Μία ακόμα χρονιά στις Κάννες και στο 69ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου τους, που είχε ένα δυνατό διαγωνιστικό, αλλά και κάποιες αρνητικές στιγμές. Κάννες όμως δεν είναι μόνο ταινίες. Είναι η Κυανή ακτή, το γκλάμουρ, οι celebrities, το κόκκινο χαλί, το φαγητό, οι 11 μέρες που περνάμε εκεί κάθε χρόνο. Πάμε να δούμε αυτά τα άλλα σε ένα Εκτός Θέματος.

Μη χάσετε: Top-20: 20 ταινίες που είδαμε στις Κάννες και δεν πρέπει να χάσεις

Επίσης: Εκτός Θέματος 71: Τα αλλοπρόσαλλα βραβεία των Καννών, οι selfies και το μέλλον του σινεμά

1. Οι ουρές, η αναμονή και η οργάνωση

Μπορεί κάθε φορά που βγαίνουμε από την αίθουσα έχοντας δει κάποια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, να έχουμε ένα μεγάλο χαμόγελο ή μεγάλη συγκίνηση και χαρά, όμως αυτό που έχει προηγηθεί είναι ένα μικρό μαρτύριο. Το Φεστιβάλ έχει ένα μεγάλο κεντρικό κτίριο με δύο μεγάλα θέατρα, το Grand Theatre Lumiere και το Debussy. Ενώ το πρώτο έχει χωρητικότητα 2500 χιλιάδες άτομα περίπου, το δεύτερο χωρά κάτι λιγότερο από 1500. Ωστόσο οι προβολές του διαγωνιστικού για τους δημοσιογράφους, γίνονται το πρωί στο μεγάλο θέατρο και το απόγευμα στο μικρό. Αυτή η διαφορά των 1000 ατόμων, είναι που το απόγευμα δημιουργεί τεράστιες ουρές με στόχο μια θέση στην ταινία. Φέτος περιμέναμε μέχρι και δύο ώρες για ταινίες όπως το Paterson, το Neon Demon, και το It’s Only the End of the World, που έκαναν πρεμιέρα το απόγευμα και σαν κάποιες από τις πιο δημοφιλείς ταινίες ήταν αδύνατο να χωρέσουν τον κόσμο που ήθελε να τις δει στο Debussy. Άλλες προβολές υπάρχουν μεν, αλλά είναι δραματικά πιο λίγες για τις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα το απόγευμα και τρομερά άβολες καθώς αν δε πετύχεις την ταινία την πρώτη μέρα της απογευματινής προβολής της, μετά θα πέσει την ίδια ώρα μαζί με τις νέες ταινίες του διαγωνιστικού κάνοντας το catch-up αδύνατο. Φαντάζεστε το συναίσθημα των ανθρώπων όταν μετά από δύο ώρες αναμονής βλέπουν το μέτριο προς κακό Neon Demon. Οι λίγο πιο αρνητικές κριτικές λόγω της αναμονής, είναι μοιραίες.

Η οργάνωση του Φεστιβάλ πάσχει και σε άλλα θέματα. Για παράδειγμα δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που συνάδελφοι με μικρή εμπειρία στο Φεστιβάλ πήραν λανθασμένες πληροφορίες από το προσωπικό του, ενώ η μη γνώση Αγγλικών από μέρος των υπαλλήλων του μεγαλύτερου Διεθνούς Φεστιβάλ στον κόσμο, είναι τουλάχιστον αστεία. Φέτος με την γλώσσα το κακό παραέγινε, καθώς στις συνεντεύξεις τύπου, πέρα Αγγλικά και Γαλλικά δεν υπήρχε ποτέ τρίτη γλώσσα με διερμηνέα. Άντε να παρακολουθήσεις συνέντευξη τύπου στα Πορτογαλικά, τα Κορεάτικα ή τα Φαρσί, με μερική μόνο μετάφραση που γίνεται σε δεύτερο χρόνο και στα Γαλλικά σε κάποιες περιπτώσεις. Η καλή πρόθεση υπάρχει μεν, με βήματα βελτίωσης να γίνονται συνεχώς, χρόνο με τον χρόνο, όμως τα προβλήματα παραμένουν και μερικά δεν νομίζω να διορθωθούν ποτέ.

