Άλλο ένα Φεστιβάλ των Καννών φτάνει στο τέλος του, με ένα από τα πιο δυνατά διαγωνιστικά των τελευταίων χρόνων, που θα ταν πιο δυνατό αν δε μας τα χαλούσε με κάποιες ταινίες προς το τέλος του. Φέτος είδαμε όλες τις ταινίες του Διαγωνιστικού και την μεγάλη πλειοψηφία του Ένα Κάποιο Βλέμμα, σε σύνολο συνολικά 43 ταινιών που είδαμε στις Κάννες αυτές τις 11 μέρες. Λίγο πριν την απονομή του Χρυσού Φοίνικα βάζουμε σε σειρά τις 21 ταινίες που διαγωνίζονται για τον Χρυσό Φοίνικα και τολμάμε προβλέψεις.

Όλη η ανταπόκρισή μας από το Φεστιβάλ των Καννων 2016 σε μία σελίδα

1. Tony Erdmann – το απόλυτο φαβορί

Το απόλυτο φαβορί, η μεγαλύτερη έκπληξη και το περισσότερο γέλιο και χειροκρότημα που ακούσαμε ποτέ σε ταινία στο διαγωνιστικό των Καννών. H Maren Ade είναι το απόλυτο φαβορί για να γίνει η δεύτερη γυναίκα μετά την Jane Campion που θα παραλάβει τον Χρυσό Φοίνικα. Στο Toni Erdmann έχει γράψει ένα εξαιρετικό σενάριο, με επικό χιούμορ, αλλά και με βαθείς προβληματισμούς για την σύγχρονη κοινωνία, εργασία και τρόπο ζωής. Η ταινία εύκολα θα μπορούσε να κερδίσει βραβείο σεναρίου, αλλά και τα ερμηνευτικά βραβεία για τον εκπληκτικό Peter Simonischek, και την υπέροχη Sandra Hüller. Ότι και να κερδίσει θα είναι δίκαιο…

Δείτε την κριτική μας για το Toni Erdmann

2. I Daniel Blake – o μεγάλος Ken Loach

Ο Ken Loach μας έκανε και κλάψαμε. Ένας Loach που έμοιαζε να έχει ξανανιώσει σε σχέση με τον καταπονημένο Loach που είδαμε στην Berlinale το 2014 και στις Κάννες την ίδια χρονιά με το Jimmy’s Hall. Στο Daniel Blake, o Loach κάνει μία υπέροχη, συγκινητική, ανθρώπινη και βαθιά πολιτική ταινία. Μία ταινία για τον σύγχρονο κόσμο και τον άνθρωπο μέσα σε αυτόν, άνθρωπο που έχει χάσει την αξία του.

Η ταινία αξίζει ακόμα και τον Χρυσό Φοίνικα, όντας η προσωπική μου δεύτερη αγαπημένη μετά τον Toni Erdmann, αν και πολλοί συντηρητικότεροι ίσως να μη της δώσουν αυτό που αξίζει, που είναι σίγουρα κάποιο από τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ, ενώ ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να παίξει στο βραβείο ερμηνείας.

Δείτε την κριτική μας για το Ken Loach

3. Aquarius – ένα βραζιλιάνικο διαμάντι με την Sonia Braga

Ένα από τα μικρά διαμάντια του Φεστιβάλ. Ο κριτικός κινηματογράφου Kleber Mendonça Filho, στην δεύτερή του ταινία με πρωταγωνίστρια την Sonia Braga, φτιάχνει μια ταινία πορτραίτο για την σύγχρονη Βραζιλία, μία ταινία για την μάχη του καινούριου με το παλιό, και για τον αγώνα μιας γυναίκας στο δικαίωμα στο σπίτι της.

Η ταινία θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποια από τα μεγάλα βραβεία με το φαβορί να είναι η ερμηνεία της Braga.

