Πόσες φορές δεν έχετε δει μία σκηνή σε μία ταινία και να πείτε: Αυτό το έχω ξαναδεί; Αυτή είναι η μαγεία των cliche, πραγμάτων και γεγονότων που εμφανίζονται ξανά και ξανά στις αγαπημένες μας ταινίες, σαν να ακολουθούν έναν νόμο τον οποίο κανεις δεν επέβαλλε. Τι θα λέγατε λοιπόν να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στα αγαπημένα μας; Το παρακάτω κείμενο περιέχει γύρω στα 80. Μπορείτε να τα βρείτε όλα; Χαλαρώστε και πάμε…

H Samantha, είναι μία απλή κοπέλα, εκεί γύρω στην πάντα αδιευκρίνιστη ηλικία των 25 με 30. Τελειώνοντας την αδιάφορη δουλειά της στο κέντρο της μεγαλούπολης όπου εργάζεται, επιστρέφει σπίτι της μετά τα ψώνια στο κοντινότερο, αλλά πάντα σχεδόν ερημικό σουπερ μάρκετ, το οποίο το διευθύνει εκείνος ο καλακάγαθος μεξικανός.  Καθώς προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία της και να μπαλανσάρει τη καφέ χάρτινη σακούλα που κρατάει, από την οποία προεξέχει μία γαλλική μπαγκέτα, και μία πρασινάδα, η οποία είναι συνήθως μαρούλι, της πέφτουν τα κλειδιά μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι η πόρτα του διαμερίσματός της είναι ήδη ανοιχτή. Μπαίνει μέσα αργά, με τον τρόμο ήδη ζωγραφισμένο στα μάτια της, ενώ μία αόρατη μπάντα παίζει από κάπου κυρίως έγχορδα. Στα απανωτά κλικ του διακόπτη συνειδητοποιεί ότι το φως δεν ανάβει. Και να κάνει το φυσιολογικό. “Είναι κανείς μέσα;” φωνάζει στο σκοτεινό, αλλά αρκετά φωτεινό από το φως του δρόμου διαμέρισμά της. Καθώς προχωράει κι άλλο προς τα μέσα, βλέπει το λευκό ασύρματο τηλέφωνό της με τα 5-6 ανοιχτά λαμπάκια, τα οποία κανείς δεν έμαθε ποτέ τι αντιπροσωπεύουν, πεσμένο στο πάτωμα, με την κάμερα να κάνει γκρο πλαν στη συσκευή όπου ακούμε το βουητό εκείνο που δεν έχουμε ακούσει ποτέ. Καθώς προχωράει προς τα μέσα, πίσω της περνάει γρήγορα μία μαύρη φιγούρα συνοδεία πνευστού αυτή τη φορά. Η Samantha γυρίζει πίσω της, αλλά δεν βλέπει τίποτα. Και συνεχίζει προς τα μέσα. Ξαφνικά ο δολοφόνος-εγκληματίας-βιαστής-κλέφτης-Serial killer που κυνηγάει όλη η αστυνομία, του οποίο το σκίτσο παίζει στην ξεχασμένα ανοιχτή τηλεόραση ακριβώς εκείνη τη στιγμή, της επιτίθεται από πίσω προσπαθώντας να την ακινητοποιήσει με ένα λευκό πανί εμποτισμένο με χλωροφόρμιο. Εκείνη, ξεφεύγει κάνει 2-3 γύρους μέσα στο σπίτι σπάζοντας πράγματα πάντα συναισθηματικής αξίας, φτάνει στο κομβικό σημείο: πόρτα εξόδου ή σκάλες για τον πάνω όροφο. Επιλέγοντας τις σκάλες, κλειδώνεται στο κοντινότερο δωμάτιο, στο οποίο ο δολοφόνος-εγκληματίας-βιαστής-κλέφτης-Serial killer που κυνηγάει όλη η αστυνομία, πρώτα χτυπάει και μετά προσπαθεί να σπάσει, με την Samantha κουλουριασμένη πίσω από την πόρτα να κλαίει και να ουρλιάζει σε κάθε χτύπημα, ενώ το μακιγιάζ της συνεχίζει να είναι σινιέ.