2. Η ασφάλεια

To απόρθητο Palais de Festivals, σπίτι του Φεστιβάλ των Καννών

Φέτος το Φεστιβάλ απασχόλησε πολύ περισσότερο η ασφάλεια. Μέχρι και ασκήσεις με καλάσνικοφ έγιναν στο Palais φέτος πριν την έναρξη του Φεστιβάλ, ενώ αρκετοί επισκέπτες μου είπαν ότι η αστυνομία άνοιξε σε ενδεικτικούς ελέγχους την τσάντα τους για έλεγχο στους δρόμους γύρω από το Palais. Η αστυνομική παρουσία ήταν φέτος πολύ μεγαλύτερη και οι έλεγχοι λίγο πιο αυστηροί. Ωστόσο ο τρόπος εισόδου στο Palais και τις αίθουσες που επιλέγει το Φεστιβάλ είναι περισσότερο εκνευριστικός, παρά ασφαλής. Αντί να εγκατασταθούν για παράδειγμα μηχανήματα που να ελέγχουν τις τσάντες των εισερχομένων (αλα αεροδρόμιο), υπήρχε και φέτος έλεγχος με τα χέρια. Άλλοι υπάλληλοι έλεγχαν άλλοι όχι, ανάλογα του που θα έπεφτες. Έχοντας περάσει αρκετές φορές “απαγορευμένα” αντικείμενα όπως νερό, φαγητό, κάμερα, νομίζω ότι ο έλεγχος αυτός ήταν τυπικός και όχι ουσιαστικός. Σίγουρα  κάποιος έμπειρος τρομοκράτης ή ότι άλλο είναι, μπορεί να περάσει όπλα ή άλλα σχετικά με λίγη τύχη – ατυχία δηλαδή για όλους εμάς τους υπόλοιπους.

Για το προσωπικό ασφαλείας, αν και οι περισσότεροι είναι ιδιαίτερα ευγενείς και απλά κάνουν την δουλειά τους, τα κακώς κείμενα, ο υπερβάλων ζήλος και η αγένεια κάθε τόσο, έκαναν και δω την εμφάνισή τους.

3. Το φαγητό και η διαμονή

Τα πάντα στις Κάννες είναι πανάκριβα. Έτσι κι αλλιώς. Την περίοδο του Φεστιβάλ όμως όλα γίνονται ακόμα πιο ακριβά. Ευτυχώς το Φεστιβάλ μας προσφέρει τα δύο βασικά πράγματα: καφέ και νερό, όμως στην διανομή αναγκαστικά θα ξοδευτεί ένα μεγάλο ποσό, δύο και τρεις φορές μεγαλύτερο από το αν πήγαινε κάποιος στις Κάννες σε άλλη περίοδο εκτός Φεστιβάλ. Το φαγητό και οι υπηρεσίες είναι επίσης σκέτη κλεψιά, ενώ οι τιμές ήταν αυξημένες σε σχέση με πέρσι ακόμα και σε σάντουιτς και σχετικά ταχυφαγεία.

Φτώχεια, άτιμη φτώχεια στις Κάννες

Ακριβό και το κατάστημα του Φεστιβάλ. Για να τυπώσει μια μεγάλη αφίσα του, δεν υπάρχει περίπτωση να χρειάζεται κόστος μεγαλύτερο του 1 ευρώ. Όμως η τιμή της, φτάνει στο εξωπραγματικό 18 ευρώ, την ώρα που οι – ομολογουμένως όχι τόσο καλές – αφίσες της Berlinale είναι σχεδόν στην μισή τιμή. Για μπλουζάκια κλπ δε το συζητάμε καν. Ακόμα και το καρτ ποσταλ, έχει 1.5 ευρώ, ναι το καρτ ποσταλ που παίρνεις στα 20-30 λεπτά στις διακοπές.

4. Ο κόσμος του Φεστιβάλ

Το Φεστιβάλ των Καννών είναι ένα κλειστό Φεστιβάλ. Αυτό σημαίνει ότι πολύ δύσκολα μπορείς να μπεις στις προβολές του. Υπάρχουν διάφορα είδη budge που μπορούν με διαφορετική προτεραιότητα να σε βάλουν σε προβολές. Οι δημοσιογράφοι παίρνουμε το Press Badge που κι αυτό ανάλογα με το χρώμα (άσπρο, ροζ, μπλε, κίτρινο) έχει προτεραιότητα εισόδου στην αίθουσα της δημοσιογραφικής προβολής. Από κει και πέρα δεν υπάρχει badge που να δίνει αυτόματα σίγουρη πρόσβαση στις προβολές. Υπάρχουν τα Market, τα Festival, τα σινεφίλ (ανθρώπων που μένουν στις Κάννες) και άλλα. Όλοι αυτοί έχουν πρόσβαση σε ένα ειδικό σύστημα προσκλήσεων που ανάλογα με την προτεραιότητά τους μπορεί να πάρουν κάποια πρόσκληση για προβολή. Οι προβολές του Φεστιβάλ είναι με προσκλήσεις, αυτό σημαίνει ότι το Φεστιβάλ δίνει τις προσκλήσεις σε διάσημους, σε συντελεστές των ταινιών κλπ, με πολλές όμως να περισσεύουν και έτσι να πηγαίνουν στο σχετικό σύστημα.

