Επιστροφή λοιπόν στο ετήσιο μας ραντεβού με το Netflix και με την αγαπημένη μας φυλακή.

Ένα χρόνο μετά την απόφαση της τηλεοπτικής ακαδημίας να μην συμπεριλάβει το “Orange is the new Black” στην κατηγορία της κωμωδίας, το Netflix μάλλον είπε “Έτσι μου είσαστε; Θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε!”, και έτσι μας προσέφερε μία αποτελεσματικά διαστροφική και δραματική season, διανθισμένη με κοινωνικό σχολιασμό περισσότερο από ποτέ. Τα πράγματα μπορεί να ξεκινούν χιουμοριστικά, να συνεχίζουν αδύναμα, κάνοντας μας να πιστεύουμε ότι η σειρά έχασε την δυναμική της, μέχρι τα τρία τελευταία επεισόδια που μας έκαναν να θυμηθούμε γιατί αγαπάμε τη σειρά. Και ως συνήθως οι ψυχολογία των ηρωίδων σε πρώτο πλάνο.

Συνεχίστε να διαβάζετε άφοβα, καθώς μιλάμε για spoiler free review:

Η Piper Chapman (Taylor Schilling) , δεν είναι πια ο κεντρικός χαρακτήρας, και ξεκινάει με την πιο αδύναμη πλοκή από όλες. Οι προσπάθειες της Chapman να αναγνωριστεί σαν υπολογίσιμη δύναμη, γρήγορα θα πέσουν στο κενό, καθώς δεν είναι μόνη της, και επειδή η κάθε τρόφιμος έχει το δικό της φορτίο, η Chapman θα αποδυναμωθεί, με τον πιο σκληρό τρόπο, με τις ισορροπίες να αλλάζουν.

Το σημαντικότερο θέμα της 4ης σεζόν δεν είναι αλλά από τις φυλετικές διαμάχες, αλλά και την διαδικασία διαχείρισης των ιδιωτικών φυλακών, με τα πάντα να ξεκινούν όταν στις φυλακές καταφθάνει ένας απαγορευτικός αριθμός νέων κρατουμένων, δημιουργώντας διαμάχες ανάμεσα σε τρόφιμους και φύλακες. Ναι, η MCC, η εταιρεία που διαχειρίζεται το Litchfield, είναι και πάλι παρούσα, αλλά σε αυτή την σεζόν είδαμε την μαύρη πλευρά της, σε όλη της το μεγαλείο. Με την λογική ότι δεν ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη ζωή, η εταιρεία καταφέρνει να διαχωρίσει τον Joe Caputo (Nick Sandow) από τις σχέσεις που έχει καταφέρει να αναπτύξει με τις τρόφιμους, και φυσιολογικά αυτό θα οδηγήσει σε μία σπαραξικάρδια απώλεια.

Συνεχίζοντας ακριβώς εκεί που η τρίτη σεζόν ολοκληρώθηκε, (θυμάστε την επιδρομή των κρατουμένων στην λίμνη, μετά και την αποχώρηση του προσωπικού των φυλακών;), ο τέταρτος κύκλος δεν είχε την ίδια δυναμική αρχικά. Η ιστορία της Chapman δεν θα μπορούσε να οδηγήσει τη σειρά σε καμία περίπτωση. Από την άλλη, η ιστορία της Sophia (Laverne Cox), που την περιμέναμε πώς και πώς, δεν προβλήθηκε όσο θα έπρεπε. Θυμηθείτε ότι μετά την ομοφοβική επίθεση που δέχτηκε στο τελείωμα του 3ου κύκλου βρισκόταν στην απομόνωση, για “δικό της καλό”.

Η ευχάριστη προσθήκη ήταν ο χαρακτήρας της Judy King, η οποία είναι μία celebrity της φυλακής. Διάσημη σεφ, με δική της εκπομπή, μπαίνει μέσα, και η MCC θέλει να την κάνει να καλοπεράσει, για να έχει να πει κάτι καλό για την εταιρεία μόλις αποφυλακιστεί.

Η ήρεμη δύναμη που ακούει στο όνομα Crazy Eyes, απέδειξε για ακόμα μία φορά ότι η Uzo Aduba είναι μία εξαιρετική ηθοποιός, η οποία για πρώτη φορά έφτασε τόσο κοντά στο breakdown.

Και μπορεί το φινάλε να ήταν το μέχρι στιγμής καλύτερο της σειράς ever, αλλά η ιστορία που κατάφερε να μας κρατήσει περισσότερο δεν ήταν άλλη από εκείνη της Lolly Whitehill (Lori Petty), η οποία θα πρέπει να έχει τουλάχιστον μία υποψηφιότητα για Emmy. Από τις θεωρίες συνωμοσίας για τη CIA, το FBI, και όλες τις κρατικές οργανώσεις, μέχρι την πόρτα της ψυχιατρικής πτέρυγας των φυλακών, η Lolly ήταν φέτος ο χαρακτήρας με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και επειδή το OITNB ξέρει από back stories, το δικό της παρουσιάστηκε με μοναδικό τρόπο. Η παραγωγή βρήκε ηθοποιό που της έμοιαζε καταπληκτικά σε νεαρή ηλικία, για να μας δείξει τα πρώτη της βήματα στην δημοσιογραφία. Ορκιζόμασταν ότι είναι οπτικά εφέ, και όχι άλλη ηθοποιός, καθώς η ομοιότητα ήταν καταπληκτική.