Δείτε την κριτική μας για το Aquarius

4. Graduation – ο υπέροχος για άλλη μια φορά Mungiu 

Ο μεγάλος  Ρουμάνος σκηνοθέτης, Cristian Mungiu, νικητής του Χρυσού Φοίνικα το 2007 για το 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, στο Graduation είναι για ακόμη μία φορά καταπληκτικός. Η ταινία είναι μια δυνατή σπουδή πάνω στην πολυπλοκότητα της γονεϊκής ιδιότητας, την σχετικότητα της αλήθειας και την ασάφεια του συμβιβασμού, μέσα από τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του. Και όλα αυτά σε μία εποχή με μεγάλη αβεβαιότητα και κοινωνική / αξιακή κρίση, κάτι που κάνει το Graduation μια ήρεμη κοινωνική βόμβα, έτοιμη να εκραγεί. Ο Mungiu είναι αμείλικτος με τα ερωτήματα που θέτει στην ταινία του σε όλα τα επίπεδα της προσωπικότητας των ηρώων του.

Αξίζει αναμφισβήτητα ένα από τα μεγάλα βραβεία του Φεστιβάλ, αν όχι έναν δεύτερο Φοίνικα που θα τον βάλει στην ίδια λίστα με τους Dardenne, τον Κοστουρίτσα και τον Haneke.

Δείτε την κριτική μας για το Graduation

5. The Handmaiden – o εκπληκτικής φωτογραφίας Chan-wook Park

Η ταινία του Κορεάτη δημιουργού του Oldboy, έχει την καλύτερη φωτογραφία όλων των ταινιών του διαγωνιστικού και κάποιες από τις καλύτερες σκηνές που είδαμε στο Φεστιβάλ. Είναι ένας ύμνος της γυναικείας φύσης και σεξουαλικότητας, ενώ κλασσικά έχει ανατροπές και είναι καθηλωτικό. Έχει κάποια προβλήματα στο τρίτο μέρος του, όμως και πάλι φτάνει άνετα στην πέμπτη θέση των ταινιών του διαγωνιστικού, και θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να διεκδικήσει κάποια από τα μεγάλα βραβεία.

Δείτε την κριτική μας για το The Handmaiden

6. Paterson – ένας Jarmusch στα καλύτερά του

Τις ταινίες του Jim Jarmusch ή θα τις λατρεύεις ή θα τις μισείς. Σε κάθε περίπτωση όμως το Paterson, με έναν για ακόμη μια φορά εκπληκτικό Adam Driver, έχει κάτι να πει με την απλότητα της παρουσίασης της καθημερινότητας και της μονοτονίας ενός κατά τα άλλα αδιάφορου χαρακτήρα, αλλά και το πως εκείνος αντιμετωπίζει τα πάντα στην ζωή του. Πολλοί λάτρεις του σκηνοθέτη μιλούν ακόμα και για Χρυσό Φοίνικα, ωστόσο δεν τους συμμερίζομαι. Το Paterson αξίζει πάντως κάποιο από τα βραβεία του Φεστιβάλ, ίσως το Jury Prize.

Δείτε την κριτική μας για το Paterson

7. Loving – ένα ταξίδι από τις Κάννες στα Οσκαρ

H μόνη ταινία του Φεστιβάλ των Καννών που απέκτησε μετά την προβολή της τόσο μεγάλο Oscar buzz. O Jeff Nickols είναι ένας από τους καλύτερους Αμερικάνους σκηνοθέτες της γενιάς του και το αξίζει. Μπορεί το Loving να μην είναι εξαιρετικό, όμως αποτελεί μία αληθινή ιστορία ενός ζευγαριού λευκού με μαύρη, που λογικά θα αγαπήσει και μπορεί να βραβεύσει κιόλας η Αμερικάνικη ακαδημία. Επίσης οι Joel Edgerton και Ruth Negga είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Δύσκολα θα μπορέσει να πάρει κάτι στις Κάννες, καθώς ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, δεν βάζω όμως το χέρι στην φωτιά και επιφυλάσσομαι για τα Oscars

Δείτε την κριτική μας για το Loving

8. Rester Vertical – το weird του Φεστιβάλ

Δύσκολο θα δούμε το Rester Vertical να παίρνει βραβεία, όμως αποτελεί την πιο περίεργη ταινία του Φεστιβάλ των Καννών, με έναν αντιήρωα που θα αγαπήσουμε να μισούμε στο μέλλον. Αυτά που κάνει ο πρωταγωνιστής στην ταινία, δύσκολα εξηγούνται, όμως θέτουν ερωτήματα έστω με έναν hipster τρόπο. Αν ο σκηνοθέτης εστίαζε περισσότερο στην ουσία και λιγότερο στο να σοκάρει, ίσως να μιλούσαμε για περισσότερα.