Οι υπόλοιποι που δεν θα βρουν προσκλήσεις, μπορούν να περιμένουν στην ουρά του last minute entrance στις πρωινές προβολές. Επειδή το Φεστιβάλ δεν θέλει να έχει κενές θέσεις υπάρχουν ελπίδες για τους πρώτους της ουράς που θα έχουν στηθεί ώρες εκεί. Σύνηθες είναι και το γεγονός της αναζήτησης προσκλήσεων έξω από το Palais, από διαπιστευμένους που διαπίστωσαν ότι η διαπίστευσή τους είναι τόσο ανίσχυρη που δε τους πάει πουθενά ή από απλούς ανθρώπους που θέλουν να περπατήσουν το χαλί και να βγάλουν φωτογραφία.

5. Οι Celebrities, το κόκκινο χαλί και η διαφήμιση

Μπορεί εμείς όταν μιλάμε για Κάννες να ασχολούμαστε με σινεμά. Αυτό όμως δε συμβαίνει με τα υπόλοιπα, ακόμα και τα κινηματογραφικά, μέσα. Οι celebrities, το τι φορά ο καθένας, οι εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί, τα κουτσομπολιά, είναι – όχι στο περιθώριο – αλλά στο κέντρο του Φεστιβάλ των Καννών. Το σινεμά είναι αυτό που δυστυχώς έχει πάει στο περιθώριο. Σε μια συνέντευξή μου με την Soko, για το The Stopover, η υπεύθυνη του PR της ταινίας με παρακάλεσε να μην κάνω προσωπικές ερωτήσεις. Εγώ απόρησα, καθώς δε μου έχει ξανατύχει κάτι τέτοιο. Αργότερα έμαθα ο αδαής ότι η γνωστή Γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός, της οποίας είχα κάποια τραγούδια στις playlists μου, ήταν ζευγάρι με την Kristen Stewart και φέτος βρίσκονταν στο Φεστιβάλ η καθεμία με δύο ταινίες, με τα κουτσομπολιά να δίνουν και να παίρνουν για το λόγο του χωρισμού τους.

Το κόκκινο χαλί, συνδέεται άμεσα και με τα εμπορικά του Φεστιβάλ. Τεράστια ποσά δαπανιούνται στο Φεστιβάλ από εταιρίες σαν την Dior, την Chopard, σχεδιαστές μόδας, κοσμημάτων κλπ. Όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι, ακόμα και του τι δημοσιότητα θα δοθεί σε κάθε ταινία. Πολύ καλά το είχε θέσει πέρσι σε συνέντευξή μας η Louise Bourgoin

Είναι μέρος της δουλειάς. Δεν είναι κάτι που το κάνω για ευχαρίστηση. Το γεγονός σχετίζεται ευθέως και με τα περιοδικά που ασχολούνται με τις ταινίες και τα Φεστιβάλ, τα οποία εξαρτώνται από τις διαφημίσεις που παίρνουν, που είναι σχετικές με την μόδα και το γκλάμουρ. Αν θέλω να μιλάει ο κόσμος για το φιλμ και για μένα θα πρέπει να φοράω Prada, Dior, κλπ, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό δίκτυο που τρέφεται με μεγάλο ποσά από αυτές τις εταιρίες. Είναι όντως με μία έννοια “αμαρτωλό” αλλά είναι κάτι που αναγκαστικά πρέπει σαν ηθοποιός να κάνεις. Αν εγώ ανεβώ τα σκαλιά του Palais με το δικό μου απλό φόρεμα που δεν είναι μάρκα, η ταινία δεν θα προβληθεί το ίδιο. Σήμερα βρισκόμουν στο εξώφυλλο του Gala (περιοδικού που κυκλοφορεί κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ των Καννών) όχι επειδή το Gala είχε δει την ταινία, ούτε επειδή ο Dior έχει δει την ταινία, αλλά επειδή φορούσα φόρεμα Dior. Είναι μέσα στους συμβιβασμούς που γίνονται αναγκαστικά. Όλη η συνέντευξη εδώ