Θεωρείται από τις πιο αναρχόμενες Γαλλίδες ηθοποιούς, ενώ από το 2009 στα Cesar έχει αναδειχτεί σαν η πιο πολλά υποσχόμενη ηθοποιός για το La fille de Monaco. Πέρσι την συναντήσαμε στις Κάννες όπου έπαιζε στο Je Suis un Soldat που είδαμε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Αθήνα (παίζεται και αύριο Τρίτη 13 Απριλίου 22:15 | Embassy και στην Θεσσαλονίκη Δευτέρα 18/4 19.00 | Ολύμπιον), όπου και μας μίλησε για την ταινία και τον πρώτο ρόλο που γράφτηκε ποτέ αποκλειστικά γι’ αυτήν. Στο Je Suis un Soldat  ή στα Ελληνικά όπως έγινε Η Ανυπότακτη, η Bourgoin παίζει τον ρόλο της Sandrine, μιας γυναίκας που έχει χάσει την δουλειά της και μετά από οχτώ μήνες αναζήτησης εργασίας, αποφασίζει να αφήσει το διαμέρισμά της και να επιστρέψει στο πατρικό της σε μια Γαλλική επαρχία. Εκεί θα βρει την μητέρα της να μάχεται για να τα βγάλει πέρα και την αδερφή της με τον άντρα της να μένουν πλέον και αυτοί μαζί της για οικονομικούς λόγους. Η Sandrine θα κάνει και νέες προσπάθειες να βρει δουλειά περνώντας από συνεντεύξεις, όμως τελικά θα καταλήξει σε ένα εκτροφείο σκύλων, που έχει ο θείος της, κάνοντας μια σκληρή δουλειά αποκτώντας όμως κάποια χρήματα, με τρόπους παράνομους έως μαφιόζικους. Δείτε τι μας είπε:

Για την προετοιμασία για να παίξει την Sandrine και την εκπαίδευσή της στο να χειρίζεται τους σκύλους

Φυσικά και αγαπώ τους σκύλους, όμως για την ταινία έπρεπε να εκπαιδευτώ ώστε να τους χειρίζομαι από ειδικό εκπαιδευτή. Και το θέμα δεν ήταν μόνο με τους μεγάλους σκύλους αλλά υπήρχαν και πολλά μικρά κουτάβια με τα οποία έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί, καθώς χωρίς την σωστή φροντίδα και μάλιστα μέσα στο κρύο που επικρατούσε στο γύρισμα, θα τα φέρναμε σε κίνδυνο. Την ίδια ώρα βέβαια που θα έπρεπε να θυμάμαι το πως να χειρίζομαι τα σκυλιά, έπρεπε να παίζω και τις άλλες διαστάσεις του ρόλου μου, κάτι που ήταν δύσκολο. Έπρεπε οι σκηνές με τους σκύλους να βγαίνουν φυσιολογικά και η όλη διαδικασία απαιτούσε από μένα να σταματήσω το μυαλό μου και να χειρίζομαι τους σκύλους καθώς παίζω. Όλο αυτό βέβαια όπως σε όλα τα γυρίσματα με ζώα απαιτούσε και πολλές επαναλήψεις για να βγει στο γύρισμα.

H Louise Bourgoin σε σκηνή από το Je Suis un Soldat 

Για την ανεργία, τον ρόλο της σαν Sandrine και τις προσωπικές της εμπειρίες στο θέμα

Έτσι όπως είναι πλέον τα πράγματα και στην Γαλλία, άνθρωποι σαν την Sandrine υπάρχουν παντού γύρω μας. Και εγώ η ίδια έχω αντιμετωπίσει την ανεργία. Είναι η πρώτη φορά που ένας ρόλος σε μια ταινία γράφεται για μένα. Με τον Laurent Larivière, τον σκηνοθέτη, προερχόμαστε και οι δύο από το ίδιο κοινωνικό background, γνωριζόμαστε, και οι δύο είχαμε πολλά οικονομικά προβλήματα στην δουλειά μας, για παράδειγμα κατά την διάρκεια των σπουδών μας. Έχω δουλέψει και γω σε μπαρ με αλκοολικούς γύρω να προσπαθούν να με παρενοχλήσουν. Και ο Laurent έχει δουλέψει σαν σερβιτόρος σε ένα Αφρικανικό εστιατόριο. Δεν ζούμε σε ένα bourgeois κόσμο. Βλέπουμε ποια είναι η πραγματικότητα.

