουργεί άπειρες απορίες για το γιατί βρήκε θέση στον εν λόγω θεσμό (αναλυτικά η κριτική μας εδώ), ενώ τέλος μια τεράστια χαμένη ευκαιρία αποτελεί το «Genesis», μια ταινία που θα μπορούσε να αποτελεί τομή για τον ναζισμό στην Ουγγαρία αλλά προδίδεται από τα αφηγηματικά της μειονεκτήματα.