Σίγουρα σας έχει τύχει να δείτε ένα remake μιας πασίγνωστης ταινίας και να μην πιστεύετε στα μάτια της. Δηλαδή να έχουν υπεράνθρωπες ( ή και όχι ) προσπάθειες ώστε να γίνει αριστούργημα το φιλμ και απλά να μην βλέπεται.

Δυστυχώς οι περιπτώσεις αυτές είναι πάμπολες, αλλά ως επί το πλείστον προσπαθήσουμε να συγκεντρώσαμε τις 10 πιο χαρακτηριστικές. Τα παραδείγματα προς αποφυγήν, τόσο για απλούς θεατές όσο και για δημιουργούς.

Psycho

Ναι, το Psycho. Το αριστούργημα του Hitchcock που και οι πιο ατρόμητοι παρακολουθούν και νιώθουν έναν τρόμο. Το ιερό αυτό μνημείο κινηματογραφίας, αποφάσισει να κάνει ο Gus Van Sant το 1998. Δυστυχώς όμως όχι απλά δεν μπορείς να γίνεις Hitchcock στην θέση του Hitchcock, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πιο μέτριο και του μετρίου.

Οι ερμηνείες ήταν πλαστικές, στο χάσμα του δράματος και της κωμωδίας και όχι τόσο πειστικές και ανατριχιαστικές, όσων των πρώτων συντελεστών, στην ταινία του 1960. ξεχνιούνται άλλωστε τα πολλά πρόσωπα του Anthony Perkins, ή το βλέμμα της Janet Leigh κατά την στιγμή του φόνου;

Oldboy

Είναι γνωστή η αφοσίωση των Κινέζων δημιουργών στο δράμα και το θρίλερ πόσο πετυχημένη είναι σχεδόν πάντα η συνταγή τους. Το Oldboy θεωρείται πλέον μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες της ασιατικής δημιουργίας και είναι του σκηνοθέτη Chan Wook-Park.

Ο δημιουργός μέσα από την αγωνία, τον τρόμο, τον θρήνο και το αδιέξοδο κατάφερε να ενσωματώσει όλα τα στυγερά συναισθήματα και την ακολουθία του θρίλερ και με ένα αίσθημα τσιμπήματος στην ηθική του κόσμου.

Δυστυχώς, για το remake του 2010 δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο. Διαφαίνεται πιο γρήγορο και με περιπέτεια από όσο πρέπει, πιο άψυχο και πάνω από όλα δεν σου προσφέρει τίποτα παραπάνω από αυτά που γνωρίζεις ήδη.

Straw Dogs

Το συγκεκριμένο φιλμ φέρνει τον τρόμο στην διπλανή πόρτα και θέτει όλα τα ζητήματα της ασφάλειας και της ατομικής ακεραιότητας. Οκ θα συμφωνήσω ότι υπάρχουν πολλές ταινίες με κακούς γείτονες ή εργαζόμενους, αλλά σίγουρα το Straw Dogs είχε το δικό του σκοτεινό στυλ ώστε να ξεχωρίσει. Δοσμένο σε μια οικία μιας επαρχιακής πόλης της Αγγλίας, της απουσίας και εμφάνισης δυνατοτήτων, άφησε το λιθαράκι του στο ιστορία του horror.

Παραδεχθείτε το όμως. Το remake το είδατε είτε γιατί είχατε απλά ένα ελεύθερο απόγευμα, είτε για την ομορφιά του Alexander Skarsgård. Ο εν λόγω ηθοποιός από το τηλεοπτικό «True Blood» δεν μπορούσε παρά να δείξει για ακόμα μια φορά το ωραίο του σώμα, ως κινητήρια δύναμη για την εξουσία του και να αποπλανήσει την πρωταγωνίστρια. Επειδή όμως τα πράγματα ξέφευγαν καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, δεν είναι σίγουρο τελικά αν έβλεπες θρίλερ ή κάτι άλλο.
Και τέλος, ένα από τα σημαντικότερα σφάλματα της ταινίας: μετατοπίζεις το σκηνικό στην νότια Αμερική από την Αγγλία; Είναι δυνατόν;!

Clash of the Titans

Πριν έρθουν η blockbuster εποχή με τα τρισδιάστατα εφέ και τον τρομερό τον ήχο, μεταξύ δεκαετιών 1960 και 1980, οι δημιουργοί έκαναν πολλές ιστορικές ταινίες. Σε αυτές τις ιστορίες έβαζαν αρκετό από το αληθινό υλικό και ελάχιστο τροποποιημένο. Επίσης αφιέρωναν και πολύ παραπάνω χρόνια για μια ταινία, άρα το αποτέλεσμα ήταν και καλύτερα.

Δυστυχώς και στην περίπτωση του Clash of the Titans το remake του 2010 από τον Louis Leterrier, η συνταγή δεν πέτυχε.

Τα πολλά εφέ και οι γνωστοί ηθοποιοί δεν κατάφεραν να καλύψουν τα ιστορικά κενά, ούτε να αποδώσουν ώστε και ένα σημείο αλήθειας στο σενάριο. Η ταινία φυσικά και προοριζόταν για 3D, για τις σκηνές της μάχης, αλλά από εκεί και πέρα, πολύ glam για το τίποτα. Γενικά οι τελευταίες δεκαετίες πάσχουν από καλή ιστορική μυθολογία.