Δείτε την κριτική μας για το  Rester Vertical 

9. Sieranevada – Μια βαλκανική οικογένεια με τα καλά και τα κακά της

Η αλήθεια είναι ότι η τρίωρη ταινία του Christi Puiu είχε πολλά θετικά. Μια οικογένεια στο μικροσκόπιο μαζί με τα προσωπικά τους και με την ιστορία της Ρουμανίας να περνά μπροστά από την οθόνη μας. Όμως είχε και αρκετά αρνητικά καθώς πολλά από όσα βλέπουμε στις τρεις ώρες, όπως τα προσωπικά και οι φωνές των μελών της οικογένειας, δεν μας εντυπωσιάζουν σε ένα δείπνο που αργεί για τρεις ώρες.

Δείτε την κριτική μας για το Sieranevada

10. Elle – ο νέος Verhoeven με μια εντυπωσιακή Isabelle Huppert

O Paul Verhoeven βάζει λίγο από Αμερικάνικο σινεμά και πολύ από την Γαλλική φινέτσα και φιλοσοφία, και βρίσκει την νέα του ηρωίδα στο πρόσωπο της εκπληκτικής Isabelle Huppert σε μία ταινία που θα μπορούσαν όλοι, ανεξαρτήτων κινηματογραφικής παιδείας να απολαύσουν. Δύσκολα θα κερδίσει κάτι στις Κάννες, εκτός αν η Huppert τιμηθεί από το Φεστιβάλ στην γυναικεία Ερμηνεία.

Δείτε την κριτική μας για το Elle

11. Mal De Pierres – Η ερωτική ιστορία του Φεστιβάλ

Η ταινία της Nicole Garcia φέρνει για άλλη μια φορά την Marion Cotillard στο διαγωνιστικό των Καννών. Μία ερωτική ιστορία, με μια καλή, αλλά όχι ιδιαίτερη ερμηνεία από την Cotillard, σε μία ταινία που είναι καλή, άνετα θα απολαμβάναμε σε ένα θερινό ή σε μια Σαββατιάτικη έξοδο, όμως σίγουρα δεν είναι αρκετά αυτά για το διαγωνιστικό των Καννών και πολύ δύσκολα θα πάρει κάποιο βραβείο.

Δείτε την κριτική μας για το Mal De Pierres

12. American Honey – Η Andrea Arnold δε μας λέει κάτι καινούριο

H άποψη του Cinefreaks είναι ότι πρόκειται για μία από τις ταινίες με τις περισσότερες αδικαιολόγητα καλές κριτικές. Δεν πρόκειται για μία κακή ταινία, είναι όμως μια ταινία που δεν προσφέρει τίποτα το νέο, αλλά επαναλαμβάνει μουσική, ερμηνείες και ιστορίες από την Αμερικάνικη ύπαιθρο. Μία καλή αλλά χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο coming-of-age ιστορία, που μπορεί να κάνει την έκπληξη σε κάποια βραβεία, χωρίς να το αξίζει.

Δείτε την κριτική μας για το American Honey

13. The Salesman – o νέος καλός αλλά όχι αρκετός Farhadi

Η νέα ταινία του Asdgar Farhadi, είναι μια ακόμα ιστορία για ένα ζευγάρι στην Τεχεράνη και ταυτόχρονα ένα άτυπο πορτραίτο του σύγχρονου Ιράν, μετά την αποκατάσταση των σχέσεών του με την δύση. Χωρίς να είναι κακό, δεν αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες του Ιρανού μεγάλου δημιουργού, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι τον έχουμε ξεγράψει από τα βραβεία του Φεστιβάλ.

