Το Revenant, 156 λεπτά είναι μία πρόκληση!! Το Hateful Eight του Ταραντίνο, 187 λεπτά, είναι από τις ταινίες που θέλουν γερό και άδειο στομάχι και άδεια ουροδόχο κύστη! Τα έπη πρέπει να είναι και ατελείωτα;;; Αναρωτιόμαστε….

Η Επιστροφή, ή αγγλιστί The Revenant, του σκηνοθέτη Alejandro González Iñárritu, αυτό το οσκαρικό έπος με πρωταγωνιστή τον Leonardo di Caprio, μας δίνει πολλά ωραία στοιχεία, όμως είναι ένας περίεργος συνδυασμός που σου κόβει την ανάσα και ταυτόχρονα σε κάνει να νυστάζεις….

Αλλά ας μην παρεξηγηθούμε: Η ταινία περιέχει και μαγευτικές στιγμές, όμως κατά βάση είναι η ιστορία ενός ανθρώπου ενάντια στη φύση, όπως στις ταινίες Touching the Void, All Is Lost or Gravity. Η μόνη διαφορά με την επιστροφή, είναι ότι όλες οι προαναφερθείσες ταινίες είχαν όριο 100 λεπτά στο πόσο μπορεί να κρατά την αγωνία μας, μια ταινία. Η συγκεκριμένη, μας υποχρεώνει να παρακολουθούμε τον Leonardo να παλεύει μέσα στη φύση για σχεδόν 2 μισή ώρες…

Μάλλον είναι μία τάση που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στις οσκαρικές ταινίες. Μόνο δύο από τις υποψήφιες ταινίες καλύτερης ταινίας, είναι μικρότερες σε διάρκεια από 2 ώρες (βλ.  Brooklyn η οποία είναι η μικρότερη, με μόνο 8 λεπτά διαφορά). Πριν 3 χρόνια, οι ταινίες Zero Dark Thirty, Lincoln, Django Unchained και Les Misérables, ήταν υποψήφιες για όσκαρ, παρόλο που οι πιο πολλοί από μας, ενώ τις παρακολουθούσαμε αρχίζαμε να σκεφτόμαστε χιλιάδες άσχετα πράγματα, όπως τι θα φάμε το βράδυ…

Παρομοίως, η τελευταία ταινία του Ταραντίνο, το Hateful Eight, για διάφορους λόγους, δεν είναι στην λίστα με τους τελικούς υποψήφιους, αλλά η παραφουσκωμένη απειθαρχία της ταινίας θα ήταν η κορυφή της λίστας, αν έπαιρνε κάποιος την βασική δομή της περιεκτικής του ταινίας, Reservoir Dogs, την στριφογύριζε σε μια λαίλαπα 3 ωρών, 6 κεφαλαίων, μέσα σ’ένα διάλειμμα αυτοθαυμασμού.

Αλλά,η ματιά του δημιουργού- σκηνοθέτη, εδώ και χρόνια είναι στα μαχαίρια με ότι έχει να κάνει με ταινίες με σφιχτοδεμένο σενάριο.Πριν από 60 χρόνια, ο Ακίρα Κουροσάβα έκλεινε το μάτι και έκανε σήματα νίκης, στη μαγεία των ταινιών της μιάμισης ώρας και επιμήκυνε την ταινία άλλες 2 ώρες περίπου, με τους 7 Σαμουράι! Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, ο Michael Cimino, χωρίς επίγνωση του τι κάνει άλλαξε την ροή του σινεμά, με την ταινία του Heaven’s Gate, που διαρκούσε 219 λεπτά, ενώ ο Martin Scorsese πέρυσι προσπαθούσε απεγνωσμένα να ελαττώσει την ταινία  The Wolf of Wall Street, σε λιγότερο από 3 ώρες.

Στην άλλη άκρη βέβαια αυτού του φάσματος που περιλαμβάνει ταινίες τόσοι τραβηγμένες χρονικά και σεναριακά από τα μαλλιά, έχουμε τις ταινίες που είναι τρομερά συμπυκνωμένες και που γίνονται τόσα πολλά ταυτόχρονα, που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα! Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το Spectre του Sam Mendes , δεν έχει ιδιαίτερη συμμετοχή σε αυτή την περίοδο των βραβείων, διότι αυτή η ακόρεστη μανία του σκηνοθέτη για τις συνέχειες των ταινιών του Bond, οδηγεί αυτή την ταινία, στο ίδιο ράφι με  την σειρά ταινιών του Christopher Nolan (βλ. Dark Knight). Στο ράφι των ταινιών με πληθώρα πληροφοριών!

Είναι ένα ράφι παραγεμισμένο και με άλλα μπλοκμπάστερς πρόσφατων χρόνων, στα οποία αντικαθιστάς το πραγματικό με ένα είδος ψευδοεπιστήμης που δεν αποκρυπτογραφείται εύκολα και πέφτεις μέσα το λάκκο του Interstellar και της ταινίας του Ridley Scott’ Prometheus. Όσον αφορά μεταφορές βιβλίων στην μεγάλη οθόνη από τον David Fincher, όπως το Gone Girl και το Dragon Tattoo, τα οποία προσπάθησαν να συμπυκνώσουν την πλοκή ολόκληρου μυθιστορήματος σε ταινίες 150 λεπτών, το αποτέλεσμα είναι να έχεις μία ταινία που σου φαίνεται μεγάλη από τη μία αλλά και ανολοκλήρωτη από την άλλη….

Αλλά αρκετά είπαμε, όμως…Υπάρχουν, φυσικά, ταινίες που είναι μεγάλης διάρκειας, αλλά δεν έχουν τίποτα περιττό, ούτε είναι κουραστικές αλλά υπάρχουν και άλλες που οι δημιουργοί μοιάζουν σαν να έχουν χάσει την μπάλα και γυρίζουν τεράστιες ταινίες με σεναριακά κενά που μετά προσπαθούν να καλύψουν με διάφορους τρόπους ( ε, James Cameron;)

Πάντως, κάποιες από τις ταινίες των τελευταίων χρόνων, ( Before Midnight, Under the Skin, Inside Llewyn Davis, Whiplash), είχαν μεγάλη επιτυχία μάλλον και λόγω του ότι ήταν σύντομες και περιεκτικές.

Φυσικά, καμία από αυτές τις ταινίες, εκτός από το Whiplash, δεν έλαβαν καμία ιδιαίτερη αναγνώριση από την Ακαδημία των Όσκαρ, αλλά παρόλα αυτά υπάρχει ελπίδα και αυτή την είδαμε μέσα από την ταινία του Alfonso Cuarón, το Gravity που απέδειξε ότι μπορεί μία επική ταινία να αξίζει χωρίς να είναι τεράστια (η διάρκεια της ταινίας 90 λεπτά!). Η ταινία γυρίστηκε με πολύ μικρό budget, ήταν πολύ επικερδής και πέτυχε και την διεκδίκηση 7 όσκαρ!

Μάλλον, αυτό το μοντέλο των μη τεράστιων σε διάρκεια ταινιών, θα έπρεπε να ακολουθούν οι σκηνοθέτες… Γιατί το να στοχεύεις σε πολύωρες ταινίες, δεν είναι απαραίτητο ότι σε βοηθάει να στοχεύσεις και την επιτυχία…