Γεμάτη θετικές εκπλήξεις αλλά και κάποιες απογοητεύσεις ήταν η δεύτερη μέρα του 68ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Όπως αναμέναμε το Damsel, το Αμερικάνικο Western του διαγωνιστικού ήταν τελικά μία απογοήτευση, όμως μία ταινία από την Παραγουάη έδειξε να έχει αξιώσεις για μεγάλα πράγματα φέτος, ενώ το Black 47 και ο Hugo Weaving εντυπωσίασαν εκτός συναγωνισμού, ενώ θετικά ήταν και τα συναισθήματα μας για τις υπόλοιπες ταινίες που είδαμε σε μια αναμφισβήτητα γεμάτη μέρα.

Επίσης: Berlinale 2018 – 1η μέρα: Η έναρξη του φεστιβάλ «μύριζε» Wes Anderson

Την μέρα στο διαγωνιστικό άνοιξε το The Heiresses.

H Chela και η Chiquita είναι ζευγάρι εδώ και αρκετό καιρό. Με τα χρόνια έχουν αποκτήσει στην σχέση τους διακριτούς ρόλους. Η εξωστρεφής Chiquita είναι υπεύθυνη του να οργανώνει την ζωή τους. Η Chela από την άλλη δεν βγαίνει πολύ από το σπίτι προτιμώντας να περάσει μέσα την μέρα της. Οι οικονομικές δυσκολίες θα τις αναγκάσουν να πουλήσουν κάποια από τα έπιπλα-κειμήλια κληρονομιάς τους με τα οποία έχουν συναισθηματικό δέσιμο. Όταν η Chiquita θα μπει στην φυλακή λόγω χρεών, η Chela θα μείνει ξαφνικά μόνη της. Θα χρησιμοποιήσει το παλιό της αυτοκίνητο σαν ταξί για τις εύπορες κυρίες της γειτονιάς. Στο νέο της ρόλο σαν οδηγός θα γνωρίσει την Angy, κόρη μιας από τις κυρίες που οδηγεί, με την παθητική και εσωστρεφή Chela να ανακαλύπτει τον κόσμο κάτω από αυτές τις νέες συνθήκες.

Στο Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ είδαμε το μεταμοντέρνο γουέστερν των αδελφών Zellner, “Damsel”, με τους Robert Pattinson και Mia Wasikowska, που όμως δεν μας εντυπωσίασε. Από την ταινία λείπει ο αφηγηματικός ρυθμός και ένταση, ενώ καταλήγει γρήγορα να γίνεται μονότονη και κουραστική.

Mandatory Credit: Photo by Christopher Tamcke/REX/Shutterstock (9419602l)
Robert Pattinson
‘Damsel’ press conference, 68th Berlin Film Festival, Germany – 16 Feb 2018

Ολόκληρη η κριτική μας για το “Damsel” εδώ

Αυτοί που έκλεψαν την παράσταση, όμως, ήταν οι πρωταγωνιστές του φιλμ, Robert Pattinson και Mia Wasikowska, που εμφανίστηκαν λαμπεροί και αψεγάδιαστοι στη συνέντευξη τύπου της ταινίας και μίλησαν για όλα, από το #MeToo μέχρι την αληθινή αγάπη!

Το Cinefreaks βρισκόταν στη συνέντευξη και μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά την ανταπόκριση εδώ

Το βράδυ είδαμε το Bookshop της Isabel Coixet σε ένα special gala.

1959. H Florence Green, μία χήρα στη μέση της ζωής της, αποφασίζει να ανοίξει ένα βιβλιοπωλείο στην παράκτια πόλη του Hardborough. Η τοποθεσία που επιλέγει είναι το “Old House”, ένα εγκαταλειμμένο σπίτι, το οποίο φημολογείται ότι είναι γεμάτο φαντάσματα. Μετά από πολλές θυσίες, η Florence καταφέρνει να ξεκινήσει την λειτουργία του μαγαζιού της. Μετά από έναν χρόνο οι δουλειές δεν πάνε καλά. Ο καλύτερος πελάτης της παραμένει ο μυστηριώδης και μοναχικός κάτοικος ενός σπιτιού στον λόφο, Κος. Brundish. Από την άλλη, ένας άνδρας με επιρροή και φιλοδοξίες, ο Κος. Gamart, θέλει να στήσει ένα μουσείο τέχνης στο Old House, και έτσι με την βοήθεια του ανιψιού του, ο οποίος εργάζεται στη βουλή, θα καταφέρουν να κάνουν έξωση στη Florence.

Δείτε την παρουσίαση των συντελεστών της ταινίας στο Friedrichstadt Palast, όπως την ζήσαμε:

H κριτική μας για την ταινία

Εκτός συναγωνισμού παίχτηκε το Black 47.