Δείτε την κριτική μας για το Salesman

14. It’s only the end of the world – ο μέτριος hipster Xavier Dolan

O νέος Xavier Dolan είχε κάποια θετικά στοιχεία, είπε μια καλή ιστορία στην καρδιά μας προβληματικής οικογένειας, ήταν όμως αδικαιολόγητα θεατρικός και ανέμπνευστος όσον αφορά την μουσική του επιλογή. Θα είναι σκάνδαλο αν το Φεστιβάλ του δώσει κάτι για αυτήν την μάλλον λίγη προσπάθεια. Ο εξαιρετικός Vincent Cassel ίσως να είναι μία από τις εκπλήξεις στην αντρική ερμηνεία, ωστόσο.

Δείτε την κριτική μας για το  It’s only the end of the world 

15. Julieta – O νέος Almodovar

H νέα ταινία του Αlmodovar είναι από τις καλύτερες νέες του ταινίες, ωστόσο δεν έχει μεγάλο βάθος και δύσκολα θα μπορέσει να διεκδικήσει κάτι στο Φεστιβάλ.

Δείτε την κριτική μας για το Julieta

16. Ma’ Rosa – Οι Φιλιππίνες στο μικροσκόπιο

H νέα ταινία του Brillante Mendoza μας μεταφέρει στις Φιλιππίνες, την φτώχεια, τα ναρκωτικά, την παιδική εκμετάλλευση και την διαφθορά. Δεν είναι κακή ταινία, αλλά δεν αποτελεί και κάτι το ιδιαίτερο, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει πράγματα με αξιώσεις.

Δείτε την κριτική μας για το Ma’ Rosa

17. La fille Inconue – Οι απογοητευτικοί Dardenne

To σινεμά των Dardenne έχει αγαπηθεί από όλους μας σχεδόν – σίγουρα από μας εδώ στο Cinefreaks. Ωστόσο η νέα τους ταινία, είναι με ένα ανέμπνευστο σενάριο, μάλλον και η χειρότερή τους.

Δείτε την κριτική μας για το La fille Inconue

18. The Neon Demon – ο απογοητευτικός Winding Refn

H νέα ταινία του Nicholas Winding Refn θα μπορούσε να είναι μία μεγάλη ταινία, και πράγματι στο πρώτο της μέρος δείχνει τέτοια δείγματα. Όμως η συνέχεια είναι απογοητευτική με το Neon Demon να φέρνει περισσότερο σε ένα επιδεικτικό δήθεν b-movie της σειράς.

Δείτε την κριτική μας για το Neon Demon

19. Personal Shopper – Ο αποδοκιμασθείς Assays 

To δεύτερο πείραμα του Assays με την Kristen Stewart δεν είναι το ίδιο επιτυχημένο με το πρώτο και όσο κι αν η ταινία προωθείται από το Φεστιβάλ για κάποιο λόγο, τα δυνατά γιουχαρίσματα, μιλάνε από μόνα τους.

Δείτε την κριτική μας για το Personal Shopper

20. Ma Loute – μία δήθεν μαύρη κωμωδία

Ήταν η χειρότερη ταινία του Φεστιβάλ μέχρι να δούμε τον Penn. Μία κωμωδία που σε κάνει να γελάς λίγο και σε κάνει να λειπάσαι για την κατάντια της Julliette Biniche λίγο αργότερα. Γιατί την πρώτη φορά είναι αστείο, όταν όμως επαναλαμβάνεται για δύο ώρες είναι γελοίο.

Δείτε την κριτική μας για το Ma Loute

21. The Last Face – Ο Sean Penn για κάποιο λόγο μπήκε στο διαγωνιστικό.

To φιάσκο του Sean Penn στις Κάννες δε λέγετε. Δύσκολα μπορεί να συγκεντρώσει μια ταινία βαθμολογία 0.2/4. Αυτό τα λέει όλα, με την ταινία του Penn να δίνει το μάθημα ότι οι καλές προθέσεις στο σινεμά δεν είναι πάντα αρκετές.

Δείτε την κριτική μας για το Last Face