Τα πάντα όμως αλλάζουν όταν στο σπίτι μπαίνει ο μυστηριώδης, σωματώδης, γαλανομάτης, με θεληματικό πηγούνι, και γένια όπου δε μεγαλώνουν ποτέ πέρα από το μήκος των τριών ημερών, υπεύθυνος έρευνας από το FBI, John για να σώσει την κατάσταση, και συλλαμβάνει τον δολοφόνο-εγκληματία-βιαστή-κλέφτη-Serial killer που κυνηγάει όλη η αστυνομία, και σώζει τη Samantha, η οποία όταν τον αντικρύζει για πρώτη φορά, ο χρόνος σταματά, και σε slow motion βλέπουμε έναν κεραυνοβόλο έρωτα να ανθίζει. Αλλά η Samantha αγνοεί το σκοτεινό παρελθόν του καινούριου της έρωτα.

10 χρόνια πριν, flashback, πόλεμος σε μεσανατολική χώρα, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος.

Ο John υπεύθυνος αποστολής. Αιμοχαρής και αιμοδιψής, που δεν σταματάει πουθενά, την ψωνίζει με τις ικανότητες του, και ηγείται μία αποστολή σχεδόν σίγουρης επιτυχίας. 10 άνδρες ετοιμάζονται να αντισταθούν σε πάνω από χίλιους αυτονομιστές χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα. Τα 10 παλικάρια, δεν οπλίζουν ποτέ, δεν σημαδεύουν ποτέ, δεν ξαναγεμίζουν τα όπλα τους ποτέ, και όμως. Τα πυρομαχικά τους δεν τελειώνουν ποτέ. Το μόνο όπλο που κολλάει είναι του κολλητού του John, ο οποίος τι κι αν μαίνεται η μάχη γύρω τους, θα αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής του, λίγο πριν πεθάνει. Μία έκρηξη που θα συμβεί, μετά από προειδοποίηση την οποία κανείς δεν θυμήθηκε παρά μόνο όταν απέμειναν 3 δευτερόλεπτα στο κόκκινο καντράν της βόμβας, στέλνει τον Jack 200 μέτρα μακριά, χωρίς να πάθει γρατζουνιά, αλλά με αποτέλεσμα μία βασανιστική αμνησία.

10 χρόνια μετά, fast forward, με αναμνήσεις να έρχονται στο μυαλό του Jack, με κομβικά σημεία της ζωής του.

Η Samantha και ο John αποκτούν την τέλεια σχέση. Όταν όμως εκείνη ανακαλύπτει, μέσω ενός γράμματος, του οποίου το κείμενο είναι ένα κολάζ με γράμματα από εφημερίδες και περιοδικά, τον χωρίζει, και με δακρυσμένα μάτια τον βλέπει να φεύγει από το σπίτι, ένα ηλιόλουστο απόγευμα, όπου χωρίς να υπάρχει καμία προειδοποίηση αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς. Ο John μουσκεμένος και χωρίς ομπρέλα κοιτάζει στο παράθυρο. Αποφασίζει να φύγει. Φωνάζει προς άγνωστη κατεύθυνση “ΤΑΞΙ”, και εκείνο καταφθάνει.

Μέρες αργότερα μαθαίνει ότι η Samantha, αποφάσισε να πάει ένα ταξίδι για να καθαρίσει το μυαλό της. Και σαν κάθε πτήση που σέβεται τον ευατό της, η δική της δε θα αργήσει ποτέ. Ο John, βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά, ξεπερνάει όμως κάθε κίνηση και μποτιλιάρισμα στο δρόμο, κάθε έλεγχο του αεροδρομίου και προλαβαίνει τη Samantha, ακριβώς τη στιγμή που η κάρτα επιβίβασης της έχει γίνει δεκτή. Φωνάζει το όνομά της. Εκείνη τον κοιτά συγκλονισμένη. Της λέει ότι την αγαπάει. Ένας επιβάτης φωνάζει ότι η πτήση θα αργήσει. Ένας άλλος να τρέξει κοντά του. Εκείνη δεν μπορεί να αποφασίσει. Η υπάλληλος της αεροπορικής εταιρίας, της λέει “Κυρία μου πρέπει να επιβιβαστείτε”. Εκείνη τρέχει στην αγκαλιά του John. Το πλήθος χειροκροτεί.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Με δεδομένο βέβαια ότι δεν θα μάθουμε ποτέ τι απέγιναν. Τουλάχιστον μέχρι το πρώτο sequel.

Στείλτε μας τα δικά σας κλισέ, για να ετοιμάσουμε το δικό σας vol.2.