Το δεύτερο μέρος των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους που προβλήθηκε χθες, Δευτέρα 18 Απριλίου, στα πλαίσια του 10ου Outview Film Festival είχε αισθητά πιο υψηλό επίπεδο από το πρώτο μέρος του αφιερώματος χωρίς όμως να ξεφεύγει πραγματικά από το στάδιο της ερασιτεχνικής απόπειρας. Όπως και στο πρώτο μέρος, είδαμε συνολικά 6 ταινίες, εκ των οποίων οι 5 είχαν κοινωνικό περιεχόμενο με στοιχεία μυθοπλασίας και η μια ήταν ντοκιμαντέρ.

Θα ξεκινήσω με την ταινία που ξεχώρισε στο χθεσινό αφιέρωμα, δυστυχώς όμως με κατάφορα αρνητική χροιά, και δεν είναι άλλη από το “Πάθος” του Αντώνη Μανδρανή. Τόσο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες δουλειές όσο και ως αυθύπαρκτο έργο το “Πάθος” αποδείχθηκε ερασιτεχνικό σε βαθμό ενοχλητικό με την αρκετά κακή αισθητική της βιντεοκασέτας του ’80 ολοφάνερη επάνω του. Η εικόνα σε πολλά σημεία είναι χαμηλής ποιότητας και κακοφωτισμένη τόσο που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα τεκταινόμενα, η θέση λήψης της κάμερας προβληματική,  η ηθοποιία απελπιστικά επιτηδευμένη και άνευ ταλέντου ενώ οι διάλογοι παραπαίουν ανάμεσα στο κακογραμμένο, το χυδαίο και το ανούσιο χωρίς να μπορούν να προσδώσουν ίχνος συναισθηματικού βάθους στους χαρακτήρες. Όλο το παραπάνω συνονθύλευμα καταδικάζει την ταινία του κ.Μανδρανή στα όρια της cult, παρακμιακής παρωδίας χωρίς ίχνος ευαισθησίας που αποτυγχάνει παταγωδώς να επικοινωνήσει το οποιοδήποτε μήνυμα αναφορικά με το λεπτό και ουσιώδες ζήτημα της σχέσης που επιχειρούν να αναπτύξουν οι ομοφυλόφιλοι γονείς με τα παιδιά τους καθώς και τα αποτελέσματα αυτής στους ίδιους και το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Αναφορικά με τις υπόλοιπες ταινίες, η “ΤΡΙΓΕΝΗ_ιιι the_mother” της Αγάπης Κουστένη μας ταξιδεύει μέσα από μια πολύ τρυφερή, πολύχρωμη, λυρική κινηματογράφηση στον κόσμο της μητρότητας δύο ομόφυλων γυναικών που μεγαλώνουν ένα αγόρι. Ο ξαφνικός θάνατος της μίας μητέρας(Ναταλία Δραγούμη) σε τροχαίο θα “αναγκάσει” την άλλη να χτίσει την σχέση της με τον δεκάχρονο από την αρχή, κερδίζοντας αρκετές όμορφες εμπειρίες. Το πολύ ενδιαφέρον στην ταινία της κ.Κουστένη είναι ο τρόπος που επιλέγει να διαφοροποιήσει τις δύο ηρωίδες της μέσω της σκηνοθεσίας. Από την μια πλευρά η μια γυναίκα συστήνεται ως πομπός, δυναμική και εξωστρεφής μέσω του διαλόγου, παρουσιάζοντας έναν εσωτερικό, εναρκτήριο μονόλογο προς το παιδί, που εξηγεί κοφτά και λακωνικά την ανάγκη μιας λεσβίας να γίνει μητέρα. Από την άλλη πλευρά η δεύτερη γυναίκα συστήνεται ως δέκτης των γεγονότων, παθητική και λιγομίλητη χωρίς ατάκες με μόνο οδηγό το σωματικό παίξιμο  ως μέσο προβολής του χαρακτήρα της αλλά και την μουσική, με στίχους ή χωρίς, που κυριολεκτικά την οδηγεί, την συντονίζει και εν τέλει την γνωρίζει και την δένει με το αγόρι σε ένα δεσμό αληθινό και αμετάκλητο. Μια εξαιρετικά αξιοπρεπής προσπάθεια από μια σκηνοθέτιδα που φαίνεται οτι έχει αρκετά καλά αισθητικά εφόδια για να μας χαρίσει ενδιαφέροντα κινηματογραφικά ταξίδια.

