Δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως ο Wes Anderson είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς κινηματογραφιστές της σύγχρονης εποχής. Ο σκηνοθέτης με την διαπεραστική ματιά και το εντελώς αναγνωρίσιμο στυλ οδεύει ολοταχώς προς το 48 καλοκαίρι της ζωής του διατηρώντας εαυτόν σταθερά στην ελίτ της 7ης τέχνης.

Μιλώντας για τον Wes Anderson, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το ύψιστο επίπεδο καλλιτεχνίας στο οποίο έχει φτάσει την κινηματογράφηση του. Είναι η μαγική ικανότητα που έχει και μπορεί κάθε φορά να δένει πολλά και διαφορετικά φιλμικά είδη μαζί. Αξιοποιώντας την περιπέτεια ως τα γερά θεμέλια, χτίζει ιστορίες φαντασίας με πολύ έντονα τα κωμικά στοιχεία αλλά και με σημαντικές δραματικές ενέσεις. Ο ορισμός της πολυδιάστατης δημιουργίας δηλαδή..

Orson Welles, François Truffaut και Jean-Luc Godard είναι μόνο μερικά από τα σπουδαία ονόματα που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην κάμερα του Anderson. Όταν όμως η συζήτηση φτάνει στο οπτικό στυλιζάρισμα που ξεχειλίζει από κάθε μπομπίνα του Αμερικανού σκηνοθέτη, τότε μόνον ο Stanley Kubrick μπορεί να πάρει τα εύσημα του μέντορα. Από την σύνθεση του κάδρου μέχρι την κίνηση της κάμερας μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς την “σπουδή” του Wes πάνω στα αθάνατα κομψοτεχνήματα του αλησμόνητου κυρίου Stanley.. Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να διαπιστώσετε του λόγου το αληθές βλέποντας την δουλειά των δυο αισθαντικών δημιουργών καρέ-καρέ, την μία πλάι στην άλλη..

[vimeo 128360293 w=640 h=360]

“Τα ‘400 Χτυπήματα’ του François Truffaut ήταν ένας από τους λόγους που άρχισα να σκέφτομαι ότι θέλω να φτιάχνω ταινίες..” τάδε έφη Anderson σε μία εκ βαθέων συνέντευξη στον Paul Holdengraber πολλούς χειμώνες πριν, κι όταν στην φιλμογραφία του μετρούσες μόλις 2 μεγάλου μήκους ταινίες. Η επιρροή που δέχτηκε από την Nouvelle Vague είναι ορατή σε κάθε του δημιουργία. Η απίστευτη παλέτα χρωμάτων, η παιδική ηλικία στην οποία εστιάζει η κάμερα του, η πληθώρα ρομαντικών στοιχείων που δένουν αρμονικά και αγκαλιάζουν την αδιάκοπη περιπέτεια που μοιάζει να κυνηγάει τους επαναστάτες πρωταγωνιστές..

Παρόλα αυτά υπάρχει μια ακόμη αλήθεια που κρύβεται στην συσχέτιση Kubrick-Anderson. Ο νεότερος σκηνοθέτης ναι μεν επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον “προπάτορα” του, αλλά έδωσε μια πιο φωτεινή νότα στον κινηματογράφο που έπλασε. Πήρε το σκοτάδι και την διαστροφή των ηρώων που άφησε χρυσή παρακαταθήκη ο αξεπέραστος Kubrick και την μετέτρεψε σε γλυκιά παράνοια.
Ίσως όμως τούτη η διαφορά να έγκειται στον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο έβλεπαν-βλέπουν- τον κόσμο..