Για την συμπεριφορά της Sandrine σαν στρατιώτης και το τι την κάνει να επαναστατήσει

Η προσωπικότητα της Sandrine είναι σαν ενός καλού στρατιώτη, από την αρχή της ταινίας οπότε και επιστρέφει πίσω στην οικογένειά της. Είναι δύσκολο κάποιος να ζει σε ένα τέτοιο περιβάλλον και η Sandrine δεν μπορεί να φανταστεί ότι κάτι το τόσο τοξικό προέρχεται από την ίδια της την οικογένεια. Στην οικογένεια της, υπάρχει μια πυραμίδα που πάνω από όλους είναι ο θείος της και εκείνη ζει σαν να είναι στρατιώτης κάτω από την εξουσία του, παίρνοντας ένα μερίδιο από τα χρήματα που αυτός κερδίζει. Νιώθει όμως ότι δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο και ψάχνει μια ευκαιρία να αποδράσει από αυτόν, χωρίς αυτό να είναι όμως εύκολο.

Για τις συνεντεύξεις για δουλειά και το γέλιο της Sandrine σε μία από τις ερωτήσεις (από τις αγαπημένες σκηνές της ταινίας)

Το γέλιο στις ερωτήσεις της συνέντευξης ήταν ένας δικός μου αυτοσχεδιασμός. Οι ερωτήσεις που γίνονται πλέον από τους εργοδότες σε τέτοιες διαδικασίες είναι τόσο παράλογες, κάτι που είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό για τον κόσμο μας σήμερα και την φιλοσοφία που ακολουθείται.

H Louise Bourgoin στο περίπτερο της Unifrance όπου την συναντήσαμε στις Κάννες

Για την χαμένη γενιά που αντιπροσωπεύει η Sandrine

Η Sandrine πράγματι αντιπροσωπεύει μια χαμένη γενιά για την Ευρώπη και ίσως για τον κόσμο. Μια γενιά που ακολουθεί ένα μοντέλο που χτίστηκε επί αρκετά χρόνια. Η πρωταγωνίστρια είναι μια μοντέρνα γυναίκα, είναι γενναία, δεν είναι εύθραυστη, μια γυναίκα που αρνείται να υποταχθεί στο μοντέλο του σπιτιού, της οικογένειας, των δύο παιδιών, αρνείται να κάνει αυτά που χρειάζεται, ώστε να θεωρείται ότι είναι καλά, με βάση τα πρότυπα της κοινωνίας μας.

Για το μέλλον της Sandrine σαν χαρακτήρα

Όχι δεν πιστεύω ότι μπορεί να ξαναγίνει αυτό που ήταν. Η Sandrine είναι απελευθερωμένη στο τέλος της ταινίας, σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας.

Για το γκλάμουρ του Φεστιβάλ των Καννών, τα τακούνια, το κόκκινο χαλί (θυμηθείτε την συζήτηση με τα τακούνια στο Φεστιβάλ των Καννών πέρσι)

Είναι μέρος της δουλειάς. Δεν είναι κάτι που το κάνω για ευχαρίστηση. Τα τακούνια για παράδειγμα είναι πολύ μη-πρακτικά παπούτσια, επιβραδύνουν το περπάτημα κάποιου και εδώ στο Φεστιβάλ είμαστε συνεχώς σε κατάσταση βιασύνης. Το γεγονός σχετίζεται ευθέως και με τα περιοδικά που ασχολούνται με τις ταινίες και τα Φεστιβάλ, τα οποία εξαρτώνται από τις διαφημίσεις που παίρνουν, που είναι σχετικές με την μόδα και το γκλάμουρ. Αν θέλω να μιλάει ο κόσμος για το φιλμ και για μένα θα πρέπει να φοράω Prada, Dior, κλπ, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο δημοσιογραφικό δίκτυο που τρέφεται με μεγάλο ποσά από αυτές τις εταιρίες. Είναι όντως με μία έννοια “αμαρτωλό” αλλά είναι κάτι που αναγκαστικά πρέπει σαν ηθοποιός να κάνεις. Αν εγώ ανεβώ τα σκαλιά του Palais με το δικό μου απλό φόρεμα που δεν είναι μάρκα, η ταινία δεν θα προβληθεί το ίδιο. Σήμερα βρισκόμουν στο εξώφυλλο του Gala (περιοδικού που κυκλοφορεί κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ των Καννών) όχι επειδή το Gala είχε δει την ταινία, ούτε επειδή ο Dior έχει δει την ταινία, αλλά επειδή φορούσα φόρεμα Dior. Είναι μέσα στους συμβιβασμούς που γίνονται αναγκαστικά.