The Wolfman

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ταινία του 2010 για την οποία όλοι έλεγαν ότι είναι μέτρια; Η ιστορία έχει ένα σταθερά κλασσικό σενάριο, ό,τι ένας άνδρας δαγκώνεται και μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο. Τα υπόλοιπα εξελίσσονται στο πλαίσιο της περιπετειώδης ταινίας τρόμου. Δεν είναι ακριβώς ότι δεν ήταν καλή η ταινία, αλλά ότι δεν υπήρχε λόγος για remake της προκειμένης. Και πέρα από τον φόρο τιμής που αποδίδεται στην αρχική ταινία του 1941, και παρότι ο σκηνοθέτης Joe Johnston θέλησε να πάει ένα βήμα παραπέρα, σίγουρα δεν είναι από τις πιο δυνατές του ταινίες.

The Haunting

Στον κόσμο των φυλακισμένων ψυχών η remake ταινία ξεχώρισε αρνητικά γιατί δεν κατάφερε να αποτραβηχτεί από τις υπερβολές και τα κλισέ. Ο δημιουργός Jan De Bont σκηνοθετικά το 1999 δεν ήταν στα φόρτε του, με εξαίρεση το «Speed» και το αποτέλεσμα είναι αρκετά χλιαρό για τους φανατικούς του είδους.

The Fog

Άλλη μια περίπτωση, όπου ο σκηνοθέτης του remake προσπαθεί να αναπαραστήσει πιστά το αρχικό υλικό αλλά δεν τα πετυχαίνει.

Ο Rupert Wainwright το 2005 ήθελε να κάνει την ταινία να θυμίζει τα πάντα στην τεχνική του John Carpenter. Μάταια όμως βλέπουμε όλα τα στοιχεία του σινεμά να μην πετυχαίνουν, από τα ειδικά εφέ, στην γενική ατμόσφαιρα και την απόδοσητων ερμηνειών.

Prom Night

Το Prom Night πρωτοσυστήθηκε στο κοινό την εποχή των ‘80ς και ήταν μια μέτρια ταινία με αρκετά κλισέ. Άρα δεδομένης της αρχής αυτής, το remake οφείλει να είναι καλύτερο.

Όμως το φιλμ του Nelson McCormick το 2008, όχι απλά δεν ήταν καλό σκηνοθετικά αλλά δεν είχε και το απαραίτητα σωστό σενάριο ώστε να στηριχθεί κάπου και ο δημιουργός. Πολλές στιγμές γελοιοποιούνται και χάνεται ο άξονας του επαγγελματικού και του ερασιτεχνικού.

The Wicker Man

Η προσπάθεια του σκηνοθέτη Neil Labute το 2006 να επαναφέρει το εν λόγω φιλμ ήταν ανεπιτυχής.

Με πρωταγωνιστή τον Nicholas Cage, που δεν ξέρεις αν είναι γενικά η καλύτερη επιλογή πλέον και με ένα σενάριο – ιδέα που δεν θυμίζει σε τίποτα κάτι το τρομακτικό το «The Wicker Man» έχασε παντελώς τον στόχο του. Μάλιστα ο ίδιος ο Cage, είχε δηλώσει πως θεωρεί την ταινία να κατατάσσεται στον άξονα του black humor και όχι στον τομέα του θρίλερ.

+

Carrie

Θέλησα να κλείσω με το Carrie καθώς είναι τρανό παράδειγμα των ταινιών που απλά δεν πρέπει να γίνονται remake, ή έστω να το χειριστούν διαφορετικά. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την μεγαλειώδη ερμηνεία της πρωταγωνίστριας του αρχικού φιλμ του 1976, Sissy Spacek με το ιδιαίτερο ασύμμετρο πρόσωπο και την έκφραση φόβου, τρόμου, θυμού που ιδανικά είχε υιοθετήσει. Σίγουρα μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, εν συνοδεία και με το υπόλοιπο κάστ των ηθοποιών, κατάφεραν όλοι μαζί να μας φοβίσουν, να μας δοκιμάσουν και εν τέλει να καταλάβουμε πολύ καλά την έννοια της εκδίκησης. Ένας φόρος τιμής για την ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου από τον κορυφαίο συγγραφέα τρόμου, Stephen King.

Όταν έχεις να διαχειριστείς μια διαχρονική επιτυχία, όπως έκανε η Kimberly Peirce, πρέπει τουλάχιστον να σεβαστείς τους βασικούς κανόνες. Και αυτοί είναι, να μην γίνεται το σενάριο τόσο ξεκάθαρο, να μην όλα δοσμένα γύρω από την τεχνολογία και το μοντέρνο στυλ και οι ερμηνείες ως επί το πλείστον να προσεγγίζουν την φυσικότητα. Αντιθέτως, βιώσαμε την απόλυτη υπερβολή, όχι μόνο από την πρωταγωνίστρια Chloë Grace Moretz, αλλά και την Julianne Moore που ενσάρκωσε την μητέρα της.

Ελάχιστες στιγμές αισθανθήκαμε τον τρόμο του θρίλερ. Το remake μοιάζει περισσότερο με δράμα περιτυλιγμένο με sci-fi στοιχεία.. Και είναι κρίμα..