Οι δύο ταινίες που μας προσέφερε ο Νικόλας Πουρλιάρος τη χθεσινή βραδιά, η “Αχίλλειος Πτέρνα” και η “Μισή Ζωή”, αγγίζουν κοινωνικά ζητήματα εξεχούσης σημασίας όπως η αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας από τους γονείς αλλά και το μέλλον των νέων ανθρώπων στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης που κρίνεται κατι παραπάνω από αβέβαιο. Η κινηματογραφική γλώσσα του κ.Πουρλιάρου είναι αρκετά σαφής, παρουσιάζοντάς μας δυο ασπρόμαυρες ταινίες με αρκετά μεγάλη διάρκεια πλάνων, χωρίς όμως κάποια ικανοποιητική αιτιολόγηση για αυτές του τις επιλογές, πέραν του προσωπικού φετίχ, γεγονός που εμποδίζει τις ταινίες να θεωρηθούν ως ένα ολοκληρωμένο όλον που προωθεί συστηματικά και μεθοδικά ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Κάπου μεταξύ του αισθητικού εντυπωσιασμού και της δυνατής σεναριακής υποστήριξης ο Νικόλας Πουρλιάρος κρύβει τις αναμφισβήτητα παρούσες αδυναμίες της τεχνικής της κινηματογράφησης του που ναι μεν έχει προοπτικές αλλά επιδέχεται ακόμα αρκετή βελτίωση.

Η αυστραλιανή παραγωγή του αφιερώματος που ακούει στο όνομα “The escape hatch” του σκηνοθέτη David Willing σε σενάριο και παραγωγή της ελληνικής καταγωγής Gina Lambropoulos μας χάρισε γέλιο και θετική διάθεση, περιγράφοντας το ειδύλλιο δυο φίλων-λεσβιών που στοιχειοθετείται σε ένα ιαπωνικό εστιατόριο. Φρέσκο, νεανικό, χαριτωμένο και ευδιάθετο περιγράφει την προσπάθεια μιας κοπέλας να σπάσει το γνωστό σε όλους μας “friend zone” και να πετύχει το πολυπόθητο πρώτο ραντεβού με την αγαπημένη της. Απολαυστικό, δείτε το!

Η τελευταία ταινία του αφιερώματος ήταν το σύντομο ντοκιμαντέρ, “ΡΕΙΝΜΠΟ Κρητική Λεβεντιά” από την ΣινεΚολλεκτίβα, που παρουσίαζε συνοπτικά το Φεστιβάλ Ορατότητας για την Απελευθέρωση Φύλου Σώματος και Σεξουαλικότητας που πραγματοποιήθηκε με αφορμή το 1ο LGBTQI + Pride Κρήτης το 2015. Στο ντοκιμαντέρ υπήρχαν αποσπάσματα από την μεγάλη πορεία που πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο καθώς και συνεντεύξεις από άτομα που συμμετείχαν στο φεστιβάλ αναφορικά με το πως είναι να μεγαλώνεις και να ζείς όντας queer άτομο, ειδικά στην περιφέρεια.

Το Greek Film Shorts Part 2 προβλήθηκε μαζί με την ελληνική, μεγάλου μήκους ταινία SMAC του Ηλία Δημητρίου.

Δείτε την κριτική μας για το SMAC εδώ!