Ξεχυλίζουν τα media με συγχαρητήρια προς τον ηθοποιό Leonardo DiCaprio, που επιτέλους πήρε σπίτι του το πολυπόθητο αγαλματίδιο στην 88^η απονομή της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ναι το είχαμε πάρει όλοι πατριωτικά, και όλοι συμμεριζόμαστε τη χαρά του αγαπημένου μας που μετά από τόσο κόπο και αγώνα και απόρριψη, προσθέτει το υπέρτατο βραβείο υποκριτικής στο βιογραφικό του και στο ράφι του. Όσοι με ξέρουν είναι σε θέση να διακρίνουν με άνεση την ειρωνία μου, για τους υπόλοιπους το επισημαίνω.

The Aviator (2004)

Κόπο και αγώνα; Ας ηρεμήσουμε παρακαλώ πολύ. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος; Ο Al Pacino μετρά ένα κάρο εξαιρετικά μοναδικούς ρόλους, είναι ενεργός ήδη από το 1971, και πότε κατέκτησε τελικά το εν λόγω βραβείο; Το 1992 με το Scent of a Woman. Και καλά η αναμονή. Πόσες ταινίες αδικήθηκαν χωρίς φόβο και πάθος από τη γνώμη των κριτικών και πόσες επιλογές επηρεάστηκαν από άλλες παραμέτρους; Ότι το Dances with Wolves άφησε πίσω του το Goodfellas το δεχόμαστε αβίαστα; Κι ακόμα με πονάει το γεγονός πως το Elizabeth έμεινε στην υποψηφιότητα, όπως και η πρωταγωνίστρια Cate Blanchett, ενώ στη θέση της το γιόρτασε η Gwyneth Paltrow… Ναι. Με ποια λογική; Πόσες παραγωγές αποδείχθηκαν τουλάχιστον υπερτιμημένες εξ αιτίας μιας τέτοιας νίκης; Άξιζε η Hally Berry προσοχή για το Monster’s Ball, ή μήπως η Charlize Theron έδειξε κάτι αξιοσημείωτο, πέραν των παραπανίσιων της κιλών, στο Monster; Μην παρεξηγηθώ, εκτιμώ πολύ την εξωτερική μεταμόρφωση και την αφοσίωση που χρειάζεται για κάτι τέτοιο, αλλά υπάρχει κάτι που στην υποκριτική το λένε commiting to the moment (Friends S03E20). Δεν μπορεί λοιπόν αυτό και μόνο να επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα.

The Basketball Diaries (1995)

Πρότυπο προς μίμηση – ένα από τα πολλά σύγχρονα πρόσωπα που μόλις τώρα λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει – αποτελεί ο Christian Bale, συνδυάζοντας και βουνό και θάλασσα, όπου βουνό βλέπε ταλέντο, όπου θάλασσα ενσάρκωση – κυριολεκτική – του ρόλου, και προσαρμογή του στη σεναριακή πραγματικότητα. Η καλύτερη των ερμηνειών του θεωρεί κανείς πως ήταν αυτή στο Fighter; Η Ακαδημία δεν φημίζεται για την ταύτισή της με την κοινή γνώμη. Γιατί όμως τέτοιος χαμός για τον DiCaprio; Η πορεία του είναι μόνο ανοδική τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είναι ο μόνος αδικημένος. Μήπως απλά είμαστε ακόμα ερωτευμένοι μαζί του από τα χρόνια του Τιτανικού; Αν είναι είναι αυτό, έχω κατανόηση.

The Titanic (1997)

Μιλάμε για έναν ηθοποιό ο οποίος πλέον, και μόνο με τη συμμετοχή του εκτοξεύει τα νούμερα της εκάστοτε παραγωγής στα ύψη. Η καριέρα του είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη, η γνώμη του, ως δημοσίου προσώπου, μετράει, και το φανατικό κοινό του ανταγωνίζεται σε τυφλή προσήλωση εκείνο του Β. Παπακωνσταντίνου. Ανάγκη έχει λοιπόν μόνο να συμπληρώσει τη συλλογή του. Παρ’όλα αυτά από τη μία βγήκε mini game με το κυνήγι του Όσκαρ κι από την άλλη, γράφονται άρθρα που υποστηρίζουν το αντίθετο, επιχειρηματολογώντας υπέρ του ότι ο συγκεκριμένος ηθοποιός δεν πρέπει να βραβευθεί από την Ακαδημία.

The Revenant (2015)

Το Χρυσό Αγαλματίδιο είναι ένα σύμβολο, το σύμβολο έχει τη σημασία που του δίνουμε. Εδώ πρόκειται περί μια φανταχτερής γιορτούλας. Τα Όσκαρ είναι ένα πριβέ και ελεεινά εμπορικό παρτάκι, όπου μαζεύνονται κάποιοι κύριοι και μοιράζουν μεταξύ τους τα βραβεία. Με τον τόσο εμπορικό χαρακτήρα που έχουν υιοθετήσει εδώ και μερικές δεκαετίες, αποτελούν απλά τον κυριότερο φορέα της αίγλης του παλιού Χόλυγουντ, που, ας είμαστε ειλικρινείς, έχει εκλείψει. Κι ακόμα πιο απλά, το περικείμενο αποφαίνεται μακράν πιο σημαντικό από την ίδια την καλλιτεχνική αναγνώριση, όπως συμβαίνει με την ίδια την τελετή απονομής. Τα φανταχτερά φορεματάκια που ποζάρουν στο κόκκινο χαλί κατά βάση τροφοδοτούν τις φτηνιάρικες δημοσιογραφικές εκπομπούλες, διατηρώντας τα επίπεδα του προαναφερθέντος κουτσομπολίστικου star system, και, αναρωτιέμαι, εφόσον τόσοι και τόσοι εξαιρετικοί δημιουργοί και ερμηνευτές έχουν μείνει έξω από τον – ουσιαστικό τουλάχιστον –  χορό, τι σκάτε όλοι πια με τα ίδια κάθε χρόνο;

Κι ήταν και η πρώτη φορά που δεν είχα ενστάσεις για τους νικητές…

Revolutionary Road (2008)