Ιρλανδία 1847. Μετά από τον πόλεμο του βασιλείου της Βρετανίας στο Αφγανιστάν, ο Martin Feeney γυρνά στο σπίτι του στην Ιρλανδία όπου θα αντικρίσει καταστροφή. Το νερό έχει καταστρέψει τις καλλιέργιες και πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν χαθεί εξαιτίας της πείνας. Η οικογένεια του Martin, έχει και αυτή επηρεαστεί: η μητέρα του είναι μεταξύ των θυμάτων, ενώ ο αδερφός του είναι καταδικασμένος σε θάνατο από την κατοχική Βρετανική δύναμη.

H προσπάθεια του Martin να μεταναστέψει στην Αμερική με την νύφη του κι τα παιδιά της δεν θα στεφτεί από επιτυχία, ενώ η κατάσταση των συγγενών του και της πατρίδας του σχεδόν του αφαιρεί κάθε διάθεση για την ζωή.  Η απελπισία του θα τον οδηγήσει σε μια μεγάλη βεντέτα ενάντια στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Ιρλανδίας, με τους Βρετανούς να επιστρατεύουν τον Hannah, έναν από τους συμπολεμιστές του στο Αφγανιστάν, για να τον σταματήσει.

Μία Ιρλανδική ταινία που μας αφηγείται κάποια άλλη όψη από την καταπίεση των Βρετανών στον Ιρλανδικό πληθυσμό και την ασυδοσία μιας αυτοκρατορίας στο μεγάλο της απόγειο, αλλά και ταυτόχρονα μια ιστορία εκδίκησης και ενός ανθρώπου που παίρνει τον νόμο στα χέρια του, αφού έχει χάσει τα πάντα και τους πάντες. Το Black 47 είναι μια δραματική περιπέτεια εποχής, που είναι ταυτόχρονα μία από τις πιο ανθρωπιστικές ταινίες που είδαμε τελευταία.

Η κριτική μας για το πολύ καλό Black 47

Yardie

Στο τμήμα Ντοκιμαντέρ του Πανοράματος, είδαμε το “Central Airport THF”, το ντοκιμαντέρ του Karim Ainouz για τους πρόσφυγες που στεγάζονται στο αεροδρόμιο του Tempelhof, που μιλά για την αθέατη πλευρά της καθημερινότητας ανθρώπων και ζωών που εξελίσσονται παράλληλα και δίπλα στις δικές μας, αλλά αθέατα. Η ταινία του Ainouz είναι μια άψογη κοινωνιολογική ανάλυση για το κοινωνικό υποκείμενο του πρόσφυγα στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, χωρίς όμως να καταφεύγει σε διδακτισμούς και εύκολες συγκινήσεις.

Ολόκληρη η κριτική μας εδώ

Last but not least, είδαμε ένα ντοκιμαντέρ για τους πρόσφυγες που έχουν βρει σπίτι στο μεγάλο κλειστό πλέον κεντρικό αεροδρόμιο του Βερολίνου.

Το (πάλαι ποτέ) αεροδρόμιο του Τέμπελχοφ είναι ένας ιστορικός χώρος για το Βερολίνο. Υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα αεροδρόμια στην Ευρώπη, η έκτασή του είναι τεράστια και μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν ένα από τα πιο εμπορικά αξιοθέατα της πρωτεύουσας της Γερμανίας. Από το 2015 και μετά ωστόσο, ο συγκεκριμένος χώρος έχει αποκτήσει μια άλλη χρήση. Αποτελεί μια μαζική δομή φιλοξενίας προσφύγων (κατά άλλους, οι συγκεκριμένοι χώροι ονομάζονται «στρατόπεδα προσφύγων» αλλά ας εκφραστούμε πολιτικά ορθά…) και σε σταθερή βάση διαμένουν περίπου 2000 άνθρωποι, πρόσφυγες κατά βάση από τη Συρία αλλά και από άλλες χώρες.

Το ντοκιμαντέρ του Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Καρίμ Αϊνούζ με τίτλο «Central Airport THF», που έκανε πρεμιέρα τη δεύτερη μέρα της 68ης Berlinale αποσπώντας χειροκροτήματα με την ολοκλήρωση της προβολής του, είναι μια αποτύπωση της καθημερινότητας των ανθρώπων που διαμένουν στον συγκεκριμένο χώρο. Όπως, περιγράφεται πολύ εύστοχα στην επίσημη παρουσίαση της ταινίας, είναι «το πορτρέτο μιας πόλης μέσα σε μια πόλη».

Δείτε την κριτική μας για το Central Airport TFH