Ακριβώς σαράντα χρόνια, μετά την πρώτη συμμετοχή και εμφάνισή στο Φεστιβάλ των Καννών (το 1976 με το Taxi Driver του Martin Scorsese), η Jodie Foster δηλώνει πως νιώθει ιδιαίτερη τιμή να παρουσιάζει την τέταρτη ταινία της σκηνοθετικής της καριέρας, δίπλα σε φιλμ γυρισμένα από σκηνοθετικούς θρύλους, όπως ο Almodovar και ο Jarmusch.

H κριτική του Cinefreaks για το Money Monster από τις Κάννες

Η ταινία της, Money Monster, έκανε πρεμιέρα χθες, δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, ως μέρος του Επίσημου Προγράμματος, αλλά εκτός διαγωνιστικού. Στη συνέντευξη Τύπου, η Foster συνοδευόταν, εκτός των άλλων, από τους τρεις πρωταγωνιστές της, George Clooney, Jack O’Connel και Julia Roberts.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το πώς είναι να συνεργάζεται ένας ηθοποιός που γυρίζει και αυτός ταινίες, με μία σκηνοθέτη που είναι και η ίδια ηθοποιός (Clooney και Foster), και οι δύο συμφώνησαν ότι είναι πιο εύκολο, αφού υπάρχει κατανόηση. «Καταλαβαινόμαστε. Ξέρει να μεταφράζει το κείμενο στη σκηνή» είπε χαρακτηριστικά η Foster για τον Clooney.

«Το cast είναι η σημαντικότερη απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε,» συνέχισε η σκηνοθέτης, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τα χαρακτηριστικά που αναζητά στους ηθοποιούς της. «Δεν μπορείς να αλλάξεις έναν ηθοποιό σε 20 λεπτά. Ελπίζεις ότι θα τον εμπνεύσεις ως σκηνοθέτης. Στην πρώτη μου ταινία προσπαθούσα να ελέγχω υπερβολικά τους ηθοποιούς, αλλά όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι πρέπει να έχω, κατά κάποιον τρόπο, ρόλο γονιού. Να τους καθοδηγώ, όμως αφήνοντάς τους ελεύθερους. Εξάλλου εκείνοι γνωρίζουν πολύ καλύτερα το χαρακτήρα που υποδύονται, από ό, τι εγώ.»

Όπως ήταν αναμενόμενο – αφού καθόταν ανάμεσα σε δύο ηθοποιούς-σκηνοθέτες – η Roberts ρωτήθηκε αν σκέφτεται και η ίδια να γυρίσει ταινία, ερώτηση στην οποία απάντησε με χιούμορ και ειλικρίνεια. «Με κολακεύετε που με ρωτάτε αν σκέφτομαι να σκηνοθετήσω, αλλά δε θέλω να το κάνω. Κι αυτό γιατί γνωρίζω πολύ καλά τα διανοητικά μου όρια, καθώς και τα όρια της υπομονής μου, που σημαίνει ότι δεν μπορώ να έχω πάνω από τέσσερα άτομα να μου κάνουν ερωτήσεις για μια ώρα. Σε κάποια άλλη ζωή ίσως, ελπίζω να παίζω τσέλο, ή να ζωγραφίζω, αλλά σε αυτή τη ζωή θέλω απλώς να μπορώ να θαυμάζω αυτά τα πράγματα από κάποια απόσταση.»

Με μια Αμερική σε προεκλογικό ντελίριο, μία δημοσιογράφος από το Σικάγο ρώτησε τον George Clooney αν βλέπει κάτι προφητικό στην ιστορία που διηγείται η ταινία, κάτι που μπορεί να συμβεί με μια πιθανή προεδρική νίκη του Ρεπουμπλικάνου υποψήφιου Donald Trump. «Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί,» απάντησε ο ηθοποιός. «Δε θα συμβεί κάτι τέτοιο στη χώρα μας από φόβο για τους μουσουλμάνους ή τους μετανάστες ή τις γυναίκες. Όταν παρακολουθούμε ειδήσεις 24 ώρες το 24ωρο, δε σημαίνει ότι βλέπουμε περισσότερες, αλλά ότι παρακολουθούμε συνεχώς τις ίδιες και τις ίδιες, αντί να μιλάμε για το προσφυγικό, τη μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση αυτή τη στιγμή. Η ταινία αποτυπώνει τον καταστροφικό αυτό τρόπο με τον οποίο έχουμε μάθει πλέον να ενημερωνόμαστε. Δεν πρόκειται για προφητεία λοιπόν, είναι κάτι που συμβαίνει ήδη.»